Σπανούλης-Ζήσης: Οι… κουμπάροι της ευλογημένης γενιάς που άφησε ψηλά τον πήχη

20:08 30/6/2021 - Πηγή: Novasports

Σύμφωνα με την μυθολογία στην Αρχαία Ελλάδα, οι Διόσκουροι, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, ήταν θεοί του φωτός και προσωποποιούσαν για τους Έλληνες την εντιμότητα, τη γενναιοψυχία, την τόλμη, την ευγένεια και την αρετή. Οι Έλληνες τους λάτρευαν και τους τιμούσαν σαν θεούς, ενώ συχνά ζητούσαν από αυτούς συμπαράσταση και βοήθεια στις δύσκολες ώρες.

Τα δύο αδέλφια έτρεφαν μεγάλη αγάπη ο ένας για τον άλλον. Ο Κάστωρ σε μία σύγκρουση έχασε τη ζωή του και τότε ο Δίας πρόσφερε στον Πολυδεύκη την αθανασία. Έτσι λοιπόν, όταν αυτός δέχθηκε, ζήτησε από τον Δία να μοιραστεί αυτήν την αθανασία με τον αδελφό του. Δεχόμενος ο Δίας όρισε τότε τη μία ημέρα ο ένας να είναι στον Κάτω Κόσμο του Άδη και ο άλλος στον Όλυμπο και την άλλη αντίστροφα.

Αυτά λέει η ελληνική μυθολογία για τους Διόσκουρους. Στο ελληνικό μπάσκετ, οι «διόσκουροι» που εκτός από τους δεσμούς του κουμπάρου που τους ενώνει και ο ένας αποκαλεί τον άλλο «αδελφό» με την πραγματική έννοια του συγγενικού όρου, είναι οι δυο παίκτες που είπαν «αντίο» στο αγαπημένο άθλημα τους, με διαφορά 48 ωρών.

Ο Βασίλης Σπανούλης και ο Νίκος Ζήσης διένυσαν μαζί μια μεγάλη πορεία στις Εθνικές ομάδες, καταξιώθηκαν, κατέκτησαν τίτλους, γεύτηκαν πολλές εθνικές χαρές, στεναχωρήθηκαν για…λίγες ήττες, ήταν το «αχώριστο» δίδυμο, τα χέρια του ενός ήταν τα…χέρια του άλλου και δημιούργησαν τις πολύτεκνες οικογένειες τους που αποτελούν «ζωντανή» διαφήμιση για τον περιορισμό της υπογεννητικότητας στην Ελλάδα. Με την βοήθεια, φυσικά, των συζύγων τους, Φανής και Ολυμπίας που στάθηκαν δίπλα σε δυο σταρ του ελληνικού μπάσκετ και είχαν ως αποτέλεσμα την πρόσφατη φωτογραφία της οικογενειακής ευτυχίας από τις κοινές διακοπές τους, με τα 10 παιδιά. Δυο πεντάδες για οικογενειακό «διπλό»!

Και όποιος πιστεύει «ελαφρά τη καρδία» ότι για τους σταρ-αθλητές που έχουν μεγάλη οικονομική άνεση , είναι εύκολη υπόθεση για να γεννούν και να μεγαλώνουν πολλά παιδιά, θα έπρεπε να δουν την Ολυμπία Χοψονίδου να τραβά καρότσια και αποσκευές στο Ευρωμπάσκετ 2015, να έχει δυο γιούς μαζί της, να θηλάζει στο αεροπλάνο την νεογέννητη κόρη της για να είναι κοντά στον σύζυγο της που ολοκλήρωσε στην Λιλ, την θητεία του στην Εθνική. Και όταν τον ρώτησα, πως τα καταφέρνει, ο Βασίλης μου είχε απαντήσει με χιούμορ: «Η γυναίκα μου είναι «τρελή». Της είπα να μην έρθει γιατί θα κουραστεί περισσότερο από εμένα που θα παίζω, αλλά δεν ακούει. Κάποτε θα ναυλώνουμε δικό μας αεροπλάνο»! Το είπε τότε που είχαν 3 παιδιά. Τώρα έχουν έξι. Το έβλεπε ο Βασίλης. Δεν ξέρω αν το έβαλε και στοίχημα που δεν έχει ασχοληθεί ποτέ, ούτε για ποντάρισμα ενός…σέντ.

Ζήσης και Σπανούλης άφησαν ψηλά τον πήχη των όσων πέτυχαν στο ελληνικό μπάσκετ. Εντός και εκτός γηπέδων. Μπορεί να μην έπαιξαν ποτέ μαζί σε ομάδα συλλόγου, αλλά είχαν κοινή αγάπη και αφοσίωση στην Εθνική ομάδα.

«Στο αίμα μου κυλά πάντα η Εθνική ομάδα που θα αγαπώ πάντα» είπε στο αποχαιρετιστήριο μήνυμα του, ο Νίκος. «Επιστρέφω στην Εθνική για την πρόκληση της συμμετοχής στους Ολυμπιακούς Αγώνες» είχε πει ο Βασίλης και η θλάση που έπαθε, ύστερα από 8 προπονήσεις, ήταν «μαχαιριά στην καρδιά» για τον παίκτη που ήθελε σε ηλικία 39 ετών, να βρισκόταν αυτές τις ημέρες στην Βικτώρια και να βοηθούσε την Εθνική να νικήσει τους Καναδούς στην πρεμιέρα του προολυμπιακού τουρνουά.

Και οι δυο ήταν μέλη και εκπρόσωποι της δεύτερης στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ, ευλογημένης γενιάς. Όχι μόνο γιατί αυτή η γενιά των γεννηθέντων 1980-84, έφτασε στην κατάκτηση του δεύτερου χρυσού μεταλλίου της Εθνικής ομάδας, το 2005 στο Βελιγράδι. Ούτε γιατί νίκησε την Dream Team στον ημιτελικό του Μουντομπάσκετ το 2006.

Αλλά γιατί και πάνω από όλα, κάθε παίκτης εκείνης της γενιάς ήταν ο ιδανικός συμπαίκτης. Ο Ζήσης, ειδικά, πρέσβευε σε απόλυτο βαθμό αυτόν τον χαρακτηρισμό. Παίκτης-ομάδα, χωρίς να νιώσει ποτέ στενάχωρα στην ψυχολογία του, γιατί η «σκιά» άλλου συμπαίκτη του, ήταν μεγάλη. Ο Νίκος ήταν παίκτης-ομάδα. Ο πιο συμπαθής και ο «αδελφός» του Σπανούλη, ο οποίος πάντα τιμούσε την αναγνωρισμένη αξία του Ζήση.

Δεν θα μάθουμε ποτέ τι θα μπορούσαν να πετύχουν μαζί, αν αγωνιζόντουσαν στην ίδια ομάδα. Στην Εθνική, πάντως, ήταν δυο «φάροι» που θα φωτίζουν τις επόμενες γενιές παικτών του ελληνικού μπάσκετ, αν θέλουν να ακολουθήσουν τα χνάρια τους και να γίνουν «ΣπανουλοΖήσηδες».