Στο κυνήγι του άριστα

17:41 19/5/2018 - Πηγή: Novasports

Στα φοιτητικά μου χρόνια, σκάρτη μια εικοσαετία πίσω, πάλευα με βιοχημείες, συστηματική ζωολογία και βοτανική, κυτταρική και μοριακή βιολογία. Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η εξέλιξη, αλλά μόνο σε μια εξέταση κατάφερα να γράψω άριστα. Δεν ήταν γιατί ήμουν τόσο καλά διαβασμένος, Ανθρωπολογία δίναμε, «ευκολάκι». Αλλά ο καθηγητής μας, ένας ωραίος τύπος, μπερμπάντης και μάγκας, ήταν φανατικός του αθλητισμού και ειδικά του Ολυμπιακού. Ήταν τα χρόνια που οι «ερυθρόλευκοι» δεν είχαν σπάσει ακόμα την κατάρα του εκτός έδρας

και ανήμερα της εξέτασης είχε ματς στο «Ανοέτα» με τους Βάσκους της Ρεάλ Σοσιεδάδ. Γράφουμε ήσυχοι και ωραίοι, ελάχιστοι φοβόντουσαν αν θα κοπούν. Βλέπω τον Σωτήρη να πλησιάζει, να παίρνει εκείνο το σαρδόνιο χαμόγελο που συχνά φόραγε και να μου λέει την τυφλή ελπίδα όλων των παραδομένων:

-«Απόψε θα κερδίσουμε».
-«Αδύνατον», του απαντώ. «Σε καλό δρόμο είναι ο Ολυμπιακός, αλλά δεν είναι έτοιμος. Ακόμα φοβάται πολύ».
-«Ρε, θα κερδίσουμε. Πας στοίχημα;».
-«Τι στοίχημα ρε Σωτήρη;».
-«Γράψε στην κόλλα δύο σκορ. Αν το πετύχεις, θα σου βάλω 10. Αν όχι, θα πάρεις μηδέν».

Σοβαρός φοιτητής εγώ, άλλο που δεν ήθελα. Τελείωσα όπως όπως τα θέματα, έγραψα δίπλα στον αριθμό μητρώου «0-0, 1-0» και έφυγα. Εκείνο το βράδυ ο Ολυμπιακός κρατούσε σχετικά άνετα τη λευκή ισοπαλία, αλλά μια στιγμή φλυαρίας αρκούσε για να πάρει ο μετέπειτα παίκτης του, Ντάρκο Κοβάτσεβιτς πέναλτι και να το μετατρέψει ο ίδιος σε γκολ, στο 80΄. 1-0.

Δεν το πίστευα και ιδιαίτερα, ότι ο Σωτήρης θα πλήρωνε το στοίχημα. Του το φώναξα κάποια στιγμή σε κάποιο διάδρομο, αλλά χωρίς να περιμένω πολλά. Κι όμως, το δεκάρι ήρθε και παραμένει το μοναδικό στην αποτυχημένη φοιτητική μου διαδρομή.

Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, ο Σωτήρης είναι συνταξιούχος και υποθέτω πως ακόμη παρακολουθεί τον αγαπημένο του Ολυμπιακό από τον καναπέ του σπιτιού του. Εγώ κατέληξα αθλητικογράφος στο Βελιγράδι, να περιμένω να δω τη Ρεάλ Μαδρίτης και τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς να μάχονται για το δικό τους άριστα. Για τους blancos θα είναι η decima, για τον Ζοτς μια ακόμη θριαμβευτική μέρα στη δουλειά.

Την Παρασκευή η Φενέρμπαχτσε επιδόθηκε για ένα ημίχρονο σε ανελέητο σωματικό εκφοβισμό της Ζάλγκιρις. Σταμάτησε τις συνεργασίες με χέρια να κλέβουν τη μία μπάλα μετά την άλλη, επένδυσε στην εμπειρία. Παρ΄ όλη την αντίδραση των υπέροχων Λιθουανών, που ως μαχητές ήρθαν στο Βελιγράδι και ως μαχητές θα φύγουν, η πρωταθλήτρια Ευρώπης άντεξε. Χρειάστηκε βέβαια να αποδειχθεί πως το βάθος του πάγκου δεν είναι θεωρητικό σχήμα, όταν έχεις το ένστικτο και την εμπειρία να το αξιοποιήσεις. «Τον Ντίξον τον είχα δει από την προπόνηση πως ήταν καλά. Το είχαμε συζητήσει με το επιτελείο μου και ήμουν σίγουρος ότι θα έπαιζε καλά. Φυσικά δεν είναι φυσιολογικό για κανέναν να πετυχαίνει 19 πόντους σε 12 λεπτά, αλλά έχει ισχυρή προσωπικότητα» είπε για τον παίκτη του ο Ζοτς στην συνέντευξη τύπου του Σαββάτου.

Λίγο αργότερα η Ρεάλ απέδειξε στην ΤΣΣΚΑ πως οι γρατζουνιές που έμειναν στο κορμί της από τα βάσανα του φθινοπώρου και του χειμώνα της δίδαξαν σοφία, ανθεκτικότητα και πείσμα. Όχι πως χρειάζονταν πολλά περισσότερα μετά το 3-1 επί του Παναθηναϊκού (ειδικά μετά τον διασυρμό του πρώτου παιχνιδιού). Τριάντα της έβαλε η ομάδα του Ιτούδη στην πρώτη περίοδο, αλλά η ίδια απάντησε με 17 σε ένα τρίλεπτο. Περισσότερο από αριθμούς και στατιστικές, ήταν η διάθεση της ομάδας να κάνει αυτό που πρέπει και όχι μόνο αυτό με το οποίο νιώθει άνετα που έκανε τη διαφορά. Ο Γιουλ, που την ώρα που όλοι πανηγύριζαν ένα τρίποντο του Ντόντσιτς που έστειλε τη διαφορά στους 9, έλεγε “calma” υποδεχόμενος τους συμπαίκτες του στο τάιμ-αουτ. Ο Τόμπκινς, που από soft stretch-4 έγινε μαχητής στη ρακέτα κατεβάζοντας ριμπάουντ και κερδίζοντας κατοχές. Ο Ντόντσιτς, που δεν έχασε το μυαλό του στο σκληρό εις βάρος του παιχνίδι και κράτησε την αυτοσυγκέντρωσή του στο φινάλε. Περισσότερο από οποτεδήποτε στην μετά 2013 εποχή, η Ρεάλ δεν αφήνεται στην ποιότητα και στο ένστικτο να την οδηγήσει στη γη της επαγγελίας. Διαβάζει και εκμεταλλεύεται τα πλεονεκτήματα της αντί να προσπαθεί να περάσει μέσα από τον τοίχο. Δίνει μπάλες στους ψηλούς της, δεν τους χρησιμοποιεί σαν δευτεραγωνιστές στις εμπνεύσεις των Σέρχιο και του Ρούντι. Απορροφά τα χτυπήματα και αντιδρά, όπως δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει στις καταιγίδες του Ολυμπιακού το 2013 και της Μακάμπι το 2014.

Μία ημέρα πριν τον μεγάλο τελικό, πολύ θα ήθελα να μπορούσα να βάλω ξανά στοίχημα με τον Σωτήρη για το νικητήριο δεκάρι.