Στο παιδί που πλησιάζει το ράφι: Για την Παγκόσμια Ημέρα Βιβλίου

18:16 23/4/2019 - Πηγή: Novasports

Τα βιβλία είναι τα αεροπλάνα και τα τρένα, είναι κι ο δρόμος. Είναι το ταξίδι κι ο προορισμός. Τα βιβλία είναι η πατρίδα, έγραψε η Άννα Κουίντλεν, προσπαθώντας ίσως να θυμίσει πόσο η θάλασσα των λέξεων, κοινό ταξίδι και ελπίδα και πόνος, ενώνει τους λαούς.

Και πράγματι κάποιους αιώνες πριν, στην ακτή του Ντόβερ, πάνω στον Βορρά, στάθηκε ο Wordsworth (σε σημαντικό βαθμό ποιητικός γεννήτορας και του Σεφέρη) ακούγοντας κατά πώς έλεγε τα βήματα του Οιδίποδα, κοινό ταξίδι από του Αιγαίου την μύχια ακτή μέχρι το πολύβουο κανάλι της Μάγχης. Όλοι αυτοί σώθηκαν μέσω των λέξεων. Μέσω της Γραφής.

Μέσω της Τυπογραφίας.

Τα βιβλία ενίοτε, (και προφανώς τα καλά βιβλία πάντοτε) ξεπερνούν και τον χρόνο. «Στο σπίτι μας μόνο βιβλία είχαμε μπόλικα, αλογάριαστα, από τοίχο σε τοίχο, στο διάδρομο, στην κουζίνα, στην είσοδο, στα περβάζια των παραθύρων και πού δεν είχαμε. Χιλιάδες βιβλία σε κάθε γωνιά του σπιτιού. Υπήρχε μια αίσθηση ότι οι άνθρωποι έρχονται και παρέρχονται, γεννιούνται και πεθαίνουν, τα βιβλία όμως είναι αθάνατα. Όταν ήμουν μικρός, έλπιζα να μεγαλώσω και να γίνω βιβλίο. Όχι συγγραφέας, αλλά βιβλίο: ανθρώπους μπορείς να σκοτώσεις σαν μυρμήγκια. Και συγγραφείς δεν είναι δύσκολο να σκοτώσεις.

Τα βιβλία όμως, ακόμα και αν τα καταστρέφουν συστηματικά, πάντα υπάρχει πιθανότητα να σωθεί κάποιο αντίτυπο και να συνεχίσει να ζει πάνω στο ράφι, μια αιώνια σιωπηλή ζωή σε κάποιο ξεχασμένο ράφι σε κάποια μακρινή βιβλιοθήκη», κι εκεί να το ανακαλύψει έστω κι ένα παιδί. έγραψε ο Άμος Οζ, υπόμνηση ανάμεσα στο σκοτάδι της καύσης των βιβλίων (εδώ κοντά είναι το σπίτι του Αναγνωστάκη που το μαγάρισαν πρόσφατα οι απόγονοι της ίδιας πολιτικής παθογένειας) και της διάσωσης τους.

Σε αυτό το παιδί, το ένα παιδί, που όπως εγώ πριν από αρκετά χρόνια πλησιάζει σε αυτό το ξεχασμένο ράφι της βιβλιοθήκης θα ήθελα να του πω πως παρόλο που την διδάσκω δεν ξέρω ακριβώς (ή δεν έχω την επαρκή ικανότητα να εκφράσω όπως της πρέπει) ποια είναι η αξία της γραφής, και πιο συγκεκριμένα της λογοτεχνίας, μορφή τέχνης που εξακολουθεί ακόμη να μας μαζεύει κριτικά μπροστά στον καθρέφτη μας κι ενίοτε να μας παρηγορεί ακόμη και τέτοιους δυσεπίλυτους καιρούς… Ποια είναι η αξία των θεωριών για το τι μας παρακινεί και για το τι αποτελεί πηγή των διανοητικών/ συναισθηματικών αποκυημάτων μας; και πως σχετίζεται με την ενδημική, υποδόρια πάλη μεταξύ των ατομικών «εμπειριών» και των συλλογικών ή ιεραρχικών δομών μιας κοινωνίας, αφού είναι αυτή η πάλη που εκδηλώνεται σε πλήθος πράξεων αλλά και πολιτιστικών προϊόντων;

Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr