Στον παράδεισο των "χάρτινων ηρώων"

09:30 10/6/2019 - Πηγή: Novasports

Για όσους μεγάλωσαν στη δεκαετία του ’70 οι διαφυγές στην δικτατορική Ελλάδα δεν ήταν και πολλές. Φυσικά δεν υπήρχαν κινητά, playstation, η τηλεόραση είχε δύο χρώματα και πολλές φορές τα δύο όλα κι όλα κανάλια της έπαιζαν το ίδιο πρόγραμμα, το ίντερνετ πρέπει να υπήρχε ως ιδέα μόνο στο μυαλό συγγραφέων επιστημονικής φαντασίας. Κάθε πιτσιρικάς που σεβόταν τον εαυτό του φρόντιζε λοιπόν εκείνα τα παράξενα χρόνια να φυλάει κάτι από το ταπεινό εβδομαδιαίο ή ημερήσιο

χαρτζιλίκι του για να το καταθέσει στο κοντινό περίπτερο.

Και να ταξιδέψει στον κόσμο των χάρτινων ηρώων μέσα από σκίτσα αμερικανόφερτα ή ιταλικής παραγωγής με τις περιπέτειες του Μπλεκ, του Ζαγκόρ, τα ποδοσφαιρικά κόμιξ του Γκολ και του Φίλαθλου. Ορισμένοι είμαστε λίγο πιο….παράξενοι. Και προτιμούσαμε περιοδικά που είχαν πιο πολύ κείμενο από σκίτσα! Και παράξενες σκοτεινές αστυνομικές ιστορίες ή γουέστερν που φιλοξενούσαν στις σελίδες τους οι ελληνικές εκδοχές των Αμερικάνικων pulp fiction εκδόσεων: Η Μάσκα και το Μυστήριο. Φυσικά τότε λίγοι μπορούσαμε να φανταστούμε ή να ξέρουμε λέξεις όπως δικαιώματα, copyright κλπ και τους ευφάνταστους τρόπους που έβρισκαν οι εκδότες της εποχής για να τα ξεπερνάνε. Όπως για παράδειγμα να βρίσκουν ταλαντούχους νεαρούς που μπορούσαν όχι μόνο να μεταφράσουν τις περιπέτειες του Ζορό, του Λέμι Κώσιον, του Γερόλυκου και άλλων πολλών αλλά ακόμη και να τις γράψουν! Με το ίδιο ύφος και στιλ που τις έγραφαν οι αληθινοί συγγραφείς τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Ένας από αυτούς και όπως έλεγαν οι παλαιότεροι από τους πλέον ταλαντούχους λεγόταν Πότης Στρατίκης. Είχε ξεκινήσει από μια φτωχή οικογένεια της Μεσσηνίας, πριν καλά καλά ενηλικιωθεί είχε πάρει μέρος με την ΕΠΟΝ στην εθνική αντίσταση και αργότερα όταν μετακόμισε στην Αθήνα ξεκίνησε να σπουδάζεις την Πάντειο. Για να βιοποριστεί έμπλεξε με τον κόσμο των ‘’παιδικών’’ εκδόσεων και των Κόμιξ όπου έμελλε να γράψει τη δική του ιστορία. Εκτός από διορθωτής και ghost writer στα περιοδικά που προαναφέραμε σε ηλικία 36 ετών, το 1962 αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα και να ιδρύσει τον δικό του εκδοτικό οίκο. Τη συνταγή την ήξερε καλά…

Το ιστορικό 1ο τεύχος του Μικρού Σερίφη (1962 από τις εκδόσεις ΤΑΜ ΤΑΜ). Το 3ο τεύχος δύο εβδομάδες αργότερα με την εμφάνιση του...Ζορρο! Και το έξτρα νούμερο 1000 τεύχος για να γιορτασθεί η επέτειος του περιοδικού

Η ιδέα ήταν να δημιουργήσει ένα περιοδικό με περιπέτειες στην Άγρια Δύση αλλά και Έλληνα πρωταγωνιστή. Ο νεαρός Τζιμ Άνταμς ή Γιώργος Αδαμόπουλος με προέλευση φυσικά της οικογένειας του την Καλαμάτα έγινε μέσα από τα φαντασία του Πότη Στρατίκη ο πιο μικρός σε ηλικία σερίφης στην Άγρια Δύση. Και επέβαλλε τον νόμο όχι μόνο με το εξάσφαιρο του που σπάνια αστοχούσε αλλά με αρχές και κανόνες, γιατί ο δημιουργός του ο Πότης Στρατίκης αγαπούσε τα παιδιά και ήθελε να μεγαλώνουν με καλά παραδείγματα! Δίπλα στον γιο του μετανάστη Τζορτζ Άνταμς που είχε πέσει θύμα ληστών και είχε χάσει τη ζωή του στο 1ο μόλις τεύχος της μακροβιότατης σειράς τον Τζιμ Άνταμς, το θρυλικό Ελληνόπουλο, όπως το βάφτισε ο Στρατίκης υπήρχε μια παρέα πιτσιρικάδων. Η αμαζόνα Ντιάνα και πλατωνικός έρωτας του Τζιμ Άνταμς, ο θαυματουργός Ινδιάνος Τσιπιρίπο και ο γκαφατζής Μεξικάνος Πεπίτο Γκονζάλες. Κατατρόπωσαν κάθε εχθρό που βρήκαν σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Αμερικάνικης Δύσης. Ληστές, κακοποιούς, Ινδιάνους και έδωσαν ομηρικές μάχες ακόμη και με φοβερούς αντιπάλους όπως ο Ελ Ατατούρκ που φυσικά ήταν κάτι σαν αιώνιος εχθρός. Είχε Τουρκικές ρίζες! Μέσα στην απλοϊκότητα της δεκαετίας του ’60 αλλά και αργότερα στη δεκαετία του ’70 το περιοδικό ‘’Μικρός Σερίφης’’ αποδείχθηκε από τα πλέον μακροβιότερα που κρεμάστηκαν στα μανταλάκια των Ελληνικών περιπτέρων! Ήταν τέτοια η επιτυχία του εγχειρήματος ώστε ένα χρόνο μετά την έκδοση κυκλοφόρησε και δεύτερο εβδομαδιαίο περιοδικό με τους ίδιους ήρωες και την ίδια θεματολογία υπό τον τίτλο ‘’Μικρός Καουμπόυ’’. Ο Πότης Στρατίκης με το ‘’λογοτεχνικό’’ παρατσούκλι Κώστας Φωτεινός έγραφε σε εβδομαδιαία βάση τις ιστορίες του Σερίφη. Κάποια στιγμή στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Στρατίκης ήρθε σε ρήξη με τον συνεταίρο τον Κ. Ραμπατζή, τα δύο περιοδικά ‘’χωρίστηκαν’’ αλλά παρά τη διάσπαση συνέχισαν την πορεία τους για πολλά χρόνια ακόμη. Ο Μικρός Σερίφης με μια μικρή διακοπή –λόγω των διαφωνιών- έκλεισε τον κύκλο έκδοσης του το 1991, συμπληρώνοντας 29 χρόνια ζωής και 1468 τεύχη! Ο Μικρός Καουμπόυ ξεκίνησε το 1963, ξεπέρασε και αυτός τα 1200 τεύχη και έκλεισε τον κύκλο στο τεύχος νούμερο 1218 επίσης μέσα στη δεκαετία του ’90. Ο Στρατίκης ήταν ο εμπνευστής ενός εκδοτικού θαύματος αφού τα δύο περιοδικά την εποχή της ακμής τους πουλούσαν χιλιάδες τεύχη σε εβδομαδιαία βάση και όπως λέει ο μύθος κάποια στιγμή και τα δύο μαζί διέθεταν γύρω στις 250.000 τεύχη την εβδομάδα. Αν συνυπολογισθεί ότι κάποια στιγμή εκδόθηκε και τρίτο περιοδικό (Μικρός Αρχηγός) με ανατύπωση παλαιότερων ιστοριών που έβγαλε άλλα 838 τεύχη γίνεται αντιληπτό ότι μιλάμε για μια έκδοση που έχει ξεπεράσει τον ασύλληπτο αριθμό των 3000 τευχών!

Ο Πότης Στρατίκης έφυγε πλήρης ημερών σε ηλικία 93 ετών την Κυριακή και ταξιδεύει για τον παράδεισο των χάρτινων ηρώων. Εκεί που αναπαύονται οι ήρωες βιβλίων και περιοδικών όταν τελειώνει η ζωή τους μέσα στις χάρτινες σελίδες. Εκεί που βρίσκεται και η ‘’θρυλική τετράδα’’ που εμπνεύστηκε το γόνιμο μυαλό του. Πρόλαβε όμως να δει μερικούς ρομαντικούς ζηλωτές του να κυκλοφορούν για ένα μικρό κύκλο συλλεκτών και τη συνέχεια των ιστοριών του πριν από μερικά χρόνια και κάπως έτσι έφτασαν στα χέρια νεότερων και παλαιότερων αναγνωστών οι συνέχειες των περιπετειών του Σερίφη και του Καουμπόυ. Ακόμη και αν για πολλούς με το πέρασμα των δεκαετιών αυτά τα μικρά σε μέγεθος περιοδικά των 2 και των 5 δραχμών δεν ήταν τίποτε άλλο από φτηνή παραλογοτεχνία ο Στρατίκης έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη διαπαιδαγώγηση τουλάχιστον 2-3 γενιών και για αυτό βραβεύτηκε πολλές φορές για τη συμβολή του, ενώ ακόμη και μέχρι τους τελευταίους μήνες της ζωής του δεν έλεγε ποτέ όχι στις προσκλήσεις διαφόρων πολιτιστικών συλλόγων και παρευρισκόταν σε συγκεντρώσεις όπου μιλούσε με τη ζωντάνια έφηβου για τους ‘’ήρωες’’ του φτιαγμένους για μια (και σε μια) Ελλάδα που δεν υπάρχει πλέον παρά μόνο στις αναμνήσεις όσων τη ζήσαμε.