Τα χαμόγελα του θυμού

19:07 2/8/2024 - Πηγή: Novasports

Σκορ 65-71, 4:20 για το τέλος. Η επίθεση μας δεν έχει ισορροπία, ο Καλάθης αστοχεί και το μακρινό ριμπάουντ αφήνει τα νώτα μας εκτεθειμένα. Τρεις με έναν, σύντομα τέσσερις με δύο. Τρέξιμο στα κόκκινα, οι Αυστραλοί γίνονται άπληστοι και πάνε για τρίποντο του Μιλς, ένας δικός μας προλαβαίνει, το κάνει πιο δύσκολο, εν τέλει το αποτρέπει. Ο Ντάνιελς παίρνει στην απέναντι πλευρά, ο Γιάννης τρέχει λες και η ζωή του εξαρτάται από αυτό, παραπατάει, γλιστράει, πέφτει. Τον καθυστερεί όμως, τον αναγκάζει να αλλάξει θέση. Ο Αυστραλός αστοχεί, ο Γιάννης έχει προλάβει να σηκωθεί και να αρπάξει τη μπάλα

που καίει από τον Κέι.

Διαβάζεται και αυταπάρνηση.

Ήταν το τρίλεπτο της αιμορραγίας, χωρίς σκορ, χωρίς δυνάμεις. Μόνο με μανιασμένη άμυνα, πιο πολύ στο θέλω παρά στο μπορώ. Η αιμορραγία περιορίστηκε στους τέσσερις πόντους, το πράγμα έφτασε στο μη παρέκει, 69-71. Τα μάτια του Βασίλη Τολιόπουλο έλαμψαν μόλις είδε καθαρά το καλάθι. Πρώτοι Ολυμπιακοί Αγώνες, πρώτο μεγάλο τουρνουά. Με μηδέν στα πέντε ως τότε. Πάρτο μέσα¸69-74, σαν την ανάσα που παίρνεις αφού σου είχε καθίσει ένα στραγάλι στο λαιμό και πνιγόσουν.

Διαβάζεται και κότσια.

Στο πρώτο ημίχρονο ισοπέδωση, ο Γουόκαπ επιθετικός όσο ποτέ, να σουτάρει ό,τι του δίνει η άμυνα και να μην το σκέφτεται. Ο Σπανούλης να έχει πάρει τις αποφάσεις του: mobility over size. Μήτογλου βασικός, να αισθανθεί μέσα στο ματς, δεν μας παίρνει χωρίς τους πόντους του. Λαρεντζάκης έξω, Χαραλαμπόπουλος μέσα. Στιγμές Καλαϊτζάκη, στο γνώριμο ρόλο. Χέρια παντού και 6 κλεψίματα στα πρώτα 15 λεπτά που απέφεραν 15 από τους 40 ελληνικούς πόντους. Ο Μήτογλου αισθάνεται για πρώτη φορά καλά στην τοποθεσία Λιλ και ο Παπαγιάννης έρχεται από τον πάγκο με rim protection και ριμπάουντ. Ο Γιάννης κυριαρχεί αλλά όλοι αισθάνονται συμμέτοχοι. Πενήντα τρεις στο ημίχρονο, δεκαεπτά πάνω, hats off, κύριε Σπανούλη.

Διαβάζεται και προσαρμογές.

Οι Αυστραλοί ξανάρχονται, το σχήμα με Ριθ-Λαντέιλ-Ντελαβεντόβα μικραίνει το γήπεδο και μας εξουθενώνει περισσότερο από όσο θα θέλαμε δεδομένου και του μικρού rotation. Ο Γιάννης είναι συγκινητικός και στις δύο πλευρές του παρκέ, τόσο που ώρες ώρες καταφθάνει τελευταίος στην επίθεση, να πάρει μια ανάσα. War of attrition, πόλεμος φθοράς και όποιος αντέξει. Παίζουμε όλοι μαζί, ακόμη. Ο Σπανούλης μετράει τις ανάσες του Greek Freak μέχρι να τον ξαναβάλει στο παιχνίδι. Στην άμυνα, που τους κρατάμε όπως μπορούμε. Στην επίθεση, όταν στο τελευταίο δίλεπτο φτιάχνουμε τρία ελεύθερα τρίποντα. Ο Τολιόπουλος βάζει το ένα, χάνει το επόμενο. Σαν ειρωνικό παιχνίδισμα της μοίρας, το τελευταίο πέφτει στον Γουόκαπ. Με την Ισπανία είχε την ευκαιρία να σουτάρει για την ισοφάριση. Σαν να παίζει με παγωμένα δάχτυλα, πάσαρε δίπλα την ευθύνη. Αυτή τη φορά δεν το σκέφτηκε καν: 70-77, κραυγή και νίκη. Ο χειρότερος, βάσει ικανότητας και προσδοκιών παίκτης της Εθνικής έκανε την καλύτερη του εμφάνιση σε παιχνίδι – τελικό, γουίν ορ γκόου χομ που λένε και στο Τέξας.

Διαβάζεται και χαρακτήρας.

Αύριο θα μάθουμε αν θα το τελευταίο εισιτήριο θα πάει τελικά στην τσέπη μας ή σε αυτή του Νότιου Σουδάν. Ένα σουτάκι ακόμα να βάζαμε, εκείνο το τελευταίο και θα το είχαμε ήδη δικό μας. Αλλά ισχύει όπως το είπε ο Σπανούλης: «ας γίνει ό,τι θέλει τώρα, εγώ είμαι περήφανος». Και αν είναι δυνατόν, ας στείλουμε και ένα κρασάκι σε όποιον Αυστραλό φωστήρα είχε την έμπνευση να τραβήξει μονοκοντυλιά στο όνομα της Ελλάδας και να το αντικαταστήσει με το όνομα του Γιάννη. Χθες ο Παπανικολάου είχε πει πως “πρέπει να φορέσουμε τα χαμόγελα μας και να πάμε να παίξουμε”

Να είσαι καλά, μίστερ μπούμερ. Εσύ ήσουν που έφτιαξες τα χαμόγελα του θυμού.