Τα λόγια του "Ευρωκόουτς" στην 30η επέτειο του '87

19:16 18/6/2018 - Πηγή: Novasports

Θυμηθείτε τα λόγια του «Ευρωκόουτς», Κώστα Πολίτη μετά τη βράβευση του στο πλαίσιο της 30ης επετείου από το θρίαμβο του 1987. Τι είχε πει για την στάση του κόσμου αλλά και την έκπληξη που του είχε κάνει η μητέρα του πριν τον ημιτελικό.

Η τοποθέτηση του μετά τη βράβευση:
«Εμείς οι προπονητές είναι γεγονός πως ό,τι κάνουμε, το κάνουμε στους αγωνιστικούς χώρους. Αλλά πρέπει να κάνω μια αναδρομή, ωραία είναι τα επιτεύγματα, αλλά πρέπει να υπάρχει και μια προεργασία. Εγώ το ’85 απέτυχα σαν προπονητής αλλά είχα στήριξη από τη διοίκηση να συνεχίσω το έργο το οποίο είχα αναλάβει από το ’83.

Με τη στήριξη της διοίκησης, με τους αθλητές, παλιούς και νέους, καταφέραμε μέσα από διεθνείς εμπειρίες να φτάσουμε σε μια ομάδα που δεν ήταν μόνο καλή στον αγωνιστικό χώρο, αλλά και έξω από αυτούς. Γιατί το να βάζεις μόνο τη μπάλα στο καλάθι δεν φτάνει. Και αυτό το εκτίμησε ο κόσμος. Η συμμετοχή του κόσμου, από το ξενοδοχείο ως το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας ήταν πρωτόγνωρη για την εποχή. Μας περίμενε στους δρόμους και μπαίναμε με ψυχολογία τελείως διαφορετική.

Η δική μου πλευρά είχε να κάνει με τους ρόλους της ομάδας, την εμψύχωση των παικτών, την δημιουργία μιας καλής ατμόσφαιρας η οποία πράγματι υπήρχε. Όπως λέω και στους νέους τώρα, ό,τι εικόνα βγάζεις έξω από το γήπεδο θα την βγάλεις σαν εικόνα και μέσα σε αυτό. Η ομάδα ήταν αξιοπρεπής, συνεπής, 40 μέρες έμεινε σε ένα ξενοδοχείο και κατάφερε να πάρει ένα αποτέλεσμα που και για μας ήταν ανέλπιστο. Εμείς λέγαμε ότι αν μπούμε στην τετράδα θα ήταν επιτυχία, αλλά όπως λέμε, τρώγοντας ανοίγει η όρεξη».

Για την έκπληξη που του είχε κάνει η μητέρα του πριν τον ημιτελικό:
«Για μένα και σήμερα που το βλέπω είναι συγκινητικό, γιατί είναι η μητέρα μου. Δεν την περίμενα ότι θα έρθει στο ξενοδοχείο, στο «Τζονς», στη Γλυφάδα. Ανέλπιστα τη βλέπω μπροστά μου και την ρωτάω «πως έγινε αυτό; Θαύμα; Εσύ ήσουν με κάταγμα». Μου λέει «δεν μπορούσα. Έπρεπε να έρθω κοντά σου, να σε δω. Έβλεπα όλα αυτά που συμβαίνουν, είχα και το ραδιάκι δίπλα μου και πήρα ένα ταξί και ήρθα να σε δώ». Αυτό ήταν κάτι πάρα πολύ μεγάλο για μένα και παραμένει μεγάλο μέχρι σήμερα».