Θόδωρος Καρατζάς: «Διπλωμάτης» ίσων αποστάσεων και άριστος «dealer»

18:19 30/5/2024 - Πηγή: Novasports

Όταν το μπάσκετ έγινε επαγγελματική «λίγκα», στο μακρινό 1991, ο Θόδωρος Καρατζάς που μας «άφησε χρόνους», ήταν ο πρόεδρος του Παπάγου. Στην ιδρυτική γενική συνέλευση των πρώην ΤΑΚ, εκλέχτηκε δια βοής στην θέση του προέδρου της ΕΣΑΚ και μετέπειτα ΕΣΑΚΕ, όπως ονομάζεται, πλέον, η «λίγκα» των ΚΑΕ. Και δεν χρειάστηκε να γίνει ψηφοφορία, γιατί η προτίμηση και η συμπάθεια

στο πρόσωπο του, ήταν σχεδόν καθολική από τους παράγοντες-εκπροσώπους των άλλων ομάδων.

Φυσικά και από τους δυο «αιώνιους» της Αττικής, Παναθηναϊκό και Ολυμπιακού, καθώς και τους δυο «αιώνιους» της Θεσσαλονίκης, Άρη και ΠΑΟΚ. Ο Καρατζάς ήταν καλός…διπλωμάτης στον προφορικό λόγο και ζητούσε τον διάλογο. Πριν από την ιδρυτική συνέλευση (Μάρτιος 1992), ο Θόδωρος Καρατζάς δεν είχε αυτοπροταθεί για την θέση του προέδρου, αλλά από προφορικό γκάλοπ που είχε γίνει, το «ναι» στο πρόσωπο του, ήταν εξασφαλισμένο. Η ψηφοφορία ήταν τυπική και γι’ αυτόν τον λόγο και δεν υπήρξε άλλη υποψηφιότητα.

Σε εκείνη την πρώτη ένωση σωματείων αμειβομενών καλαθοσφαιριστών, υπήρχαν «χαρτιά» του ελληνικού μπάσκετ με παράδοση στο άθλημα, όπως ο Πανιώνιος, το Περιστέρι, ο Ηρακλής, το Παγκράτι, ο Απόλλων Πατρών και ενώ η παρουσία ομάδων από την περιφέρεια ήταν ισχνότατη.

Ο Θόδωρος Καρατζάς στην πρώτη συνύρπαξη των επαγγελματικών ομάδων, κράτησε ίσες αποστάσεις από την οικογένεια Γιαννακόπουλου και τον Σωκράτη Κόκκαλη. Η ΕΣΑΚ θα μπορούσε να γίνει το δεύτερο πεδίο σφοδρής αντιπαράθεσης, εκτός της αγωνιστικής διαχρονικής κόντρας στα παρκέ του μπάσκετ και την ΚΕΔ που ήταν και παραμένει στην ΕΟΚ.

Και όμως, παρά το σερί πρωταθλημάτων του Ολυμπιακού, μετά το πρώτο τίτλο του επαγγελματικού πρωταθλήματος που είχε κατακτήσει ο ΠΑΟΚ του Νίκου Βεζυρτζή και τις άκαρπες, τεράστιες επενδύσεις των Γιαννακόπουλων, ο συνεταιρισμός δεν κλυδωνίσθηκε στην ενότητα του. Το μεγαλύτερο χαρακτηριστικό της θητείας του Θόδωρου Καρατζά ήταν τα πλουσιοπάροχα τηλεοπτικά συμβόλαια και τα χρήματα που εξασφάλιζαν οι ομάδες μπάσκετ. Το… τηλεοπτικό «γυαλί», όπως αποκαλούσε ο ίδιος την τηλεόραση, ήταν το μεγαλύτερο έσοδο τους. Ο Καρατζάς είχε αξιοποιήσει στον μέγιστο βαθμό, δυο δεδομένα της εποχής. Το ένα ήταν η κεντρική διαχείριση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων.

«Πουλώ μαζί όλο το πακέτο των αγώνων και αυτό μου δίνει την δυνατότητα να βάζω εγώ το νούμερο στο τραπέζι και να διαπραγματεύομαι, βάση του ενδιαφέροντος που υπάρχει στους φιλάθλους» μου είχε πει στον πρώτο χρόνο της προεδρικής θητείας του.

Το δεύτερο ήταν η ανάπτυξη της ιδιωτικής τηλεόρασης από το 1989 με πρωταγωνιστές το Mega και τον ΑΝΤ-1 να κοντράρονται…λυσσαλέα για τα νούμερα της τηλεθέασης.

«Βούτυρο στο ψωμί» του Θόδωρου Καρατζά. Οι αριθμοί πώλησης «εκτοξεύτηκαν» και η όλη η διαδικασία, κάθε δυο χρόνια, ήταν πλειστηριασμός του μπασκετικού…οίκου δημοπρασιών.

Τις πρώτες πρωϊνές ώρες μίας καλοκαιρινής νύχτας, στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, είχαν εμφανιστεί τρείς μπασκετάνθρωποι που κατά συμπτώση, έχουν φύγει από την ζωή. Ο Θόδωρος Καρατζάς, ο Παύλος Κορκίδης και ο Γιάννης Αντωνόπουλος που προερχόντουσαν από την ολοκλήρωση μιας ακόμα διαπραγμάτευσης των τηλεοπτικών δικαιωμάτων. Καθόμασταν μαζί με τον Ισίδωρο Κούβελο και ο διάλογος που έγινε, ήταν αλήστου μνήμης, μετά παγωτού- καϊμάκι.

«Θόδωρε, σε ποιόν αριθμό «έκλεισες» τα τηλεοπτικά;» τον ρώτησε ο Κούβελος που ήταν ο genelar manager του Πανιωνίου.

«Ισίδωρε, πόσα χρήματα θα δώσετε με τον Παύλο για τους δυο ξένους;» απάντησε με ερώτηση ο Καρατζάς.

«Εξαρτάται από τα τηλεοπτικά!» του λέει ο Κούβελος.

«Εγώ σας λέω να ψωνίσετε από το ΝΒΑ! Πέντε δις δραχμές για δυο χρόνια! Ούτε δραχμή λιγότερη για το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης που θα καλύπτουν» είπε ο Καρατζάς με τεράστιο χαμόγελο και άπαντες έμειναν έκπληκτοι. Ήταν η συμφωνία με τον ΑΝΤ-1 που είχε κερδίσει το Mega στο νήμα για πρώτη φορά. Σε εκείνη την διαπραγμάτευση, είχε ενεργή συμμετοχή και ο αείμνηστος Φίλιππος Συρίγος που ήθελε, επίσης, την οικονομική “εκτόξευση” του πρωταθλήματος μπάσκετ και ας ήταν από την πλευρά του σταθμού για να κέρδιζε τα δικαιώματα, όπως και έγινε.

Ο Καρατζάς είχε «αρμέξει» την «παχιά αγελάδα» της τηλεόρασης και το μπάσκετ ήταν σε ελεύθερο κανάλι (δεν υπήρχαν συνδρομητικοί σταθμοί) με χρήματα υπεραξίας, ίσως, αν και τότε δεν υπήρχε, σχεδόν κανένα παιχνίδι που να μην ήταν ντέρμπι. Όλοι να κερδίζουν όλους, τουλάχιστον, στην έδρα τους…

Έτσι, εκείνο το βράδυ, «βγήκε» και ο χαρακτηρισμός του καλύτερου πρωταθλήματος μπάσκετ στην Ευρώπη και στην δεκαετία του ’90, γιατί όντως έτσι ήταν. Καλύτερο, ποιοτικότερο, ανταγωνιστικότερο και από το ισπανικό, το ιταλικό, το γαλλικό, το ισραηλινό και το πρωτάθλημα της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Και ας υστερούσε σε υποδομές γηπέδων, υποδομών και άλλες βασικές προδιαγραφές. Οι τηλεθεάσεις ήταν σταθερά σε υψηλά διψήφια νούμερα και τα γήπεδα είχαν τα sold out σε…ημερήσια διάταξη.

Ο Θόδωρος Καρατζάς άφησε το προϊόν του επαγγελματικού μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο, γιατί περιστοιχιζόταν και συνεργαζόταν με παράγοντες-«κολοσσούς» που είχαν υψηλό iq, αγαπούσαν το άθλημα παθολογικά πριν γίνουν επαγγελματίες από ερασιτέχνες παράγοντες και βρέθηκαν στην κατάλληλη θέση στο σωστό timing του αθλήματος και ενώ είχε προηγηθεί το έπος του ’87.

Η «λίγκα» ανεξαρτοποιήθηκε από την ΕΟΚ και ο Καρατζάς που έκανε μάνατζεμεντ μπροστά από την εποχή του, είχε διατηρήσει καλή σχέση με την Γιώργο Βασιλακόπουλο που ήταν και παραμένει δύσκολος σε συνεργασίες και δημόσιες σχέσεις, αλλά αναγνώριζε την δουλειά που είχε γίνει στα πρώτα βήματα του επαγγελματικού μπάσκετ.

Είχε «ανοιχτό» το γραφείο του και ουδέποτε έδειξε να πιέζεται στις περιπτώσεις που δεχόταν λεκτικές επιθέσεις ή ειρωνείες, γιατί ο Καρατζάς ήξερε να ελίσσεται.

Ο πιο λαμπρός κύκλος του ΕΣΑΚΕ, «κλείνει» με τον θάνατο του Θόδωρου Καρατζά. Από εκείνη την «φουρνιά» παραγόντων, συνεχίζει στις επάλξεις του σπορ, ο νεότερος, Φίλιππος Κότσης και ίσως κάπου, ο Καρατζάς, ο Κορκίδης, ο Μαρματάκης, ο Στεφάνου και άλλοι «σκαπανείς» που άνοιξαν και χάραξαν τον δρόμο του επαγγελματικού μπάσκετ στην Ελλάδα, έχουν “πιάσει κουβεντούλα” για το αγαπημένο τους μπάσκετ.

Για να τον βρουν έτοιμο και να μην έχουν καταφέρει να τον διατηρήσουν στο ίδιο υψηλό επίπεδο, παρά την δραστική αλλαγή εποχών σε όλα τα επίπεδα.