Το Μαρόκο made in Europe

20:05 13/6/2018 - Πηγή: Novasports

Οι 17 από τους 23 ποδοσφαιριστές της εθνικής Μαρόκου, δεν γεννήθηκαν στην αφρικανική χώρα. Ο αρχηγός Μπενατιά είδε το πρώτο φως στο Παρίσι. Τα αδέρφια Αμραμπάτ στο Νάαρντεν και στο Χάουζεν της Ολλανδίας. Ο Μπουσουφά στο Άμστερνταμ. Ο Καρσελά στη Λιέγη. Ο Μπουνού στον Καναδά. Ο Ασράφ της Ρεάλ, στη Μαδρίτη. Ο αριθμός θα μπορούσε να είναι και υψηλότερος. Ο Μιμούν Μαχί πέτυχε το ένα από τα έξι γκολ των Μαροκινών στον αγώνα με το Μαλί τον περασμένο Σεπτέμβριο. Έμεινε εκτός αποστολής.

Αγωνίζεται στην Χρόνιγκεν, γεννήθηκε στο Ντεν Χάαχ. Οι γονείς του είχαν μεταναστεύσει στην Ευρώπη, πριν από τρεις δεκαετίες.

Τα «Λιοντάρια του Άτλαντα» επιστρέφουν σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου ύστερα από 20 χρόνια. Σε εκείνη την ομάδα, μόνο δύο είχαν γεννηθεί εκτός Μαρόκου. Η ομοσπονδία το 2014 αποφάσισε να ενεργοποιήσει μια «καμπάνια ποδοσφαιρικού επαναπατρισμού». Ακολούθησε το παράδειγμα της Αλγερίας, η οποία στο προηγούμενο Μουντιάλ πέρασε στη φάση των «16», με την πλειοψηφία των παικτών, να είναι γεννημένη σε γαλλικό έδαφος.

Πολιτικοί αναλυτές παρατηρούν πως η άνοδος της ακροδεξιάς στην Ευρώπη, οδήγησε τους ποδοσφαιριστές στο να θεωρήσουν την πατρίδα των γονέων και τον παππούδων τους, πιο λογική επιλογή. Βεβαίως, δεν είναι πάντα κίνηση…καρδιάς. Όπως εξηγεί στο γαλλικό περιοδικό France Football ο μάνατζερ Σαράφ Μπουντάν, ο Χακίμ Ζιγές –έχει γεννηθεί στο Ντρόντεν της Ολλανδίας- «αρχικώς είχε πάρει την απόφαση να αγωνιστεί στους Οράνιε, τουλάχιστον αυτό είχε δηλώσει σε συνέντευξή το 2015. Ο λόγος ήταν πως οι Ολλανδοί είναι παρόντες στις μεγάλες διοργανώσεις. Έλα όμως που αποκλείστηκαν. Κάπου εκεί ο Ζιγές άλλαξε την απόφασή του και επέλεξε το Μαρόκο».

Δεύτερο κόμμα στις βουλευτικές εκλογές του 2017 στην Ολλανδία αναδείχθηκε το εθνικιστικό «Κόμμα της Πατρίδας» Partij voor de Vrijheid του Χερτ Βίλντερς. Στην προεκλογική εκστρατεία του, ο 55χρονος πολιτικός χαρακτήρισε τους Μαροκινούς «αποβράσματα». Πυρήνας της πολιτικής του «μια Ολλανδία με λιγότερους Μαροκινούς». Μονίμως φρουρούμενος από το 2004, έχει δεχθεί απειλές για τη ζωή του.

«Μετά το 9/11 μια ολόκληρη γενιά παιδιών μεταναστών στην Ευρώπη, ένιωσε πως η θρησκεία της δεν είναι αποδεκτή. Κάπως έτσι, από την αρχή της ζωής τους, αυτά τα παιδιά ήταν απομονωμένα» επισημαίνει στους New York Times ο Μόρις Κρουλ, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Άμστερνταμ με ειδίκευση στα παιδιά των μεταναστών στην Ευρώπη.

Η περίπτωση του Μαρόκου είναι ιδιαίτερη. Όταν ο Γάλλος προπονητής του, Ερβέ Ρενάρ δίνει το έναυσμα για χαλαρό τρέξιμο, στα παρεάκια που διαμορφώνονται ακούγονται γαλλικά, ισπανικά, ολλανδικά, γερμανικά, αραβικά αλλά και η βερβερική γλώσσα, δηλαδή η διάλεκτος των ιθαγενών της Βορείου Αφρικής. Ο Ρενάρ είναι συνηθισμένος. Εδώ και μια δεκαετία βρίσκεται στο επίκεντρο του αφρικανικού ποδοσφαίρου με επιτυχίες. Οι αναλύσεις του γίνονται στα γαλλικά και στα αγγλικά, κι όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει, επιστρατεύεται ο βοηθός του, Μουσταφά Χατζί –μεγάλη δόξα του πρόσφατου παρελθόντος και μέλος της εθνικής του ’98- και βοηθάει στα αραβικά…

«Όταν είχα δεχθεί την πρόταση» θυμάται ο Ρενάρ «πολλοί μου είπαν να την απορρίψω. Πρόσεξε, αυτοί που είναι γεννημένοι στην Ολλανδία δεν τα πάνε καλά με τα «γαλλάκια», μου έλεγαν. Ειλικρινά, δεν έχω συναντήσει κάτι τέτοιο. Παρόμοιες καταστάσεις είχα ζήσει στη Ζάμπια, στην Ακτή Ελεφαντοστού, στη Γαλλία. Μία είναι η διαφορά: πριν από τον αγώνα κάνω δύο ομιλίες στους παίκτες μου. Μία στα γαλλικά και μία στα αγγλικά».