Το παρκέ του μπάσκετ «βγάζει» πρωταθλητές ζωής!

12:00 27/9/2022 - Πηγή: Novasports

Περιμένουν με συγκρατημένη αγωνία και ασυγκράτητο ενθουσιασμό να πιάσουν την μπάλα του μπάσκετ στα χέρια τους. Να την αφήσουν να αναπηδήσει στο παρκέ και στην συνέχεια να της δώσουν τροχιά προς το καλάθι. «Μπήκε» ή δεν «μπήκε», έχει την ελάχιστη σημασία. Το μεγάλο κέρδος είναι η άθληση στο μπάσκετ. Τα παιδιά που βρίσκονται στο φάσμα του αυτισμού, έχουν ΔΕΠΥ (Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας), το σύνδρομο Άσπεργκερ, όπως ο Δημήτρης Παπανικολάου που βγήκε «ανοιχτά να μιλήσει, αρκετά χρόνια μετά την ολοκλήρωση μιας αξιόλογης καριέρας με διακρίσεις, είναι οι πρωταθλητές

της ζωής.

Όπως συμβαίνει και με τους συνανθρώπους μας που είναι ΑμεΑ και έχουν βρει στον αθλητισμό, όχι απλά διεξόδους στον τρόπο ζωής τους, αλλά έχουν εντάξει τον αθλητισμό και το μπάσκετ στην καθημερινότητα τους.

Για τα παιδιά με αυτισμό που ασχολούνται με το μπάσκετ, η προπόνηση είναι η ώρα της χαράς και της ανεμελιάς…

Ο Παναθηναϊκός και ο Χολαργός είναι πρωτοπόροι στην δημιουργία των τμημάτων μπάσκετ για παιδιά με αυτισμό, τα τρία τελευταία χρόνια. Ιδιαίτερα, οι «πράσινοι» έχουν εκπονήσει ειδικό πρόγραμμα, το PAO BC Academy ASD και το έχουν εντάξει στην ακαδημία τους. Στον Χολαργό, η ιδέα-πρόταση του προπονητή, Νίκου Λινοξυλάκη στον πρόεδρο, Φώτη Τσώνη, πήρε «σάρκα και οστά», με τη ίδρυση της ομάδας των «Champs».

Τα παιδιά ανταποδίδουν με χαμόγελα, διάθεση και ικανοποίηση, την χαρά τους προς τους δημιουργούς των τμημάτων, τα οποία είναι άρτια οργανωμένα, με εξιδεικευμένους προπονητές, παιδοψυχολόγους, εργοθεραπευτές και διατροφολόγους. Και αυτονόητα, πίσω από κάθε παιδί που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, υπάρχουν οι γονείς τους. Η οικογένεια τους που τα στηρίζει και τους δίνει ερεθίσματα για να παίξουν μπάσκετ και να νιώσουν την μεγαλύτερη δυνατή αυτοπεποίθηση για τις ικανότητες τους και τις επιδεξιότητες τους. Τα τέσσερα μάτια των γονιών, παρακολουθούν από τις κερκίδες του γηπέδου του Χολαργού, κάθε κίνηση των παιδιών τους και η ανακούφιση τους, είναι μεγάλη, γιατί έχουν καταφέρει-επιτέλους-να βρουν ένα περιβάλλον όπου τα παιδιά τους δεν αισθάνονται ως «παιδιά ενός κατώτερου Θεού», όπως δεν ήταν και θα είναι ποτέ!

Αυτός είναι και ο στόχος όσων εργάζονται με τους «Champs» και του όμοιου τμήματος του Παναθηναϊκού. Να μην νιώθουν διαφορετικά στον αθλητισμό, τα παιδιά που είναι στο φάσμα του αυτισμού και ας λειτουργούν διαφορετικά. Ο Νίκος Λινοξυλάκης αντιλήφθηκε, την ώρα της Γυμναστικής στο σχολείο που είναι καθηγητής φυσικής αγωγής, ότι τα συγκεκριμένα παιδιά αρέσκονταν στο μπάσκετ. «Διψούν» για να μάθουν πως θα πιάνουν την μπάλα, θα κάνουν ντρίπλα, σουτ, πάσα, άλμα για το ριμπάουντ.

Η προσέλκυση παιδιών έκανε αναγκαιότητα την δημιουργία και άλλων τμημάτων-ομάδων, γιατί το μεγαλύτερο κέρδος για τα ίδια τα παιδιά και τους γονείς, είναι η αθλητική κοινωνικοποίηση τους και η ένταξη στην ομαδικότητα του σπορ. Χέρι-χέρι, μπάλα-μπάλα, με υπομονή και επιμονή για να βελτιώσουν τα παιδιά τις κινητικές και αθλητικές δραστηριότητές τους. Όσες και αν ήταν οι δυσκολίες ένταξης των παιδιών σε ομάδες, νικήθηκαν από την σωστή οργάνωση και διαχείριση, με το αποτέλεσμα να χαρίζει χαμόγελα σε παιδιά, γονείς και εκπαιδευτές.  Η νίκη στην προσπάθεια αυτών των τμημάτων του Παναθηναϊκού και του Χολαργού, είναι να μην απογοητευτεί κανένα παιδί, να μην εγκαταλείψει την προσπάθεια του, να βοηθηθεί άμεσα για την πιθανή στιγμή που θα έχει οποιαδήποτε συναισθηματική κατάσταση, όπως η απογοήτευση, ο θυμός, η διαφορά που μπορεί να προκύψει με κάποιον συμπαίκτη του.

Τα παιδιά έχουν γίνει, πλέον, φίλοι. Συναντιούνται εκτός ομάδας, κάνουν τα γενέθλιά τους στο γήπεδο, κάνουν παρέα. Αυτό βοηθάει εκείνα αλλά και τους γονείς τους, διότι και αυτοί από την πλευρά τους βρίσκουν μια παρέα. Έχουν ένα κοινό θέμα συζήτησης και μπορούν να το μοιραστούν μεταξύ τους.

Το παρκέ του μπάσκετ «βγάζει» πρωταθλητές ζωής!