Το πλεονέκτημα των ατελών

16:47 26/3/2022 - Πηγή: Novasports

Τον περασμένο Οκτώβρη ο Ολυμπιακός λύγιζε τη Ρεάλ στο Φάληρο, στην πρώτη μεγάλη νίκη της σεζόν. Στο σημείωμα εκείνης της βραδιάς έγραφε: «περισσότερο κι από τη νίκη, αυτό που δημιουργεί προσδοκία είναι η αίσθηση της αρμονίας, του γκρουπ που μοιάζει με άνθρωπο που έχει τακτοποιήσει τα μέσα του και νιώθει έτοιμος να τα βάλει με τον κόσμο».

Η χθεσινή πρόκριση στα πλέι-οφ με εξασφαλισμένο το πλεονέκτημα της έδρας ξεκίνησε κατ΄ ουσίαν πέρσι. Δεν γινόταν αλλιώς: ο Ολυμπιακός

έφτασε να ζήσει το ναδίρ του, να γίνει κέντρο διερχομένων προβληματικών και τρελούτσικων, να χρωστάει και να βλέπει το πρεστίζ του να συρρικνώνεται, να έχει τρεις προπονητές σε μια σεζόν. Το βλέμμα του Παπανικολάου τα έλεγε όλα όταν του το θύμισα.

Εκτός των παραπάνω, ο Ολυμπιακός έπρεπε να ζήσει με τις αναπόφευκτες αναταράξεις του απογαλακτισμού από τους δύο κολοσσούς: τον σημαντικότερο παίκτη της ιστορίας του Σπανούλη και τον συνοδοιπόρο πρωταγωνιστή της μαγευτικής προηγούμενης δεκαετίας Πρίντεζη. Ο ομφάλιος λώρος με το παρελθόν έπρεπε να κοπεί για να ξεκινήσει η νέα αποχή. Βρώμικη δουλειά, όπως κάποιος έπρεπε να την κάνει. Όποιος άκουσε με προσοχή το ξεκίνημα της αναφοράς του Γιώργου Μποζίκα, καταλαβαίνει.

Όλα αυτά απαιτούσαν χρόνο. Με τον ίδιο προπονητή, που χρησιμοποίησε την περσινή τελευταία σεζόν του μύθου Σπανούλη για να δημιουργήσει τον πρώτο κορμό. Με τον Βεζένκοφ να ωριμάζει μέσα στον πρωταγωνιστικό ρόλο του μήνα με τον μήνα, να πετάει το περιττό και να φτάνει να είναι MVP αγωνιστικής χωρίς να είναι καν εκτυφλωτικός. Με τον Λαρεντζάκη να γίνεται παίκτης Ευρωλίγκα και τον Μακίσικ να μαθαίνει τι σημαίνει «έρχομαι έτοιμος από τον πάγκο».

Φυσικά χρειάστηκαν προσθήκες. Ο Σλούκας ήξερε πολύ καλά τι έλεγε τον Σεπτέμβρη στη media day: «φέτος πήραμε παίκτες Ευρωλίγκας». Κι αν οι Ντόρσεϊ – Γουόκαπ έρχονταν ως βαριά, σίγουρα χαρτιά, ο Μουστάφα Φαλ έμπαινε στη λίστα των καλύτερων αποκτημάτων του Γιώργου Μπαρτζώκα και του επιτελείου του.

Το θριαμβευτικά αστείο της φετινής, ήδη επιτυχημένης σεζόν είναι πως οι αδυναμίες του Ολυμπιακού έβγαζαν μάτι όλη τη σεζόν. Ο Μάρτιν χρειάστηκε δύο μήνες και βάλε για να πατήσει στα πόδια του. Ο Μακίσικ δυσκολεύτηκε στο νέο του ρόλο, ο Λαρεντζάκης παλεύει ακόμα να βρει τον ρυθμό του προηγούμενου έτους. Οι ερυθρόλευκοι έχουν τέσσερα 4άρια στη 12άδα τους, όμως το αίνιγμα του αξιόπιστους αναπληρωματικού του Βεζένκοφ δεν έχει ακόμα λυθεί. Το rotation έσφιγγε όλο και περισσότερο, τόσο που ένας τραυματισμός απειλούσε να τα τινάξει όλα στον αέρα.

Αυτός λοιπόν ο ατελής Ολυμπιακός έφτασε να κατακτά μια θέση στην τετράδα δύο αγωνιστικές πριν το φινάλε. Πριν τέσσερις μήνες προσπαθούσα να εξηγήσω πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας πιστεύει στην αξία της τελειοποίησης του σχεδίου μέσω της επανάληψης, όχι στα τρικ αιφνιδιασμού. Ο Σάσα Ομπράντοβιτς το είπε πριν το ματς στο Μονακό: «από τον Ολυμπιακό ξέρεις ακριβώς τι να περιμένεις».

Μακριά από την καταστροφική ράβε-ξήλωνε ελληνική λογική, η οποία ζητά μια νέα μεταγραφή κάθε μήνα και μια απόλυση κάθε δεύτερο, ο Ολυμπιακός αγκάλιασε τις αδυναμίες του και έβαλε την οργάνωση και την σταθερότητα για πυξίδα. Πως το είπε ο Γιώργος Μποζίκας; «Ο καθένας έκανε τη δουλειά του. Γιαστί στην Ελλάδα είμαστε όλοι πολύ καλοί, αλλά στη δουλειά του άλλου».