Το ταλέντο του να ενοχλείς

08:38 18/10/2024 - Πηγή: Novasports

Έγραφε το ημερολόγιο των τριών πρώτων αγωνιστικών: λάθη Ρεάλ 18+14+12 απέναντι σε Μπάγερν, Παρτίζαν, Μπασκόνια. Στο Μπιλμπάο, την Κυριακή, είχαν 14. Χθες βράδυ, το κοντέρ έγραψε 4, όλα στο πρώτο ημίχρονο! Αυτή είναι και η μεγαλύτερη απόδειξη της αποτυχίας της άμυνας του Παναθηναϊκού απέναντι στη Ρεάλ, ο λόγος για τον οποίο τόσο ο Ιωάννης Παπαπέτρου όσο και ο Χρήστος Σερέλης στις συνεντεύξεις τους στους Playmakers

τόνισαν την σκληράδα ως πρωτεύουσα έλλειψη της ομάδας τους.

Το αποτέλεσμα της αποτυχίας των πράσινων να προκαλέσουν έστω το μίνιμουμ αποδιοργάνωσης στην αντίπαλη επίθεση είχε κυρίως δύο άμεσες συνέπειες. Πρώτον, η Ρεάλ έπαιξε ακριβώς όπως είχε σχεδιάσει και δεν χρειάστηκε να εξετάσει καν τις εναλλακτικές, αφού δεν αισθάνθηκε ποτέ αμφίβολη: τα όποια προβλήματα αντιμετώπισε ήρθαν μόνο όσο δεν ήταν στο παρκέ ο Καμπάσο, αφού ο Γιουλ σε αυτή την ηλικία έχει πάψει εδώ και καιρό να μπορεί να ανταποκριθεί σε ρόλο βασικού point guard για περισσότερο από 2-3 λεπτά. Δεύτερον, υποχρέωσε την ομάδα του Αταμάν να παίξει αποκλειστικά στο μισό γήπεδο, αποκόπτοντάς την από το οξυγόνο του ανοιχτού γηπέδου και την αυτοπεποίθηση που αυτό φέρνει.

Επόμενη ματιά, φάουλ. Ο Παναθηναϊκός υπέπεσε σε 16 φάουλ σε 40 λεπτά, αριθμός ενδεικτικός της λανθασμένης νοοτροπίας του γκρουπ. Καλό το ταλέντο, απαραίτητο αν κανείς στοχεύει την κορυφή, αλλά εξίσου επικίνδυνο να προσπαθεί να κερδίσει κανείς βασιζόμενος αποκλειστικά σε αυτό. Οι πρωταθλητές Ευρώπης φλέρταραν επικίνδυνα με την αφέλεια μη μπαίνοντας καν στη διαδικασία να χρησιμοποιήσουν σωστά τα φάουλ και επέτρεψαν υπερβολικά πολύ transition με βάση το γήπεδο και τον αντίπαλο που είχαν απέναντί τους. «Ευτυχώς που κερδίσαμε, γιατί αν χάναμε, δεν ξέρω τι θα γινόταν», μου έλεγε άνθρωπος της Ρεάλ μετά το ματς, κουβέντα ενδεικτική για το ότι πως οι λευκοί της Μαδρίτης προσέγγισαν το ματς.

Στα θετικά, οι πλάγιοι. Το βασικό αμυντικό πλάνο της Ρεάλ αφορούσε την παντελή εξουδετέρωση του κάθετου παιχνιδιού του Παναθηναϊκού και σε αυτό το δίδυμο Καμπάσο-Ταβάρες πήρε σχεδόν άριστα, αφαιρώντας από το παιχνίδι του τριφυλλιού τόσο τον Σλούκα, όσο και τον Λεσόρ. Επειδή σε αυτό το επίπεδο δεν υπάρχει τέλειο πλάνο, η αμυντική αντιμετώπιση έδωσε χώρο δράσης στους Ερνανγκόμεθ, Παπαπέτρου και (στο φινάλε) Όσμαν, οι οποίοι έκαναν υπολογίσιμη αλλά εν τέλει διαχειρίσιμη ζημιά, ειδικά όταν στο δεύτερο ημίχρονο η επίθεση των φιλοξενούμενων μετατράπηκε σε Nunn-ball. Το οποίο μας οδηγεί στο τελευταίο κομμάτι.

Αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Παναθηναϊκός έγινε τόσο πολύ ομάδα του Αμερικανού σούπερσταρ, απλώς είχαμε καιρό να το δούμε. Το φαινόμενο απαντήθηκε και την περσινή σεζόν με ανάμεικτα αποτελέσματα, όμως είναι γενική παραδοχή πως μόνο με την κατακόρυφη άνοδο του Σλούκα στο τελευταίο τρίμηνο επιτεύχθηκε η ισορροπία που τους οδήγησε στο θριαμβευτικό φινάλε. Με τον αρχηγό του να ψάχνεται μετά από 20 ημέρες δράσης και στη Μαδρίτη να γίνεται πρόβλημα βάσει συνολικής εικόνας, ο Ναν ανέλαβε δράση με ένα τρόπο που μπορεί να φέρει νίκες απέναντι στον ΠΑΟΚ στην Ελλάδα ή π.χ τη Βίρτους στην Ευρωλίγκα, αλλά δεν γίνεται να είναι βιώσιμος σε βάθος χρόνου.

Ο Αταμάν υπήρξε αφοπλιστικά ειλικρινής όταν ρωτήθηκε γιατί ο Λορένζο Μπράουν δεν πάτησε ξανά παρκέ μετά το πρώτο τετράλεπτο: «ήθελα να δώσω ρυθμό στον Σλούκα», τελεία και παύλα. Βάσει αποτελέσματος προφανώς δεν δικαιώθηκε, αλλά δεν έμεινε η παραμικρή αμφιβολία για την επετηρίδα της ομάδας: όλοι είναι σημαντικοί, αλλά δεν είναι όλοι το ίδιο σημαντικοί. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει πως κάτι τέτοιο μπορεί να συνεχιστεί επ΄ άπειρον – αν ο αρχηγός δεν είναι καλά ούτε στην Πόλη, ο «Ζο» δύσκολα δεν θα πάρει τα ηνία. Επιπλέον γεννάται ζήτημα αμυντικής ισορροπίας, ειδικά απέναντι σε ομάδες κόντρα στις οποίες το small ball Σλούκα/Μπάουν, Ναν, Γκραντ δεν είναι τόσο εύκολο λόγω μεγέθους.

Αργά ή γρήγορα, ομαλά ή εκκωφαντικά, οι ισορροπίες θα διαμορφωθούν και το rotation θα αποκτήσει μορφή. Το καλό με τον Αταμάν είναι πως έχει ήδη αποδείξει πως δεν ενδιαφέρεται να τους κρατήσει όλους ευχαριστημένους – ρωτήστε και τους Βιλντόσα και Ερνανγκόμεθ για πέρσι. Η σχετικότητα αντέχεται ως το φθινόπωρο, αλλά δεν παλεύεται με τίποτα όταν πιάσει χειμώνας.