Δεν έπεφτε καρφίτσα: Το ιστορικό ροκ φεστιβάλ στο Καλλιμάρμαρο πριν 40 χρόνια

Καλοκαίρι του 1985. Η Αθήνα καίγεται. Όχι μόνο από τη ζέστη, αλλά από την ηλεκτρισμένη προσμονή. Το Καλλιμάρμαρο, το στάδιο των Ολυμπιακών Αγώνων, το στάδιο της ιστορίας, ετοιμάζεται να φιλοξενήσει κάτι που δεν έχει ξαναγίνει: ένα τεράστιο ροκ φεστιβάλ, το “Rock in Athens”.

Η νεολαία της Ελλάδας

διψάει για μουσική, για μια έκρηξη ενέργειας, για κάτι που θα αλλάξει τα πάντα. Και αυτή η στιγμή έχει φτάσει. 26 και 27 Ιουλίου, δύο μέρες που θα μείνουν αξέχαστες. The Clash, Depeche Mode, The Cure, The Stranglers, Culture Club, Talk Talk, Nina Hagen, Telephone. Ονόματα που μέχρι τότε υπήρχαν μόνο σε βινύλια και αφίσες στα δωμάτια. Τώρα, μπροστά στα μάτια τους.

Το στάδιο βουίζει. Το πλήθος δεν είναι ένα συνηθισμένο κοινό συναυλίας. Είναι μια γενιά που διψάει για αλλαγή. Τα πρώτα synths των Depeche Mode κάνουν την ατμόσφαιρα να πάλλεται. Η φωνή του Robert Smith από τους The Cure ακούγεται σχεδόν απόκοσμη μέσα στη νύχτα. Και μετά, έρχεται η έκρηξη.

Οι Clash ανεβαίνουν στη σκηνή. Ο Joe Strummer ουρλιάζει το “London Calling” και το στάδιο εκρήγνυται. Τα σώματα κινούνται σαν ένα, η μουσική κυριεύει τους πάντες. Ο ρυθμός χτυπάει κατευθείαν στο στήθος. Αυτό δεν είναι μια συναυλία. Είναι μια στιγμή που γράφει ιστορία.

Αλλά η ένταση δεν μένει μόνο στη μουσική. Οι συγκρούσεις ξεκινούν. Δακρυγόνα, καπνογόνα, η αστυνομία επεμβαίνει. Το κοινό δεν κάνει πίσω. Οι Clash δεν σταματούν. Η Αθήνα εκείνο το βράδυ βράζει, όχι μόνο από τον ήλιο που έκαιγε όλη μέρα, αλλά από την ωμή ενέργεια που ξεχειλίζει από τη σκηνή.

Όταν όλα τελειώνουν, κανείς δεν είναι ίδιος. Το “Rock in Athens” δεν ήταν ένα ακόμα φεστιβάλ. Ήταν μια γενιά που διεκδίκησε τη θέση της στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη. Ήταν το σημείο μηδέν για τις συναυλίες στην Ελλάδα, το ξύπνημα ενός κοινού που ήθελε να ανήκει σε κάτι μεγαλύτερο.

Τίποτα δεν θα ήταν ποτέ ξανά το ίδιο.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα