Μανώλης Γλέζος: Οι ήρωες δεν πεθαίνουν, υπνοβατεί η θωριά τους

09:18 31/3/2020 - Πηγή: Sportime

Ο Γάλλος μυθιστοριογράφος Γκυστάβ Φλωμπέρ είχε γράψει «όταν πεθαίνει ένας φίλος μας, κάτι δικό μας πεθαίνει». Ο θάνατος του Μανώλη Γλέζου δεν αφορά έναν φίλο μας, μα έναν δικό μας άνθρωπο.

Αφορά έναν ήρωα. Ολάκερης της χώρας. Μια χώρας που έχει δεινοπαθήσει, αλλά πάνω του είχε «ακουμπήσει» εικόνες νοσταλγίας από μια Ελλάδα που έβγαινε μπροστά, αντιστεκόταν σε όλους και όλα που ήταν εναντίον της. Θύμησες του παρελθόντος…

Τότε που ο Γλέζος είχε το σθένος και την ελληνική παλικαριά, να κατεβάσει από την Ακρόπολη

την σημαία με τη σβάστικα. Το ημερολόγιο έγραφε, 31 Μαΐου 1941. Θεέ μου, πόσο θάρρος θέλει αυτό… Και το έκανε.



Με συνοδοιπόρο τον Απόστολο Σάντα, σε μια συμβολική πράξη που σήμαινε πολλά παραπάνω από μια πράξη αντίστασης εκείνη την περίοδο. Ο ίδιος ο Γλέζος, ένας γνήσιος αγωνιστής, ήταν πάνω από όλα άνθρωπος. Και ακόμη και αυτή την πράξη του την περιέγραφε με το δικό του χαρακτηριστικό ανθρώπινο τρόπο.

«Με ρωτάνε διαρκώς για τη σημαία. Εγώ, όμως, ακόμα κι από την ιστορία της σημαίας, θυμάμαι τη μάνα μου. Oταν γυρίζαμε εκείνη την ημέρα στα σπίτια μας, η ώρα ήταν περασμένη, μετά τα μεσάνυχτα.

Πάω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου ένα κουβάρι στα σκαλοπάτια απ’ έξω. Με περίμενε. Την πλησιάζω και της λέω, «Μάνα!» Σηκώνεται απότομα, με πιάνει από τον λαιμό, με πάει στην κουζίνα για να μην ακούσουν οι άλλοι και ξυπνήσουν και μου λέει, «Πού ήσουν;» Τότε εγώ ανοίγω το σακάκι και της δείχνω το κομμάτι της σβάστικας που είχαμε κόψει. Με αγκαλιάζει, με φιλάει και μου λέει, «Πήγαινε κοιμήσου».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ – Ο Θεοδωράκης «αποχαιρέτησε» τον Γλέζο: «Αιώνιο Σύμβολο Ελευθερίας!» (vid)

Την άλλη μέρα το πρωί, ακούω τον εξής διάλογο: Ο πατριός μου τη ρωτάει, «Πού ήταν χθες το βράδυ ο μεγάλος σου γιος;». Του απαντάει, «Ανέβα στην ταράτσα και κοίταξε στην Ακρόπολη». Ποτέ μου δεν τη ρώτησα πώς το κατάλαβε. Θα το θεωρούσα προσβολή στη νοημοσύνη της. Αλλά για μένα αυτό ήταν το πιο συγκινητικό συμβάν στην ιστορία μου. Η μάνα μου» περιέγραψε ο ίδιος.

«Οι φίλοι μού έλεγαν, Μανώλη τον παφλασμό των κυμάτων θα τον ακούς και για μένα, θα χορεύεις και για μένα, θα πίνεις κρασί και για μένα… Θα ζεις για μένα ….» είπε, λέγοντας χαρακτηριστικά ότι εκτελεί εντολές αυτών που χάθηκαν.

Ο κυρ Μανώλης ήταν το καμάρι της Νάξου, στην Απείρανθο παραμένει λαϊκός ήρωας. Στο ταξίδι της ΑΕΚ στο εμπόλεμο Βελιγράδι τον Απρίλη του 1999 ήταν εκεί. Δίπλα στους αδερφούς Σέρβους. Στα 77 του. Με τις βόμβες των Αμερικάνων να σκάνε δίπλα του. Δεν πτοήθηκε δευτερόλεπτο. Oχι στο ταξίδι, μα στην ζωή του.

Και τώρα έφυγε για το ύστατο ταξίδι της ζωής του. Γεμάτος. Από δράσεις, αντιστάσεις, Ελλάδα, αγάπη, περηφάνια, πανελλήνια αναγνώριση. Οι ήρωες δεν πεθαίνουν. Υπνοβατεί η θωριά τους. Μια χώρα που έχει ήρωες να μην τη φοβάσαι. Oταν θα πάψει να βγάζει ήρωες, τότε να φοβάσαι.

The post Μανώλης Γλέζος: Οι ήρωες δεν πεθαίνουν, υπνοβατεί η θωριά τους appeared first on sportime.gr.