Τέλος οι πανελλήνιες στα χαρτιά… στο μυαλό όμως;

Τελείωσες!

Πέρασες!

Όλη η ζωή μπροστά σου!

Μπορείς να κάνεις χίλια πράγματα!

Και τι δεν θα ‘δινα να ‘μουνα ξανά 18!

Αυτά είναι μερικά από τα πράγματα που ακούν όλοι οι 18χρονοι που μόλις έδωσαν πανελλήνιες. Ξέρετε, βγήκαν τα αποτελέσματα, πάνω κάτω ξέρουν που πέρασαν και τώρα απλώς περιμένουν να βγουν και επίσημα οι βάσεις και να αρχίσουν οι εγγραφές.

Ωραίο καλοκαίρι!

Όλοι

λένε: μόλις δώσεις όλα θα φτιάξουν. Θα φύγει το άγχος, η πίεση, θα έχεις περάσει κάπου, θα είσαι φοιτητής/-τρια και θα ζήσεις τα καλύτερα χρόνια της ζωής σου, όλα μέλι γάλα. Ρώτησε όμως κανείς ένα παιδί που τώρα περνάει αυτή τη φάση της ζωής του πως ακριβώς είναι ή απλώς ακούμε ό,τι θυμάστε εσείς οι μεγάλοι γι’ αυτά τα χρόνια; Λέω να το ρισκάρω και να πω ότι ισχύει το δεύτερο…

Η πραγματικότητα γι’ αυτά τα παιδιά είναι ότι έχουν τα δικά τους και τους προβληματισμούς τους (που εντάξει εννοείται ότι δεν ισχυρίζονται ότι είναι το χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε κάποιον ή ότι είναι πολύ δύσκολο και τραγικό, απλώς είναι γεγονός ότι θέλει σκέψη) και έχουν και τις γνώμες όλων των άλλων που πιστεύουν ότι είναι δουλειά τους όχι μόνο να ακούν, αλλά και να εκφράζουν άποψη. Και καλά να είναι οι γονείς σου ή οι καθηγητές σου πες εντάξει ρε ‘συ, αυτοί ξέρουν εμένα και τι θέλω και τους εμπιστεύομαι οπότε ας τους ακούσω δεν θα πάθω και τίποτα. Οι άλλοι όμως;

Και ναι δεν πρέπει τα παιδιά να αφήνουν αυτές τις απόψεις να τα επηρεάζουν. Αυτό που πρέπει να κάνουν είναι να ακούσουν μόνο τον εαυτό τους αυτή τη περίοδο, γιατί μόνο εκείνοι ξέρουν τι πραγματικά θέλουν να κάνουν. Κακά τα ψέματα, ακόμα κι αν πολλές φορές δεν φαίνεται και ούτε τα ίδια το καταλαβαίνουν, είναι γεγονός ότι ξέρουν πολύ καλά που θέλουν να φτάσουν στη ζωή τους. Όταν όμως επηρεάζονται, δεν συγκεντρώνονται και βάζουν άλλες προτεραιότητες, που τελικά δεν ήταν οι δικές τους προτεραιότητες, χάνουν το στόχο από το οπτικό τους πεδίο και βγαίνουν εντελώς αλλού.

Γι’ αυτό προκαλώ, όλους εσάς τους μεγάλους, να θυμηθείτε πόσα  θέλατε να κάνετε στην ηλικία των 17-18 και τελικά πόσα κάνατε και γιατί. Επειδή δεν είναι κακό να αλλάζουν οι επιθυμίες, οι στόχοι και οι προτεραιότητες μας, αλλά πρέπει πάντα ο λόγος να είμαστε εμείς και οι δικές μας επιλογές, όχι εξωτερικοί παράγοντες, όποιοι κι αν είναι αυτοί.

Και προκαλώ τους νέους να κοιτάξουν επιτέλους μέσα τους και να δουν τι θέλουν στα αλήθεια να πετύχουν που δεν χρειάζεται να ταυτίζεται με αυτό που οι άλλοι περιμένουν από αυτούς ή πιστεύουν ότι είναι καλό γι’ αυτούς. Επίσης δεν είναι κακό να θέλει κάποιος να κάνει πολλά πράγματα. Σκεφτείτε ότι στη ζωή ποτέ κανείς δεν θα είναι μόνο ένα πράγμα. Εδώ όλοι είμαστε ταυτόχρονα παιδιά, έφηβοι, φίλοι, πρώην μαθητές, μελλοντικοί φοιτητές, νεαροί πολίτες, αδέλφια, ξαδέρφια και πολλά άλλα, μόλις στα 18 μας χρόνια. Σκεφτείτε ότι φτάσαμε μέχρι εδώ κάνοντας ό,τι μας έλεγαν οι γονείς και το σχολείο μας, και τώρα που πρέπει μόνοι μας να πούμε στον εαυτό μας τι θα κάνουμε θα πούμε δεν μπορώ;

The post Τέλος οι πανελλήνιες στα χαρτιά… στο μυαλό όμως; appeared first on sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα