Θα ήταν το ίδιο διάσημη η Μόνα Λίζα αν δεν την είχαν κλέψει το 1911;

Η Μόνα Λίζα, ο πιο διάσημος πίνακας του κόσμου, δεν χρωστάει τη φήμη της μόνο στον Λεονάρντο ντα Βίντσι. Αν και το αινιγματικό χαμόγελό της έχει μαγνητίσει εκατομμύρια επισκέπτες στο Λούβρο, η κλοπή της το 1911 έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην άνοδό της ως πολιτιστικό φαινόμενο.

Όταν ο Βιντσέντσο Περούτζια, Ιταλός εργάτης στο μουσείο, την έκλεψε πιστεύοντας πως «επιστρέφει» ένα ιταλικό αριστούργημα στην πατρίδα του, το γεγονός έγινε πρωτοσέλιδο σε όλο τον κόσμο. Η είδηση συγκλόνισε τους καλλιτεχνικούς και όχι μόνο κύκλους, με την υπόθεση να παραμένει άλυτη

για δύο χρόνια. Η επιστροφή της στο Λούβρο μετά τη σύλληψη του Περούτζια την ανέδειξε σε σύμβολο όχι μόνο της τέχνης αλλά και της ανθεκτικότητας της πολιτιστικής κληρονομιάς.

Πριν από την κλοπή, ο πίνακας ήταν διάσημος στους λάτρεις της τέχνης, αλλά όχι τόσο στο ευρύ κοινό. Η δημοσιότητα που προκάλεσε το συμβάν προσέδωσε στο έργο μια μυθολογία πέρα από την καλλιτεχνική του αξία. Το χαμόγελο της Μόνα Λίζα μετατράπηκε σε σύμβολο μυστηρίου, με κάθε επισκέπτη του μουσείου να προσπαθεί να καταλάβει τι κρύβεται πίσω από την έκφρασή της.

Η κλοπή, το μυστηριώδες χαμόγελο και η συζήτηση για το τι ακριβώς την κάνει τόσο ξεχωριστή είναι τα στοιχεία που την έκαναν το «αστέρι» της τέχνης. Θα ήταν το ίδιο διάσημη χωρίς την κλοπή; Ίσως. Αλλά το 1911, αυτή η πράξη κατάφερε να τη μετατρέψει από έργο τέχνης σε παγκόσμιο πολιτιστικό σύμβολο.

Γρηγόρης Κεντητός για το sportime.gr.

Keywords
Τυχαία Θέματα