Τρέχοντας χαμένοι στον χρόνο…

13:10 18/10/2019 - Πηγή: Sportime

Τρέχουμε για να ικανοποιήσουμε κάποιες μελλοντικές επιθυμίες που τις θεωρούμε σταθμό όμως ο σταθμός καταντάει στάση και ξεκινάμε πάλι από την αρχή.

Σαν τον γάιδαρο που κυνηγάει το καρότο και θεωρεί ότι θα το πιάσει αλλά αυτό δεν θα γίνει ποτέ και αν γίνει, πάλι θα είναι ανικανοποίητος γιατί θα θέλει κι άλλο.

Οι δουλειές λέμε δεν τελειώνουν , η απάντηση στο ερώτημα «Πως περνάς , τι κάνεις;» είναι συνήθως «Τρέχω ! Πολύ τρέξιμο». Γιατί τρέχουμε δεν ξέρουμε, οι δουλειές δεν τελειώνουν κι εμείς κάνουμε αγώνα στον γύρο του θανάτου. Και όλα αυτά γιατί ; Ακόμα και όλες μας τις δουλειές να

τις κάνει κάποιος εμείς θα βρούμε πάλι άλλες. Δεν αντέχουμε τον εαυτό μας. Δεν αντέχουμε το ΕΙΝΑΙ μας. Το φοβόμαστε, τρομάζουμε στην ιδέα να κουβεντιάσουμε με τον εαυτό μας και να ψάξουμε τι υπάρχει μέσα μας. Δεν είμαστε έτοιμοι. Προτιμάμε να ζούμε σε ένα χάος , χωρίς ουσία και σταματημό. Μια μορφή αυτοκτονίας αλλά χωρίς όπλο αλλά αργά και σταθερά.

Πάμε για έναν καφέ και το μυαλό μας είναι διασπασμένο. Ένα μέρος του στο κινητό που είναι στο τραπέζι ένα άλλο μέρος στο τι θα κάνουμε μετά τον καφέ και στο τι θα έπρεπε να κάνουμε πριν αλλά δεν το κάναμε. Η στιγμή φεύγει και πάει περίπατο. Είμαστε παρόντες αλλά απόντες, το άλλο πρόσωπο δεν υπάρχει για εμάς. Δεν καταφέρνουμε τελικά να ζήσουμε ούτε τις στιγμές γιατί αυτές είναι πνιγμένες στον ωκεανό του μυαλού μας που πολλές φορές είναι γεμάτο σκουπίδια.

Οι μόνες στιγμές που έχουμε σφραγίσει μέσα μας είναι οι παιδικές μας στιγμές . Οι στιγμές που ήμασταν παιδιά. Οι στιγμές που ήμασταν ΕΚΕΙ , στο καθετί χωρίς γιατί και διότι. Απλά ήμασταν παρόντες με όλες μας τις αισθήσεις. Για αυτό δεν θυμόμαστε τι φάγαμε χθες ή τι κάναμε την προηγούμενη εβδομάδα αλλά θυμόμαστε τα συναισθήματα που νιώσαμε όταν ήμασταν μικροί σε μια όμορφη στιγμή. Γιατί ; Γιατί τώρα μπαίνουμε σε διάλογο και μάχες με τους λογισμούς ενώ τότε τους προσπερνάγαμε και ζούμε την στιγμή με όλο μας το είναι.

Φτάνουμε σε σημείο που στον πανικό που επικρατεί στην καθημερινότητά μας η μόνη διέξοδος για χαλάρωση είναι η ικανοποίηση ενός πάθους. Νιώθουμε ακρωτηριασμένοι ψυχικά και σωματικά . Έχουμε βάλει τον εαυτό μας σε μια μέγγενη που τον πιέζει ασφυκτικά και χωρίς λόγο. Γιατί το κάνουμε αυτό;

Πότε θα κοιτάξω εμένα; Και τελικά ξυπνάω ένα πρωί και διαπιστώνω ότι τα χρόνια πέρασαν και δεν έκανα τίποτα. Έζησα στο μηδέν και το χάος. Μετά αρχίζουν τα κόμπλεξ και οι παραξενιές που έχουν τη ρίζα τους στα απωθημένα και μας τρώνε την ψυχή κυριολεκτικά.

Πως θα θεραπευτώ;

Να πω ένα στοπ! Να κουμαντάρω εγώ την ζωή μου και όχι να αφήσω τις μέριμνες να με χειρίζονται σαν μαριονέτα. Χρόνος υπάρχει πάντα για προσευχή , για κουβέντα με το παιδί και τον σύζυγο για μια φιλική συζήτηση. Μην περιμένουμε να βρούμε αυτές τις στιγμές ή να εμφανιστούν από μόνες τους ή να μας βρούνε εκείνες. Οφείλουμε να τις δημιουργήσουμε. Γιατί στο τέλος θα δημιουργήσει άλλους χώρους και χρόνους ο πόνος ή η αρρώστια ή η κατάθλιψη. Χώρους δύσκολους…

Μικρά πράγματα τα οποία μεταγγίζουν ζωή , τα δημιουργώ μόνος μου εδώ και τώρα και λέω στοπ στην τοξικότητα. Θα κεντήσω την ημέρα και θα βρώ χρόνο και για τον Θεό και για τον άνθρωπο.

Δύο σελίδες από την Αγία Γραφή θέλουν δύο λεπτά…

Ένα κοσποσχοινάκι 100αρι θέλει τρία λεπτά και μοιάζει σαν μετάγγιση χάριτος του Κυρίου…

Μια αγκαλιά στο παιδί ή στον σύζυγο χρειάζεται δευτερόλεπτα…

Ο Εκκλησιασμός ….δεν είναι χαμένος χρόνος είναι ο ζωτικός χρόνος που έχω ανάγκη για να ζήσω τώρα και αλλά και αιώνια…

Ο Χρόνος αδερφέ θα τρέχει πάντα ακόμα και όταν δεν θα είσαι εσύ, φρόντισε να τοποθετηθείς στον χρόνο όπως πρέπει για να ζήσεις και όχι για να χαθείς.

The post Τρέχοντας χαμένοι στον χρόνο… appeared first on sportime.gr.