Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά

23:53 7/10/2019 - Πηγή: To10.gr

Υπάρχουν πολλών ειδών επαναστάσεις. Από τη γαλλική, που μετατράπηκε σε μια από τις χειρότερες μορφές εξουσίας, την Οκτωβριανή που έδωσε την αίσθηση ότι δεν είναι μονόδρομος ο καπιταλισμός αλλά αδιέξοδο, την επανάσταση 17 παράξενων τύπων απέναντι στο τυραννικό καθεστώς του Μπατίστα, μέχρι και το… αριέλ, που κι αυτό έκανε (κατά δήλωση των ευφάνταστων διαφημιστών του) τη δική του επανάσταση.

Αν κατάφεραν να πετύχουν ο Φιντέλ κι ο Ραούλ Κάστρο, ο Καμίλιο Σιενφουέγος κι ο «αιώνιος επαναστάτης» Τσε Γκεβάρα, τότε μπορούμε να είμαστε ρεαλιστές και να πιστεύουμε στο ακατόρθωτο. Κι εδώ, για πολλούς,

μοιάζει ακατόρθωτο να πέσει το καθεστώς Βασιλακόπουλου. Γιατί;

Ο Ζαν Φρανσουά Μπριέντ εξήγησε πως «ο σύγχρονος δούλος περιορίζεται σε αυτή τη ζωή, γιατί πιστεύει πως δεν μπορούν να υπάρξουν άλλες. Η δύναμη της σημερινής κυριαρχίας είναι η διατήρηση της ψευδαίσθησης ότι αυτό το σύστημα είναι το τέλος της ιστορίας». Κι έτσι κανείς (εδώ και χρόνια) δεν λέει ότι κάνει καλό στο μπάσκετ ο «σωλήνας», απλά απαντά «ναι, αλλά αν φύγει αυτός, ποιος θα αναλάβει»;

Η αλήθεια είναι πως για να αντικατασταθούν μεγαθήρια όπως ο Τσαγκρώνης, ο Γολέμης, ο Μαρκάκης, πρέπει να πεταχτούμε μέχρι το Χάρβαρντ, να αναζητήσουμε Έλληνες τρίτης γενιάς, που να έχουν και δύο μάστερ στην κωλότσεπη. Όμως, υπάρχει αυτή η νοοτροπία κι εδώ έρχεται η πρόταση νόμου του κ. Αυγενάκη να δώσει μια πάσα με προοπτική.

ΟΧΙ δεν είναι ιδανικό, χρειάζεται πολλές βελτιώσεις, αλλά αυτό θα μας απασχολήσει τις επόμενες ημέρες. Όποιος περιμένει να πέσει ο Βασιλακόπουλος με νομοσχέδιο, θα τον έχει στο σβέρκο του για άλλα 150 χρόνια. Ο Υφυπουργός Αθλητισμού έδειξε «φωτογραφικά» ότι η ηγετική ομάδα της ΕΟΚ δεν χαίρει της εμπιστοσύνης της κυβέρνησης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Από εδώ και πέρα είναι δική μας δουλειά να ελευθερώσουμε το μπάσκετ. Οι πρωτοκλασάτοι πρώην παίκτες να βγουν μπροστά. Νίκο Γκάλη, Παναγιώτη Γιαννάκη, Θοδωρή Παπαλουκά, Μιχάλη Κακιούζη, Λάζαρε Παπαδόπουλε, Ευθύμη Ρεντζιά, Δήμο Ντικούδη και πολλοί άλλοι (για οικονομία χρόνου δεν αναφέρω όλα τα ονόματα) είναι η δική σας στιγμή. Φτάνει ένας και να πλαισιωθεί από πολλούς άλλους, που είτε έχουν βγει μπροστά (Βασίλης Ντάκουρης, Δημήτρης Παπαδόπουλος κτλ.), είτε θα βγουν μόλις σας δουν να ηγείστε της προσπάθειας ανασυγκρότησης του αθλήματος, που -καλώς ή κακώς- περνά από την πτώση του Βασιλακόπουλου.

Εδώ που έχει φτάσει το πράγμα, δεν υπάρχουν αυταπάτες. Ή με τον «σωλήνα» και την αυλή του, ή απέναντι. Κανείς δεν δικαιούται να είναι αμέτοχος, από τη στιγμή που (θέλει να) είναι ενεργός στο μπάσκετ. Η κίνηση Αυγενάκη βοηθά να σπάσει ο φόβος, σε παράγοντες μικρών σωματείων, που ακόμα θεωρούν ότι ο σουλτάνος έχει δικαίωμα ζωής πάνω τους. Την ίδια στιγμή υπάρχει ένα τεράστιο κύμα αγανάκτησης κι απαίτησης για ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης και ανάπτυξης.

Υπάρχουν άνθρωποι που στάθηκαν απέναντι στον Βασιλακόπουλο και όχι απλά δεν «μάσησαν», αλλά έγιναν εφιάλτης του. Ρωτήστε τον Καφφέ, τον Βορεάδη, τον Γκόντα, τον Λάζο, τον Χαλβατζάκη κι άλλους πολλούς που τον αμφισβήτησαν και που είδαν ότι δεν προκαλεί τρόμο, είδαν ότι ο βασιλιάς είναι γυμνός.

Τώρα είναι η στιγμή να ξεκινήσουμε τη μεγάλη μπασκετική επανάσταση. Έχουν ωριμάσει οι συνθήκες, έχει στερέψει από ιδέες και προσωπικό η ηγετική ομάδα της ΕΟΚ, κάποιοι ετοιμάζονται για… ηρωική έξοδο (σαν του Μεσολογγίου ένα πράγμα), κάποιοι λίγοι που έχουν απομείνει δίπλα, είναι άνθρωποι (οι περισσότεροι) που δεν θα πήγαινες για καφέ μαζί τους. Το δε όνομά τους στο ελληνικό μπάσκετ είναι συνώνυμο της ξεφτίλας.

Τα ονόματα που αναφέραμε πιο πάνω έχουν προσφέρει πολλά στο ελληνικό μπάσκετ. Μας έκαναν να το αγαπήσουμε. Την ίδια στιγμή έγιναν μεγάλοι χάρη στο σπορ, που τώρα τους ζητά να το υπηρετήσουν. Ξανά, από άλλο πόστο.

Η προτροπή: Μην ρωτήσετε τι έκανε το μπάσκετ για σας, αλλά να μπορείτε αύριο να πείτε στις επόμενες γενιές τι κάνατε εσείς για το άθλημα.