Ένα σενάριο μυθοπλασίας, αφιερωμένο σε μια γενιά που φεύγει

11:11 8/6/2019 - Πηγή: To10.gr

Στο δημοσιογραφικό χώρο, τους φωτογράφους τους αποκαλούμε συναδέλφους και όχι χαριστικά. Αυτό είναι στην πραγματικότητα, εξ ου και ο όρος φωτορεπόρτερ.

Συμβαίνει ένα γεγονός, μια καταστροφή, ένας πόλεμος, κάποιο ακραίο φυσικό φαινόμενο, κάτι γιορτινό, ο δημοσιογράφος όπως τον ξέρετε θα στέλνει κατεβατά, θα δίνει ανιαρές ανταποκρίσεις με τις ώρες, πόσοι θα έχουν κουράγιο να τον διαβάσουν και πόσοι θα τον καταλάβουν; Αν μιλάμε για τον ρεπόρτερ Πατατάκια μάλιστα, ούτε με διερμηνέα.

Μ΄ένα κλικ ο φωτορεπόρτερ, θα αποτυπώσει όλη τη δυστυχία, τη χαρά, τη θλίψη,

τη βαρβαρότητα, το χάος, τις συνέπειες…

Όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα μάλιστα, ο φωτογράφος είναι πιο δημοσιογράφος αφού οφείλει να είναι μπροστά στα γεγονότα.

Ο δημοσιογράφος όπως τον ξέρετε, μπορεί κάποια 17η Νοέμβρη να είναι αραχτός σε θέρετρο και να γράφει πίνοντας κρασί δίπλα στο τζάκι «συγκρούσεις διαδηλωτών με δυνάμεις της αστυνομίας, πέταξαν μολότοφ κι οι αστυνομικοί απάντησαν με ρίψη χημικών. Χάος στο κέντρο της Αθήνας..»

Μην πάτε μακριά, το προπέρσινο πρωτάθλημα κρίθηκε από μια φωτογραφία, την απονομή την καθόρισε ένα κλικ. Κι εννοείται πως δε μέμφομαι τον άνθρωπο που την τράβηξε, πολύ καλά έκανε. Δε φταίει αυτός αν ο Κομίνης έφαγε τον τσαμπουκά και ακύρωσε καθαρό γκολ, ούτε χρεώνεται την θεατρική παράσταση που έστησε το χαρτί χρησιμοποιώντας τη φωτογραφία ως άλλοθι, για να επικαλεστεί φόβο, ούτε χρωστάει εξηγήσεις επειδή οι δικαστές αποφάσισαν κόντρα στους κανονισμούς.

Ήθελα απλώς να καταδείξω τη δύναμη της εικόνας.

Την Κυριακή που μας πέρασε διεξήχθη ο δεύτερος γύρος των δημοτικών εκλογών και η εικόνα που συνοδεύει το σημερινό κείμενο, έπαιξε σε κάποιες τοπικές ιστοσελίδες. Είναι από το εκλογικό κέντρο του Ν. Ταχιάου, την ώρα ακριβώς που ανακοινώνονται τα exit poll και η απόγνωση είναι ζωγραφισμένη στα πρόσωπα δυο συμπαθέστατων ηλικιωμένων.

Η εκφραστικότητα των συναισθημάτων τους, αποτυπώνει ολόκληρη τη φιλοσοφία μιας γενιάς, που μας έφτασε εδώ που είμαστε σήμερα.

Χάριν του σεναρίου μυθοπλασίας που ακολουθεί, ας ονομάσουμε τον κύριο της εικόνας ως μπάρμπα Θύμιο και την κυρά του, ως Αγλαΐα.

Ο μπάρμπα Θύμιος λοιπόν, συνταξιούχος σήμερα, είναι Νεοδημοκράτης κόκκαλο που λέμε. Αν και χαμηλών τόνων, υπερασπιζόταν με σθένος τις αξίες και τα ιδανικά της παράταξης, από τότε που η Παπανδρεϊκή λαίλαπα άρχισε να καταστρέφει ότι καλό είχε χτίσει ο εθνάρχης Καραμανλής.

Έτσι του τα είχε μεταφέρει ο πατέρας του ο κυρ Απόστολος που ήταν με την ΕΡΕ. Κι μπάρμπα Θύμιος άλλωστε, με αυτά τα ιδεώδη γαλούχησε το γιο του.

Στα γαλάζια καφενεία είχε πάντα διαρκείας vip, ήταν από εκείνους που εναντιωνόταν σθεναρά στον ΠΑΣΟΚικό λαϊκισμό και στα ανυπόστατα δήθεν ιδεώδη των ψευτοσοσιαλιστών.

Η κυρά Αγλαΐα βρίσκεται στο πλευρό του 62 χρόνια και ήταν η κολόνα του σπιτιού, φρόντιζε να είναι όλα καθαρά και να υπάρχει πάντα ένα ζεστό πιάτο φαΐ.

Νέα Δημοκρατία κι αυτή αναγκαστικά, αν ήθελε ας έκανε κι αλλιώς.

Ο παππούς της στο χωριό ήταν κομμουνιστής βέβαια, αλλά στον μπάρμπα Θύμιο δεν το είπε ποτέ. Είπαμε, χαμηλών τόνων ο τελευταίος, σε περίπτωση που τον φόρτωνες όμως γινόταν μπαρούτι.

Ήταν αγνός ιδεολόγος, ποτέ δε ζήτησε χάρη από το κόμμα, πέρα από μια μετάθεση όταν το βλαστάρι του υπηρετούσε τη θητεία του.

Έλεγε πως καλύτερος πρωθυπουργός ήταν ο Μητσοτάκης και καταριόταν τον Σαμαρά που τον έριξε, ιδανικός κυβερνήτης στην πορεία έγινε ο Καραμανλής. Στις εσωκομματικές του 2012 πάντως το είχε ρίξει στον πάλαι ποτέ προδότη, η Ντόρα δεν του καθόταν ποτέ καλά. Ίσως τελικά να μην ήταν τόσο Μητσοτακικός, όσο φαινόταν, αν και το 2015 το έριξε στον Κούλη.

Η στήριξη Ταχιάου ήταν μονόδρομος λοιπόν, το έκανε και παλιότερα με τον Παπαγεωργόπουλο άλλωστε. Η καταδίκη του τελευταίου τον άφηνε αδιάφορο, ήταν πεπεισμένος πως όλα ήταν πλεκτάνη.

Ο κομματικός εγωισμός δεν του επέτρεπε να σκεφτεί έστω πως στη ΝΔ υπάρχουν κλέφτες και λαμόγια, τέτοιοι ήταν μόνο οι ΠΑΣΟΚοι.

Το βράδυ των εκλογών, αποχώρησε από το εκλογικό κέντρο βαριανασαίνοντας.

Μπαίνοντας στο σπίτι του άνοιξε φευγαλέα την τηλεόραση με την ελπίδα πως το 33/67 θα έχει ανατραπεί, μάταια όμως.

Ρούφηξε με το ζόρι ελάχιστες κουταλιές από τις φακές που είχε μαγειρέψει η χρυσοχέρα κυρά Αγλαΐα, αφού κατεβαίναν με δυσκολία.

Παλιότερα το Κυριακάτικο -και όχι μόνο- μενού είχε κρέας, από το κόψε-κόψε τη σύνταξη δεν του αρκούν για να τρώει συχνότερα από μια-δυο φορές το μήνα κι όλα αυτά, έπειτα από 40 χρόνια σκληρής δουλειάς.

Ο Κούλης όμως που διορίστηκε με 10χιλ ως πρώτο μισθό κι από τότε δεν κόλλησε ένσημο, είναι κορώνα στο κεφάλι του. Και με μισό ελίοψωμο είναι διατεθειμένος να τη βγάζει, αρκεί να τον καμαρώσει πρωθυπουργό.
Γι αυτό και αφιέρωσε σώμα και ψυχή, στην προσπάθεια εκλογής του εκλεκτού Νίκου Ταχιάου.

Ο μπάρμπα Θύμιος πάντως δεν απογοητεύεται, ο αγώνας για μια καλύτερη Ελλάδα δε σταματά ποτέ, ο ελεύθερος χρόνος δεν του λείπει, είναι διατεθειμένος να αφιερώσει κάθε λεπτό στον αγώνα για να κάνει το όνειρο του Κούλη πραγματικότητα. Δεν του αρκεί που δούλευε μια ζωή για να ταΐζει αυτόν και την οικογένεια του, θέλει κάποια στιγμή και ο γιος του ο Γεράσιμος να φτιάξει την προίκα του παιδιού του Κώστα Μπακογιάννη και της Σίας Κοσιώνη….

ΥΓ. Περιγράφοντας εισαγωγικά τη μυθοπλασία που μόλις διαβάσατε, αναφέρθηκα στη «φιλοσοφία μιας γενιάς, που μας έφτασε εδώ που είμαστε σήμερα».
Απέφυγα τους χαρακτηρισμούς, δε μίλησα για κατάντια, απορρίπτω την άποψη πως η απερχόμενη γενιά τα έκανε όλα σκατά και η καινούργια θα τα διορθώσει.

Με όλα τα κουσούρια του ο μπάρμπα Θύμιος και η κυρά Αγλαΐα παρέλαβαν μια ελεύθερη χώρα, δεν είναι σίγουρο πως ο απόγονος του θα παραδώσει στα δικά του παιδιά το ίδιο και μάλιστα σε παρόμοιο εμβαδόν με τη σημερινή.

Ο εγγονός του μπάρμπα Θύμιου πάντως, πιθανότατα δε θα τρώει παπάδες από τον διάδοχο του Κούλη, στις εκλογές θα ψηφίζει πιο συνειδητοποιημένα, επιλέγοντας τον Αλέξη Γεωργούλη, την Φουρέιρα και τον Ντάνο της δικής του εποχής.

Ένα ακόμα που επίσης θα χωρίζει τις δυο γενιές, είναι πως ο εγγονός του μπάρμπα Θύμιου δε θα καταφέρει να κρατήσει 62 χρόνια γάμου με τη δική του κυρά Αγλαΐα, για να του μαγειρεύει τις Κυριακές, έστω και φακές…