Ένα βράδυ στο «Σίτι»…

10:34 16/8/2019 - Πηγή: To10.gr

Λαύριο, Ολυμπιακός, Ιωνικός. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος κάνει ξανά νέα προσπάθεια για επανεκκίνηση στην καριέρα του.

Ίσως είναι αδόκιμο να γράψουμε για έναν παίκτη που απέκτησε ο Ολυμπιακός. Να αναλύσουμε τα πως και τα γιατί της κίνησης αυτής από τους Πειραιώτες. Ασφαλώς είναι πολύ πιο έγκυρος να το πράξει (και θα το πράξει ασφαλώς) ο συνάδελφος Τόλης

Λεούσης, που έχει και το… χαρτοφυλάκιο.

Υπάρχει όμως έντονη η διάθεση να απασχολήσουμε το χώρο της ιστοσελίδας για το παιδί αυτό. Γιατί του αξίζει, γιατί είναι τόσο μεγάλο ταλέντο που κάθε επανεκκίνηση είναι μια ελπίδα, μια αναγέννηση.

Ο Βασιλάκης (έτσι τον λέγαμε από την πρώτη μέρα κι έτσι θα συνεχίσουμε) είναι εκείνο το ξανθομάλλικο αγόρι που μας πήρε το μυαλό ένα χειμωνιάτικο βράδυ στο κλειστό του Αιγάλεω το 2011, βλέποντάς τον να κάνει ο, τι γουστάρει τους αντιπάλους. Νεότερους, μεγαλύτερους, κοντύτερους, ψηλότερους. Βάλε ο, τι θες…

Ένα «καθαρόαιμο», που παρά τα 14 χρόνια του έπαιζε ο μπαγάσας σαν να είναι τριάντα ετών! Ο πατέρας του γνωστός από τότε που έπαιζε εκείνος με το Αιγάλεω στη Β Εθνική και στα τοπικά. Τρομερός παίκτης.

Ο Βασιλάκης λοιπόν ήταν γνωστός στον Παναθηναϊκό, που παρακολουθούσε την πορεία του. Το καλοκαίρι του 12, το περιπετειώδες εκείνο καλοκαίρι, οι πράσινοι τον απέκτησαν και επένδυσαν πάνω του.

Το ταξίδι ξεκίνησε και μαζί η στενή επιτήρηση. Ηταν τεράστιο ταλέντο για να τον αφήσει κανείς στην τύχη του. Ο Παναθηναϊκός προσπάθησε να του δώσει χώρο, χρόνο. Υποχρέωσε προπονητές να τον βάζουν, τους έδιωξε, επέμεινε πάνω του ίσως κάτι παραπάνω από το σύνηθες.

Ο Βασιλάκης έπρεπε να δουλέψει πολύ σκληρά, να αντέξει την πίεση, να αντιμετωπίσει τους «πειρασμούς», να ανταποκριθεί. Έπαιξε Ευρωλίγκα την επόμενη σεζόν, αλλά ο χώρος και ο χρόνος άρχισε να μειώνονται. Η ομάδα έπρεπε να κερδίσει, να μην χάσει από τον Ολυμπιακό, να πάρει το πρωτάθλημα, να σταθεί όρθια. Το καλοκαίρι όμως το «καθαρόαιμο» κάλπαζε. Έπαιζε και… πενηντάλεπτα συνεχόμενα για να έρθει το μετάλλιο κι εκείνος να παίζει σε όλες τις θέσεις. Ηγέτης.

Μόλις όμως τα κοντομάνικα έμπαιναν στις ντουλάπες ο Βασιλάκης πήγαινε στον πάγκο. Την ίδια στιγμή φαινόταν πως τα κενά στο παιχνίδι του δεν καλύπτονταν. Δημιουργήθηκε και η απορία: «Τριάρι; Είναι αργός. Τεσσάρι; Είναι κοντός και χωρίς όγκο». Η απάντηση ήταν ασφαλώς: «Είναι απλώς παιχτάρα!». Δεν έκανε όμως ο, τι ήταν αρκετό για να το επιβεβαιώσει.

Η ομάδα δεν μπορούσε να περιμένει. Το λάθος ήταν ότι δεν δόθηκε δανεικός. Να παίξει, να χάσει, να σκληραγωγηθεί. Το περιβάλλον του, απόλυτα υγιές με τον κύριο Νίκο πατριάρχη και παράλληλα πάντα ένα βήμα πίσω προσπαθούσε να τον βοηθήσει. Ο καιρός έφευγε όμως και ο Βασιλάκης ένιωθε πως ο, τι κι αν έκανε φάνταζε χωρίς στόχο.

Ο Πασκουάλ τον έβαλε στον πρώτο τελικό των πλέι οφ του 2017 μέσα στο ΣΕΦ να ποστάρει τον Σπανούλη. Να τον ψάξει στις αλλαγές και από το λόου ποστ να σκοράρει. Ε, ο Θεσσαλός τον πέταγε έξω από τη ρακέτα! Αδυνατούσε να βάλει πλάτη τον αντίπαλο γκαρντ. Ο Καταλανός τον πέταξε στον πάγκο και από τότε ο Βασιλάκης τελείωσε.

ΠΑΟΚ, νέα ευκαιρία με τον Ηλία Παπαθεοδώρου, αλλά και πάλι τίποτε. Ο Παναθηναϊκός δεν επέμεινε πλέον και δεν δέχθηκε να πληρώνει ούτε ευρώ από το συμβόλαιό του. Νέο ξεκίνημα στο Λαύριο. Στο μεταξύ ο Βασιλάκης εμφανιζόταν με… σωσίβιο στο στομάχι και στήθος από την απροπονησία. Έκανε προσπάθεια να επανέλθει και ξαναέπεφτε.

Την ίδια στιγμή η ομάδα δεν μπορούσε να τον περιμένει, έπρεπε να σωθεί, να βγει Ευρώπη, να μη χάσει. Απογοήτευση για τον νεαρό που έβλεπε να μην του βγαίνει τίποτε, να μην μπορεί να βγάλει το ταλέντο του στο παρκέ. Είναι πλέον 22 ετών και πολλοί τον θεωρούν… παλαίμαχο.

Στον Ιωνικό ψάχνει ξανά την ευκαιρία. Κυρίως όμως ψάχνει κάποιον να τον περιμένει. Να επιμείνει πάνω του, να συγχωρήσει το λάθος του και να τον ξαναβάλει στο ματς.

Πάνω από όλα όμως κι ίδιος γνωρίζοντας πως είναι πολλά όσα έχουν γίνει τόσα χρόνια θα πρέπει απλά… να λιώσει το γήπεδο. Ξέρει πως οι ευκαιρίες σε λίγο θα αρχίσουν να λιγοστεύουν. Ούτε «πονάω», ούτε «είμαι άρρωστος», ούτε αψεγάδιαστος, ούτε τίποτε. Δουλειά μέχρι να μην μπορεί να περπατήσει.

Το ελληνικό μπάσκετ περιμένει πίσω το «καθαρόαιμο», έχει ανάγκη παίκτες όπως ο Βασιλάκης. Όπως εκείνο το βράδυ στο Αιγάλεω…