Με Αγγελάρα δεν υπάρχει σωτηρία, μόνο αδιέξοδα

14:05 21/6/2019 - Πηγή: To10.gr

Δύο οι καυτές πατάτες για την ΕΕ της ΕΠΟ, η μια έγραφε Περέιρα και η δεύτερη Αναστασιάδης.

Η πρώτη έμοιαζε πιο ζεματιστή και επικίνδυνη αλλά μόνο στη θεωρία. Στην πράξη ήταν ξεκάθαρη, οι δρόμοι ήταν δυο. Ή ανανέωση της σύμβασης Περέιρα ή τραγουδάμε Πουλόπουλο και μετατρεπόμαστε ποδοσφαιρικά σε Αλβανία του Ενβέρ Χότζα.

Η περίπτωση του Αγγελάρα είναι εξαιρετικά πολύπλοκη, καθώς δεν υπάρχει διέξοδος.

Όποιον δρόμο και να διαλέξεις, θα πέσεις σε λακκούβες ίσως και γκρεμούς.

Μοιάζει απλό αλλά δεν είναι,

συνήθως όταν αλλάζεις κάτι ξεκινά καινούργιο κεφάλαιο. Ήσουν με την Κούλα που ήταν μελαχρινή με ωραίο πισινό και χωρίς στήθος, τα έφτιαξες με την Τούλα που έχει πλατινέ μαλλί, άνετα μπαλκόνια, όταν όμως τη βλέπεις από πίσω νομίζεις πως είναι ο Σαλπιγγίδης που εφορμά στην αντίπαλη εστία.

Άλλες εικόνες και γούστα τη μια μέρα, διαφορετικά την επόμενη.

Με τον Αναστασιάδη δεν είναι ποτέ έτσι, αυτά που ισχύουν σε περιπτώσεις αλλαγής προπονητή πάνε περίπατο. Δε λες πως έφερα τον Ρανιέρι στη θέση του Σάντος, τον Μάνο τον ψητά αντί του Μαρίνου ή τον Λουτσέσκου αντί του Στανόγεβιτς, οπότε ξημερώνει άλλη μέρα, αυτά δεν ισχύουν στην περίπτωση του Αγγελάρα.

Είναι τέτοιος ο χαρακτήρας του, που οι παρενέργειες από κάθε πέρασμα του συντροφεύουν τα περιβάλλοντα που περνά, για καιρό.

Όταν πλακώνεσαι με το μισό πληθυσμό, όταν βλέπεις φαντάσματα, όταν φτάνεις τους άλλους στα όρια και βγάζεις έξω από τα ρούχα φυσιογνωμίες όπως ο Παπασταθόπουλος που είναι από τους πιο μετριοπαθείς ποδοσφαιριστές που υπάρχουν και δεν έχει δώσει ποτέ δικαιώματα, σημαίνει πως τα πράγματα ζορίζουν.

Οι προπονητές συνήθως φεύγουν όταν οι ομάδες δεν πηγαίνουν καλά και όλα ηρεμούν την επόμενη, έστω και προσωρινά. Με τον Αγγελάρα συμβαίνει το αντίθετο γιατί πάντα φταίνε οι άλλοι, τον τρυπάνε, του κάνουν πόλεμο, συνωμοτούν όλοι για να τον φάνε κι αυτά δεν ξεπερνιούνται εύκολα.

Δεν είναι δυνατόν με όποια ομάδα υψηλών απαιτήσεων συνεργάζεται, να εμφανίζονται στο φινάλε τρύπιοι ποδοσφαιριστές και παράγοντες.

Ο ίδιος τα προκαλεί, λόγω της ανασφάλειας, της μανίας καταδίωξης που τον κυριεύει και της αλαζονείας, που του απαγορεύει να σκεφτεί ότι ενδεχομένως κάνει λάθος. Πως το ποδόσφαιρο έχει προοδεύσει από τα χρόνια που ο ίδιος ήταν ποδοσφαιριστής.

Το ένα ενδεχόμενο θα ήταν να συνεχίσει, το ότι στα επόμενα παιγνίδια θα έβρισκε άλλους Παπασταθόπουλους για να πλακωθεί, το έχει φράξει ο ΟΠΑΠ! Στο τέλος θα έμενε μόνος του να μαλώνει με τα ντουβάρια των αποδυτηρίων.

Το σκεφτόμουν κάθε φορά που ερχόταν στον ΠΑΟΚ και γνώριζα εκ των προτέρων πως θα μας αφήσει κομμάτια, ότι κάποια στιγμή θα έπρεπε να του δώσουν το σύλλογο εν λευκώ. Όχι την ομάδα αλλά το μαγαζί ολόκληρο, να υπογράφει μόνος του συμβόλαια, να προσλαμβάνει και να απολύει ακόμα και τις καθαρίστριες των γραφείων, ώστε στο τέλος να μη μπορεί να χρεώσει σε κανέναν την αποτυχία του.

Θα μας άφηνε πιο κομμάτια βέβαια, θα γλιτώναμε οριστικά όμως από τις θεωρίες συνωμοσίας που ευδοκιμούν αποκλειστικά και μόνο, στα δικά του περάσματα.

Από την άλλη πλευρά ούτε η απομάκρυνση του θα έλυνε το πρόβλημα, τα συντρίμμια και οι ανοιχτές πληγές που αφήνει πάντα πίσω του ο Αγγελάρας, θέλουν χρόνο για να γιατρευτούν.

Στην επόμενη φάπα, θ΄ άρχιζαν πάλι οι θεωρίες συνωμοσίας,πως οι παίκτες έκατσαν κι έχασαν επίτηδες για να φάνε και τον διάδοχο του. Μια απλή ήττα θα ήταν αρκετή, για να αρχίζουν τα ρητορικά ερωτήματα «τώρα γιατί δε μιλάς Παπασταθόπουλε;»

Λες και ήταν τόσο δύσκολο ν΄αντιληφθεί ο καθένας πως το πρόβλημα δεν ήταν η καθεαυτή ήττα, αλλά η ανεπάρκεια ενός ανθρώπου που μόνο στην Ελλάδα θα μπορούσε να παραστήσει τον προπονητή.

Να φανταστείτε, υπήρχε κόσμος που αναρωτιόταν αν ο παίκτης θα τα έχωνε και στον Έμερι, χωρίς να σκεφτούν το αυτονόητο. Πως αν ο προπονητής της Ντόρτμουντ ή της Άρσεναλ έβαζε 10αρι σέντερ φορ και στη θέση του το αμυντικό χαφ που στοπάρει με καλάμι, άλλαζε σε κάθε αγώνα τη σύνθεση και μετά από ήττα σοκ έλεγε πως χάσαμε επειδή οι άλλοι είναι καλύτεροι άνθρωποι, θα είχε πάει τυλιχτός το Χίθροου και μάλιστα ως αποσκευή.