Μία… συνηθισμένη 3η μέρα του Αυγούστου

13:17 3/8/2019 - Πηγή: To10.gr

Το πιο όμορφο πράγμα που βιώνω εδώ, στην παρέα του «10», είναι ότι κανείς δεν μου έχει πει τι να γράψω. Ούτε δεν μου έχει απαγορεύσει να γράψω τίποτα.

Γενικότερα έχω ελευθερία γνώμης και λογοκρισία δεν υπάρχει στο συγκεκριμένο μετερίζι. Καλό; Κακό; Θα το δείξει η πορεία μας.

Που θέλω όμως να καταλήξω. Το συγκεκριμένο μπλογκ δεν

είναι αυτό που θα αναλύσει ομάδες, ρόστερ, λογικές, πρακτικές και τα λοιπά. Με συγχωρείτε, και ας είναι κατά όσων πρεσβεύει κάθε επιχείρηση, αλλά εάν έχετε όρεξη να διαβάσετε για μπάσκετ και δη Ολυμπιακό, πατήστε back και ψάξτε κάτι άλλο από εδώ μέσα. Δεν είναι όλα αθλητισμός. Παρότι αθλητικό site, δεν είναι άσχημο ο κόσμος να διαβάσει κάτι διαφορετικό.

Ας συνεχίσω λοιπόν για όσο κόσμο κράτησα και δεν τον έδιωξα με μία πρόταση. Ξεχωριστή η 3η του Αυγούστου για μένα προσωπικά. Άνοιξα μία μπίρα (τι περίεργο;), πήρα το λάπτοπ και προτίμησα να σας γράψω κάτι διαφορετικό. Κάτι που πολλοί από σας το έχετε βιώσει είτε ως όντας στο επίκεντρο, είτε ως τρίτοι. Εγώ προσωπικά το έζησα και με το παραπάνω. Βαθιά ανάσα, ένα μεγάλο συγνώμη που σας χαλάω την διάθεση και πάμε μαζί για αυτήν την προσωπική εξομολόγηση.

Ήταν 1η του Αυγούστου και όντας σε άδεια, βγήκα με τους αδελφικούς μου φίλους για ένα (ποιο ένα, μπουκάλι ήταν) ποτό στην Γλυφάδα.

Μεγάλωσα στην Αίγινα, είμαι από εκεί και οι γονείς μου έχουν εγκατασταθεί μόνιμα πάνω από 10 χρόνια.

Συγνώμη για την παρένθεση, επιστρέφω στην 1η του Αυγούστου του 2015. Η μητέρα μου τότε, ένιωθε ενοχλήσεις κάτω από την μασχάλη της. Η νύφη μου (να’ σαι καλά Αλικάρα), την έπρηξε. «Αυτό το εξόγκωμα δεν είναι λογικό». Η ψηλάφηση της κυρά Κικής έκρυβε ανησυχία. Εγώ; Χαμπάρι… «Μην πάρετε τον Τόλη και το ανησυχήσετε; Δεν υπάρχει λόγος», είπε σε όλους η μάνα μου λίγο όταν πήγε στον γιατρό, ο οποίος της έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου, λέγοντάς της ότι αυτός ο πόνος δεν είναι απλός. Κρύβει κινδύνους.

Εγώ σε ένα κλασικό μου – κακό- βράδυ, γύρισα ημιμεθυσμένος σπίτι. Όλοι τους γνώριζαν το πρόβλημα (επιθετικός καρκίνος που ήθελε άμεσα θεραπείες και αντιμετώπιση), εγώ δεν ήξερα τίποτα.

Δύο μέρες μετά πήρα το καράβι για την Αίγινα. Σαν σήμερα, 3 Αυγούστου και ενώ έχω πάει παραλία για τις βουτιές μου, η κυρά Κική αποφάσισε να μου το πει όταν επέστρεψα για να γευτώ το φαγητό που είχε μαγειρέψει. «Ξέρεις τι; Δεν στο εκμυστηρεύτηκα νωρίτερα γιατί περνούσες όμορφα και δεν ήθελα να στο χαλάσω». Α ρε μάνα (σαν όλες τις μάνες). Χειρότερα με έκανες. «Τι κάνουμε;» αναφώνησα μισοκλαμένος. Έχουμε ήδη κλείσει γιατρό και θα πάμε για εξετάσεις έμαθα.

3η Αυγούστου. Ουσιαστικά ήξερα τα πάντα. Όλοι το ξέραμε. Έπρεπε να τρέξουμε μαζί έναν Γολγοθά. Δεν ήταν μόνο ο δικός της αγώνας. Μόνη της δεν θα τα κατάφερνε ποτέ. Έπρεπε όλοι μαζί να παλέψουμε. Ο 80αρης πατέρας μου από την Αίγινα, χωρίς να πρήζει εμένα και τους υπόλοιπους, τρώγοντας τα συκώτια του γνωρίζοντας ότι η Κικούλα της παλεύει με τον Χάρο (συγνώμη για αυτές τις εκφράσεις, προτίμησα να είμαι όσο πιο ωμός γίνεται). Ο αδερφός μου που ως πωλητής δεν ήξερε τι σημαίνει ρεπό, οι αδερφές της, η ανιψιά μου, εγώ..

«Κοίτα να δεις. Δεν θέλω να σου πω πράγματα που μπορεί να μην ισχύσουν ποτέ. Πάμε βήμα βήμα. Να ζήσει όμορφα χρόνια και είναι στο χέρι της. Εκείνη μόνο γνωρίζει..». Μου είπε ο γιατρός της. Σηκώνεις τα χέρια ψηλά. Αν πιστεύεις κάπου ζητάς βοήθεια, αν όχι απλά ψάχνεις δύναμη. Μιλώντας μαζί του έκλεισα τα πάντα. Τέλειος προγραμματισμός. Πότε θα κάνει χήμο, πότε επέμβαση, πότε ακτίνες. Με μαθηματική ακρίβεια. Οι γιατροί με έλεγαν τρελό για το πώς χειρίστηκα την κατάσταση και τον ρομποτικό τρόπο που προγραμμάτισα τα πάντα. Η καρδούλα μου το λέει…

Σκατά. Έπρεπε να κρατήσω μπόσικα. Όλοι τους στηριζόντουσαν επάνω μου. «Στάσου γερός Τόλη» έλεγα. Καλά ναι…

Στις κακές μου και στραβές μέρες έκλαιγα σαν παιδάκι. Δεν με έβλεπε και κανείς. Από τα 18 μου μόνος έμενα…

Η ώρα των χημειοθεραπειών για την Κική. Σε ένα θάλαμο, ούτε οι νοσηλεύτριες προσπαθούσαν να σου διώξουν την πίκρα. «Τολάκο; Δεν μου αρέσει εδώ. Μεταλλική είναι η γεύση μου. Τι μου δίνουν;». Ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσε η κυρά Κική όταν κατέβαζε το ένα μπουκαλάκι μετά το άλλο στις θεραπείες της. Αυτό το κόκκινο (για το στομάχι) και το άλλο το διαφανές (το κοκτέιλ φαρμάκων). Και πώς να το καταλάβω. Οχτώ μας είπαν πως θα είναι. Τόσες κύλησαν για πάνω από κάποιους μήνες (λες και έχει διαγραφεί από τη μνήμη μου ο ακριβής χρόνος).

Με το ίδιο τελετουργικό. Από τις 6 στο πόδι, να βλέπω την μητέρα μου χωρίς μαλλιά (δεν φόρεσε ποτέ της την περούκα που της αγόρασα, και το.. παλικάρι κυκλοφορούσε με περηφάνια καραφλή έξω λέγοντας «ας μάθουν τι περνάω, εγώ στην τελική το παλεύω και κερδίζω») καταπονημένη, φοβισμένη και ας ήταν και καλά γελαστή για να μας κρατήσει αισιόδοξους.

Γυρνούσε σπίτι. Ζόμπι για μερικές ημέρες. Λευκά στο… πάτωμα, δυνάμεις ανύπαρκτες, ανοσοποιητικό μηδέν. Με μάσκες όλοι και λες και ήμασταν σε κλινική. Προσοχή, καθαριότητα και υπομονή.

Πέρασε αυτό το κομμάτι, ήξερα ότι μπορεί να μην αντέξει το φάρμακο και μία μέρα να επέλθει το κακό. Ρημάδα ζωή. «Σε εμάς έτυχε;», μονολογούσα αρκετές φορές όταν έψαχνα ένα απλό πάρκινγκ, την ώρα που η καημένη «έπινε» τα χημικά της. Πολύ δύσκολη περίοδος. Έλεγα ψέματα στους τριγύρω μου, κρατούσα μόνος μου το φορτίο και την στεναχώρια. 18 κιλά σε 3 μήνες έφυγαν από πάνω μου. Που όρεξη για φαγητό. Μοναδική δίοδος ένα γυμναστήριο (μην προτρέχεις, τα πήρα και με το παραπάνω όλα τα κιλά) για να ξεσπάω. Το είχα ανάγκη. Δεν ήθελα ούτε να φάω, να πιώ, να ασχοληθώ με διασκέδαση. Μαυρίλα…

Πέρασε ο καιρός. Χειρουργείο για την κυρά Κική, ένας μήνας μέσα που περιμέναμε καρτερικά το… κακό και ας μην ήρθε ευτυχώς, 40 μέρες ακτινοβολιών για να περιορίσουμε τον κάθε κίνδυνο. Τι δύναμη από μία γυναίκα. Δεν της το είχα. Τεράστια ψυχικά αποθέματα. Ενώ από την άλλη εγώ; Καθημερινά εκεί. Και ας δούλευα και ας ήμουν λάσκα σε κάποιες περιπτώσεις (Νίκο, Γιώργο και Γιώργο, Θεόφιλε, ξέρετε εσείς), πάντα δίπλα της.

Είχα και τον Λουκάρα πίσω. Έπρεπε να είμαι βράχος στην θέση του. Πώς να τον απογοητεύσω.

Τέσσερα χρόνια μετά. Η πρωταγωνίστριά μας τα κατάφερε. Είναι αυτό που λέμε: «Ξεγέλασε τον Χάρο». Της ταιριάζει γάντι. Ουτοπικό λίγο. Άπαντες ξέρουμε ότι μπορεί να «επιστρέψει». Τουλάχιστον όλοι μαζί, ως οικογένεια, δώσαμε μια μάχη και κερδίσαμε. Μέχρι την επόμενη. Δεν θα τα παρατήσουμε. Αυτή δεν θα τα παρατούσε στην θέση μας.

Πόσοι από εσάς το έχετε ζήσει; Πάρα πολλοί. Με καταλαβαίνετε απόλυτα. Απλά ήθελα να θίξω την άλλη πλευρά. Εκείνων που το ζουν αυτό και προσπαθούν να αντιληφθούν τι συμβαίνει ακριβώς. Που κρύβουν τα προβλήματά τους για να είναι βράχοι. Στήριγμα σε αυτούς που το έχουν ανάγκη.

Σας πήρε από κάτω και το ξέρω. Σκοπός μου δεν ήταν να σας πω την δική μου ιστορία. Ήθελα απλά να σας ευαισθητοποιήσω. Είναι μία αρρώστια, όμως με την κατάλληλη στήριξη είναι ικανή να παρακαμφθεί. Μην τους παρατάτε. Να είστε δίπλα τους..

ΥΓ1 Ευχαριστώ κάθε άνθρωπο από τον Άγιο Σάββα, τον κύριο Αθανασιάδη που ήταν πρώτα φίλος και στήριγμα στην κυρά Κική και μετά γιατρός, σε όσους ακούμπησαν τον ώμο μου και απλά μου είπαν έναν καλό λόγο για να μείνω ψύχραιμος.

ΥΓ2 Τα πάντα είναι θέμα ψυχολογίας. Μην σας παίρνει από κάτω, σε όποια πλευρά και να είστε. Η επιστήμη προχώρησε, έχει την ικανότητα να βοηθήσει. Όλα στηρίζονται πλέον στην ψυχολογία. «Πούστη θα σε κερδίσω», πείτε του. Και θα τα καταφέρετε.

ΥΓ3 Χαμογελάτε και ας μη φέρνει υγεία ρε σεις. Και όποιοι εύχεστε καρκίνους σε κάθε στραβή; Αναθεωρήστε. Απευθείας. Δεν το έχετε ζήσει. Δεν θέλετε να το περάσετε ή εσείς ή οι τριγύρω σας, ούτε άλλοι από το περιβάλλον σας. Σοβαρευτείτε…

ΥΓ4 3 Αυγούστου. Κακή μέρα. Μακάρι να σας άγγιξα. Ελπίζω να δείτε αλλιώς τα πράγματα. Τα φιλιά μου και την αγάπη μου. Σας ευχαριστώ για το χρόνο σας…