Ο χρόνος, τα χρόνια και τα «γενέθλια» μιας εποχής στον Ολυμπιακό

00:34 18/6/2020 - Πηγή: To10.gr

«Ο χρόνος δεν υπάρχει. Είναι μια ανθρώπινη επινόηση και εξυπηρετεί ανάγκες» υποστήριξε ο Άλμπερτ Αινστάιν.

Κάποιος αληθινά σπουδαίος που άφησε το σημάδι του στον χρόνο. Και που ο μύθος λέει πως είχε στη ντουλάπα του, ίδια και απαράλλακτα κοστούμια, ώστε να μην χάνει χρόνο για να αποφασίσει τι θα φορέσει.

Οξύμωρο, ευφυές, αλλά και την ίδια στιγμή υποταγμένο στον συμβιβασμό που διαχωρίζει τη φιλοσοφία με τον ρεαλισμό.

Σε άλλο κεφάλαιο της ζωής οι «διαπιστώσεις». Σε άλλο οι «εμπειρίες».

Ο χρόνος ίσως υπάρχει ίσως όχι. Τα χρόνια όμως σίγουρα υπάρχουν. Και σήμερα 18 Ιουνίου

συμπληρώνονται 10 από τη στιγμή που το λιμάνι «φούσκωσε» στην είδηση μιας μεγάλης αλλαγής. Το τέλος εποχής Κόκκαλη. Η αφετηρία της εποχής Μαρινάκη.

Δέκα καλά χρόνια για τον Ολυμπιακό. Όχι αποκλειστικά για όσα σπουδαία έζησε στους αγωνιστικούς χώρους. Αλλά και για εκείνα που δεν… έζησε. Εκείνα που καταδίκασαν το ελληνικό ποδόσφαιρο συνολικά σε μια από τις δυσκολότερες δεκαετίες της ιστορίας του.

Ομάδες-βουνά που… λύγισαν παραδομένες στον κυκλώνα της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης.

Η ΑΕΚ που έφτασε ως τη τρίτη εθνική κατηγορία για να βγάλει τη θηλιά από το λαιμό της.

Ο Παναθηναϊκός που ζει τα δικά του «πέτρινα» και που εκτίει ακόμη τη ποινή αποκλεισμού από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Ο σπουδαίος Ηρακλής με τη βαριά κληρονομία που σε μια στιγμή λες και… χάθηκε από τον ορίζοντα.

Ο Άρης που ως ότου επανέλθει ένιωθε ασανσέρ ανάμεσα στις κατηγορίες. Ο ΟΦΗ και η ΑΕΛ που φόρεσαν και εκείνοι δεσμά ως ότου να τα σπάσουν.

Ακόμη και ο ΠΑΟΚ μέχρι να βρεθεί ο Ιβάν Σαββίδης.

Μόνο ο Ολυμπιακός πέρασε τούτη τη δεκαετία δίχως αναταράξεις. Δίχως την ανασφάλεια για το τι ακολουθεί. Και αυτό είναι ίσως το σημαντικότερο κομμάτι στο παζλ που σχηματίζεται από τις 18 Ιουνίου 2010 μέχρι και σήμερα.

Οι Ερυθρόλευκοι που εκείνο το απόγευμα της «αλλαγής» είχαν κρυμμένα μυστικά που κάνουν σήμερα 10 χρόνια μετά, ακόμη πιο παράτολμο το εγχείρημα του Βαγγέλη Μαρινάκη να πιάσει το τιμόνι τους.

Χρέη. Προεισπραγμένα έσοδα για χρήση των επόμενων χρόνων. Άδειο ρόστερ έπειτα από εκείνα τα πλει-οφ που ξεκίνησαν δεύτεροι και κατέληξαν πέμπτοι.

Το ότι αυτή η ομάδα έναν Ιούνη μετά είχε κατακτήσει εκ νέου το πρωτάθλημα κόντρα μάλιστα στον «νταμπλούχο» πολυμετοχικό Παναθηναϊκό που ξεκινούσε στην αφετηρία και με το bonus της παρουσίας των ομίλων στο Τσάμπιονς Λιγκ είναι κατόρθωμα.

Ότι συνολικά επτά Ιούνηδες στη σειρά είδαν το έργο, είναι σημάδι στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Πως –σήμερα δέκα χρόνια μετά- είναι υπόδειγμα αθλητικής εταιρίας, με μεγάλα περιουσιακά στοιχεία, και με ενεργή συμμετοχή στη διεθνή αγορά είναι εξέλιξη.

Πως μέσα σε αυτή τη δεκαετία, η ίδια διοίκηση συνέβαλλε καθοριστικά στην μεταμόρφωση του Ολυμπιακού ως ένα από τα σημαντικότερα πολύ-αθλητικά κλαμπ της Ευρώπης (με 5 ευρωπαϊκούς τίτλους και 13 τελικούς σε αυτό το διάστημα) είναι απόδειξη.

Πως ο Βαγγέλης Μαρινάκης τότε υποσχέθηκε δύο πράγματα: Αυτάρκεια και… κάτι παραπάνω στην Ευρώπη και οι Πειραιώτες τα έχουν σήμερα και τα δύο, το λένε επιτυχία.

Ο χρόνος ίσως δεν υπάρχει. Ίσως τελικά να είναι όντως μια επινόηση των ανθρώπων.

Τα χρόνια υπάρχουν όμως. Και αυτά τα δέκα χρόνια ήταν σπουδαία για τον Ολυμπιακό.

Το πρώτο «κεφάλαιο» σε ένα βιβλίο ανοιχτό με πολλές σελίδες ακόμη για ανάγνωση…