Επτά ιστορίες από το βιβλίο του Χρυσοχοΐδη: Ο Παλαιοκώστας, η επίσκεψη στο Λάνγκλεϊ και ο Γιωτόπουλος

06:20 10/2/2025 - Πηγή: iEidiseis

Ο «άγνωστος» δρόμος του Χρυσοχοΐδη: Ο Παλαιοκώστας, η επίσκεψη στη CIA, τα «πεταμένα» εκατομμύρια και τα «γαλλικά» της Τεγοπούλου

Θέμα συζήτησης έχει γίνει στους κόλπους παλιών και νέων στελεχών της Ελληνικής Αστυνομίας το βιβλίο του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη με τίτλο «Στον ίδιο Δρόμο», το οποίο κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.

Ο μακροβιότερος υπουργός Προστασίας του Πολίτη κάνει αναφορά στον νούμερο ένα καταζητούμενο της ΕΛ.ΑΣ., Βασίλη Παλαιοκώστα, σε ένα άγνωστο περιστατικό στημένης συνάντησης

του Αλέξανδρου Γιωτόπουλου με τον Χριστόδουλο Ξηρό σε διάδρομο της Αντιτρομοκρατικής, σε έναν έλεγχο της Τροχαίας που του έγινε την ημέρα που έσκασε η βόμβα στα χέρια του Σάββα Ξηρού, στα παραμύθια «διαφόρων» για να παίρνουν εκατομμύρια για δήθεν πληροφορίες για τη 17Ν, στην επιλογή ενός «δεξιού» αξιωματικού στη θέση του διοικητή της Αντιτρομοκρατικής αλλά και σε μία επίσκεψή του στο «στρατηγείο» της CIA στο Λάνγκλεϊ που τον σημάδεψε.

Το iEidiseis σταχυολόγησε και παρουσιάζει εφτά σημεία με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Βασίλης Παλαιοκώστας

Ο νούμερο ένα καταζητούμενος της ΕΛ.ΑΣ. παραμένει επικηρυγμένος με 1 εκατομμύριο ευρώ. Για τον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη συνδέεται με τρομοκρατικές οργανώσεις, ενώ είναι ο άνθρωπος που επιχείρησε να τον σκοτώσει με δέμα-βόμβα που τελικά έριξε νεκρό τον υπασπιστή του υπουργού Γιώργου Βασιλάκη.

Την ώρα της έκρηξης στον 7ο όροφο της λεωφόρου Κατεχάκη ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης μιλούσε με τη δημοσιογράφο του «Βήματος» Δήμητρα Κρουστάλλη, η οποία έγινε αυτήκοος μάρτυρας. Η Αστυνομία είχε ανακοινώσει τότε ότι βρέθηκε αποτύπωμα του Βασίλη Παλαιοκώστα πάνω στον φάκελο που περιείχε τη βόμβα.

Στο βιβλίο «Στον ίδιο δρόμο» ο υπουργός επιχειρεί να απαντήσει στο ερώτημα πως ένας τόσο έμπειρος κακοποιός άφησε πίσω ένα αποτύπωμα:

«Η απάντηση είναι ότι σκέφτηκε πως η έκρηξη της βόμβας θα τα εξαφάνιζε μαζί με τον ίδιο τον φάκελο, όπως αναμενόταν. Όμως, όπως είπα περιγράφοντας τη σκηνή, ο Γιώργος , αφού άνοιξε το φάκελο που είχε το ντοσιέ, τον άφησε κάτω στο πάτωμα, δίπλα στα πόδια του γραφείου του. Με αυτό τον τρόπο, όταν η έκρηξη απλώθηκε σφαιρικά γύρω και πάνω από το γραφείο, σκοτώνοντας τον άμοιρο υπασπιστή μου, άφησε σχεδόν άθικτο το φάκελο».

Ο συγγραφέας συνδέει τον φαντομά με τρομοκρατικές οργανώσεις, μέλη των οποίων γνώρισε στις φυλακές:

«Πιο συγκεκριμένα άλλωστε, λίγο πριν την απαγωγή Μυλωνά στη Θεσσαλονίκη από τον Παλαιοκώστα και τους συνεργούς του, εκλάπησαν ένα βράδυ δύο αυτοκίνητα που και τα δύο ανήκαν σε έναν κάτοικο Θεσσαλονίκης. Από τα αυτοκίνητα αυτά (ένα Hyundai Santa Fe και ένα Renault Scenic), το ένα χρησιμοποιήθηκε στην απαγωγή Μυλωνά, το δε άλλο βρέθηκε αργότερα στα χέρια του Επαναστατικού Αγώνα».

Ο κ. Χρυσοχοΐδης κλείνει το θέμα λέγοντας ότι ο Παλαιοκώστας συνεχίζει την περιπλάνηση του εντός ή εκτός ίσως Ελλάδας, ενώ εύχεται να μην επιχειρήσει άλλο χτύπημα και σύντομα να συλληφθεί.

Η στημένη συνάντηση Γιωτόπουλου-Ξηρού

Όταν οι αστυνομικοί συνέλαβαν στους Λειψούς τον Αλέξανδρο Γιωτόπουλο δεν του πήραν κουβέντα. Το ίδιο και όταν προσπάθησαν να τον ανακρίνουν στην Αθήνα, όπου μεταφέρθηκε με ελικόπτερο.

Στο βιβλίο γίνεται λόγος για μία άγνωστη συνάντηση που στήθηκε από τον τότε διοικητή της Αντιτρομοκρατικής, Στέλιο Σύρο, για να διαπιστωθεί εάν έχουν στα χέρια τους τον αρχηγό της 17Ν.

«Όμως η αναγνώρισή του από τον Χριστόδουλο μας ήταν αρκετή, όταν επίτηδες κανόνισε ο παμπόνηρος Σύρος να συναντηθούν δήθεν τυχαία σε έναν διάδρομο της Αντιτρομοκρατικής και αυτός του είπε αυθόρμητα: «Γεια σου, Λάμπρο». Ο Γιωτόπουλος του γύρισε με απέχθεια σχεδόν το κεφάλι με ένα « Δε σας ξέρω κύριε». ‘

Ο υπουργός έπεσε σε μπλόκο

Η έκρηξη βόμβας στα χέρια του Σάββα Ξηρού στο λιμάνι του Πειραιά ήταν καθοριστική για την εξάρθρωση της οργάνωσης-«φάντασμα». Την ημέρα εκείνη ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης ήταν στη Βέροια. Όταν ενημερώθηκε πήρε το αυτοκίνητό του - χωρίς να ενημερώσει τον οδηγό του- και άρχισε να οδηγεί μόνος του για την Αθήνα πατώντας -όπως χαρακτηριστικά περιγράφει- το γκάζι φουλ: «Οδηγούσα με διακόσια μιλώντας παράλληλα συνεχώς σε ανοιχτή ακρόαση με τον Νασιάκο (τον τότε αρχηγό της Αστυνομίας)».

Αυτό που δεν περίμενε είναι ότι θα πέσει σε μπλόκο της Τροχαίας και μάλιστα σε αστυνομικό που δεν τον αναγνώρισε:

«Στο ύψος του Καραβόμυλου με σταμάτησε η Τροχαία. Με ρώτησε ο τροχονόμος γιατί έτρεχα σαν παλαβός και εγώ, νομίζοντας ότι με αναγνώριζε, του είπα ότι είχε συμβεί κάτι εξαιρετικά επείγον στο Πειραιά και έπρεπε να βρίσκομαι χαράματα στην Αθήνα. Αλλά κατάλαβα ότι ο άνθρωπος δεν ήξερε με ποιον μιλάει από την επόμενη ερώτησή του. «Πόσο σημαντικό είναι πια αυτό το περιστατικό ρε παιδί μου;».

«Που να σου εξηγώ τώρα χριστιανέ μου;» του είπα ανυπόμονα , εξαιρετικά αγχωμένος. Εκείνος αμφιταλαντεύτηκε και καταλαβαίνοντας ότι δεν είμαι μεθυσμένος με άφησε να φύγω».

Φιάσκο Λουίζης Ριανκούρ

Ο συγγραφέας επιβεβαιώνει με τα γραφόμενά του όλα όσα γνωρίζουν οι μυημένοι για τα τεράστια χρηματικά ποσά που είχαν δαπανηθεί για «αμφιβόλου προέλευσης» πληροφορίες σε σχέση με τη 17Ν.

Γίνεται λόγος για «παραμύθια διαφόρων αυτόκλητων πληροφοριοδοτών που, όπως αποδείχθηκε, είχαν αποσπάσει στο παρελθόν αρκετά εκατομμύρια για να αποκαλύψουν υποτιθέμενα μέλη της 17 Ν». Σε μία περίπτωση μάλιστα φαίνεται ότι ήταν ξεκάθαρη η εμπλοκή διεφθαρμένων αστυνομικών.

Στο κεφάλαιο του βιβλίου με τις παραπάνω αναφορές περιλαμβάνεται και η περιγραφή του φιάσκου της Λουίζης Ριανκούρ, η οποία παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον, καθώς τα γεγονότα παρουσιάζονται με απόκλιση σε σχέση με όσα είχαν δημοσιευθεί στον Τύπο της εποχής.

Όλα ξεκίνησαν μετά από τηλεφώνημα άγνωστης γυναίκας στον τότε αρχηγό της Αστυνομίας (μακαρίτη σήμερα):

«Οι αστυνομικοί που είχαν πάει εκεί με πολιτικά στέκονταν δύο δύο πλάι στα αυτοκίνητά τους πίνοντας καφέδες, ακουμπώντας τα κυπελλάκια στο καπό και κουτσομπολεύοντας μεταξύ τους. Οι τρομοκράτες πολύ πιο υποψιασμένοι γύρω από τα συνωμοτικά , φυσικά τους κατάλαβαν αμέσως (…)

Είκοσι μέρες αργότερα μια γυναίκα τηλεφώνησε πάλι στον αρχηγό της Αστυνομίας λέγοντας:« Κοιτάξτε, εγώ σας τα είπα, δεν τα καταλάβατε, αλλά θα επιμείνω. Θα σας πω για την επόμενη επιχείρηση αλλά αυτή τη φορά δεν θα είναι τζάμπα, θα μου δώσετε τόσα. Θα τα φέρετε στο τάδε σημείο, θα τα αφήσετε και θα φύγετε. Κι εγώ θα δώσω τα ονόματα».

Πήγε λοιπόν ένας αστυνομικός, άφησε τα χρήματα εκεί που υπέδειξε η γυναίκα κάπου στα βόρεια προάστια, πέρασε ένας με μία μηχανή χωρίς πινακίδες, άρπαξε το σάκο κι έφυγε. Το κρίσιμο εδώ είναι ότι η πρώτη με τη δεύτερη γυναίκα δεν ήταν το ίδιο πρόσωπο! Ο αρχηγός της Αστυνομίας φυσικά δεν το ήξερε αυτό. Τι είχε γίνει;

Κάποιοι διεφθαρμένοι αστυνομικοί, ξέροντας την πρώτη ιστορία (σ.σ. την υπόθεση Ριανκούρ) έστησαν το σκηνικό απάτης με τη δεύτερη γυναίκα, ίσα ίσα για να αρπάξουν χρήματα. Αυτή η δεύτερη γυναίκα δεν ήταν άλλη από τη Μαρία Τσιντέρη, μόνο που σε εκείνη την περίπτωση χρησιμοποίησε κάποιο ψευδώνυμο».

Επίσκεψη στη CIA

Το φθινόπωρο του 1999 ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης έκανε ένα ταξίδι στις ΗΠΑ για να ακούσει τις απόψεις των Αμερικανών για την τρομοκρατία από πρώτο χέρι. Ευρισκόμενος στο «στρατηγείο» της CIA συνειδητοποίησε πως του τα έφερε η ζωή. Σκέφτηκε ότι όταν ήταν φοιτητής είχε θαυμάσει τους δολοφόνους της 17Ν ως φοβερούς εκδικητές και τώρα ήταν στην «καρδιά» των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών έχοντας ως αποστολή τη σύλληψή τους:

«Πήγα στην Ουάσιγκτον, στο Λάνγκλεϊ, στο αρχηγείο της CIA. Εντύπωση μου έκανε ότι μόλις μπήκα στο κεντρικό κτίριο είδα μία μαρμάρινη πλάκα με τα ονόματα όλων των δολοφονηθέντων της υπηρεσίας σε διάφορες χώρες. Σε αυτή τη λίστα διάβασα το όνομα του Γουέλς , του πρώτου θύματος της 17 Ν, για τη δολοφονία του οποίου είχα ακούσει οδηγώντας τα χαράματα εκείνης της παραμονής Χριστουγέννων, φοιτητής, για να πάω τα ζαχαρότευτλα στο εργοστάσιο. Πως έχουν αλλάξει τα πράγματα σκέφτηκα. Με τα τότε μυαλά μου, νέος , παρορμητικός αλλά και εντελώς άπειρος από την κοινωνία και την πολιτική είχα θαυμάσει τους δολοφόνους ως κάποιους φοβερούς και τρομερούς εκδικητές. Και τώρα έμπαινα στην καρδιά της υπηρεσίας του Γουέλς, ως υπουργός της ελληνικής Κυβέρνησης, επιφορτισμένος με την ευθύνη να βρω τους δολοφόνους του».

Ο δεξιός διοικητής

Ειδική μνεία γίνεται στην επιλογή του Στέλιου Σύρου στη θέση του διοικητή της Αντιτρομοκρατικής. Ο συγγραφέας περιγράφει ότι τον επέλεξε παρότι δεν είχε εμπειρία σε θέματα τρομοκρατία. Αυτό που φάνταζε για άλλους μειονέκτημα εκείνος το θεωρούσε πλεονέκτημα, ενώ δεν επηρεάστηκε από τις «προειδοποιήσεις» ότι είναι δεξιός:

«Ο Στέλιος Σύρος δεν είχε καμία πρότερη επαφή με την τρομοκρατία αλλά είχε αρετές που δύσκολα έβρισκες στην υπηρεσία. Έτσι ενώ άλλοι θα θεωρούσαν ίσως μειονέκτημα το ότι δεν είχε περάσει από την Αντιτρομοκρατική, εγώ το θεωρούσα πλεονέκτημα. Και αυτό όχι μόνο γιατί ένας εξαιρετικός αξιωματικός δεν είχε εμποτιστεί με τις προκαταλήψεις και τις νοοτροπίες της, που άλλωστε δεν είχαν οδηγήσει ως τώρα σε κανένα αποτέλεσμα, αλλά γιατί ήξερε τη φύση της πραγματικής αστυνομικής έρευνας στην πράξη. Της έρευνας δηλαδή του εγκλήματος (…) Επίσης διόλου δεν με πείραξε όταν κάποιος αξιωματικός του οποίου τη γνώμη ζήτησα γι’ αυτόν μου απάντησε: «Είναι εξαίρετος αλλά πρέπει να ξέρεις, είναι δεξιός».

Τα «γαλλικά» της Τεγοπούλου

Αναφορά γίνεται και σε δημοσιεύματα της Ελευθεροτυπίας αλλά και στην εκδότρια της ιστορικής εφημερίδας Μάνιας Τεγοπούλου:

«Η Ελευθεροτυπία δημοσίευε συνέχεια άρθρα εναντίον μου. Όχι τόσο οι δημοσιογράφοι της όσο η ίδια η εκδότρια, η Μάνια Τεγοπούλου, η οποία έγραφε απευθυνόμενη σε εμένα και με καθύβριζε , κανονικά, σε πρωτοσέλιδα της εφημερίδας. Μια φορά μάλιστα χρησιμοποίησε για μένα τη γνωστή λαϊκή παροιμία: «Κύριε Χρυσοχοΐδη, κοιτάζω πρώτα πάνω και φτύνω τα μούτρα μου, κοιτάζω προς τα κάτω και φτύνω τα αρ… μου».