«Για ένα πουκάμισο αδειανό...»: Για μία Έλενα Ακρίτα

15:44 14/12/2024 - Πηγή: iEidiseis

Πολιτισμός και Πολιτική κάθε Σαββατοκύριακο με την Ελένη Σπανοπούλου.

Μιλώ για τα παραπάνω, Εντέχνως και Ατέχνως, βέβαιη, ότι δεν θα παρεξηγηθώ και κυρίως, ότι δεν θα κατηγορηθώ από την Έλενα Ακρίτα, φίλη της νιότης, συνοδοιπόρου στο χώρο των ΜΜΕ και, σε αντίθεση μ εμένα, λαμπερή περσόνα της ελληνικής κοινωνίας για πάνω από μισό αιώνα. Της αφιερώνω την σημερινή στήλη, στο iEidiseis, για την Πολιτική και τον Πολιτισμό, προτάσσοντας την Ποίηση του Γιώργου Σεφέρη για

την ΕΛΕΝΗ και κάθε Ελένη, από τη Σπάρτη ή την Αθήνα, που πιστεύει ότι είναι κομμάτι της Ιστορίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα είδωλο στην Τροία, όπου δεν πάτησε ποτέ….

Έχω, αυτή τη βεβαιότητα, γιατί η Έλενα της Δημοσιογραφίας υπερασπίζεται με πάθος, όπως κι εγώ, άλλωστε, τη Βολταιρική ρήση: «Διαφωνώ μ’ αυτό που λες, αλλά θα υπερασπίζομαι μέχρι θανάτου το δικαίωμα σου να το λες». Το περισσότερο, που περιμένω να πράξει είναι να με κατηγορήσει για… παράφραση Σεφέρη, ποιητή που και οι δύο αγαπάμε ιδιαίτερα.

Με γνώμονα δε ότι η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ , δικαιωματίστρια από τα γεννοφάσκια της και υπεύθυνη του Κόμματος της για την Υπεράσπισή των ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, γνωρίζει πολύ καλά ότι είμαστε όλοι ίσοι, αλλά δεν είμαστε ίδιοι, τη βλέπω ήδη, να χαμογελάει μισοειρωνικά και να ετοιμάζεται να απαντήσει. Στη δημόσια σφαίρα, όπου και οι κρίνοντες κρίνονται, είναι απόλυτο δικαίωμα της , όπως και δικό μου, να διαφωνήσουμε.

Το κάνω με μεγάλη περίσκεψη κι αφού τους τελευταίους μήνες παρακολουθούσα την ευφυώς εύστοχη και αποτελεσματικά αιχμηρή της πένα να γράφει σε ρυθμό …σημειωτόν, ήξεις αφίξεις, αποφεύγοντας ( πράγμα παράξενο για τον τολμηρό της χαρακτήρα), όπως ο διάολος το λιβάνι, να πάρει ξεκάθαρη θέση για τη μεγάλη σφαγή των αμνών στο Κόμμα της. Έωλη στάση που καθόλου δεν ταιριάζει στην Ακρίτα της γενναίας νιότης, της ευφυούς ωριμότητας και της σοφίας των γηρατειών.

Και το κάνω, γιατί η Υποκριτική τόσο στο Θέατρο, όσο και στη Ζωή, αλλά και την Πολιτική είναι Τέχνη με Μέτρο , που όταν παραβιαστεί καταλήγει στην Ύβρι.

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες» γράφει ο Ποιητής.

Αηδόνια ή παγώνια δε θα σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς εκεί στην Κουμουνδούρου, συνονόματη μου.

Μελωδικά ή με κρώξιμο θα σου θυμίζουν πάντα τη νύχτα των Κρυστάλλων στην Ιερά Οδό, εκεί που ποδοπατήθηκε η Δημοκρατία και λιντσαρίστηκαν τα δικαιώματα χιλιάδων ανθρώπων να παραστούν, να μιλήσουν , να ψηφίσουν και να ψηφιστούν. Το ύψιστο δικαίωμα σε ευνομούμενη Δημοκρατία και Δημοκρατικό Κόμμα. Αυτό του εκλέγειν και εκλέγεσθαι .

Η Έλενα κι εγώ ζήσαμε τη ζωή μας, σε ίδια ή και διαφορετικά μετερίζια, « ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα: καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες των ανθρώπων ή των θεών· Πού είν’ η αλήθεια;»

Ήμασταν κι οι δυο στον ίδιο πόλεμο τοξότες, της Αριστεράς, που τρώει τα σωθικά της…

Εκείνη αστή πριγκίπισσα από τη Φιλοθέη, εγώ λαϊκό παιδί από το Περιστέρι, συναντηθήκαμε στους δρόμους της Δημοκρατίας, της Δημοσιογραφίας, του Θεάτρου, της Τηλεόρασης.

Πάντα με τη βέρα στο αριστερό…

Δημόσια με στήριξε με κείμενο της στον αγώνα μου για το Δημοσιογραφικό Ταμείο μας. Δημόσια την στήριξα ως μάρτυρας της σε Πειθαρχική διαδικασία της ΕΣΗΕΑ, όταν η στήλη της λογοκρίθηκε από τα ΝΕΑ. Δεν της χρωστώ και δεν μου χρωστάει τίποτε. Είμαστε ελεύθερες να αγκαλιαστούμε, ή και να σφαχτούμε. Κι αυτό είναι τόσο πολύτιμο στη ζωή και στη δουλειά μας.

Δεν ισχύει, όμως, στην πολιτική! Πολύ περισσότερο, που τώρα αποδεικνύεται ότι η Έλενα Ακρίτα δεν είναι πολιτικός ή τουλάχιστον δεν κατάφερε να γίνει, στα δυο χρόνια που κάθισε σε βουλευτικό έδρανο!

Σαν από σατανική σύμπτωση ήταν σαν χθες, πριν 4 χρόνια που η εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ την έκοψε από τις σελίδες της και εξαφάνισε την άκρως επιτυχημένη δημοφιλή στήλη, που κρατούσε για πάνω από μια εικοσαετία.
Η προσωπική και επαγγελματική της αξιοπρέπεια την οδήγησαν στην παραίτηση. Είχε θιγεί βάναυσα όχι μόνο σαν δημοσιογράφος, αλλά ως ελεύθερη πολίτης, που την απέκλεισαν από το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης και της στέρησαν το δικαίωμα του Λόγου.

«Το σημερινό μου στα ‘Νέα’ λογοκρίθηκε από την διεύθυνση της εφημερίδας και, για πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια, δεν δημοσιεύεται στην στήλη μου του Σαββάτου. Μπορείτε να το διαβάσετε εδώ.» έγραψε ψύχραιμα τότε, συμπαρασύροντας όλα τα Κοινωνικά Μέσα στο Διαδίκτυο (κι εμένα μαζί), να αναρτούμε ταγκάροντας #με την_ Ελενα , σε ένδειξη μπαράστασης.

Το θέμα της, που μαζί με την αναγνωρισιμότητα της, την έφερε, σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν:

Το σπίτι του Τσίπρα …Και το σπίτι του κρεμασμένου.

«Που δεν μιλάνε για σκοινί. Κι όταν μιλάνε, κρίνονται. Όχι μόνο για τα δικά τους σπίτια – τα τριάντα δύο, λέω έτσι έναν αριθμό στην τύχη. Αλήθεια, αυτά όλα πόσο αγοράστηκαν, πόσα δάνεια πήρανε, πόσα επιστρέψανε στις τράπεζες και πόσα χρωστούν ακόμα;

Τί έγινε με τα στρέμματα στην Τήνο – λέω τυχαία ένα νησί.

Τί έγινε με το σπίτι του Βολταίρου – λέω τυχαία έναν συγγραφέα.

Και γιατί το κάνουν αυτό ειδικά τώρα; Γιατί επιλέγουν αυτή τη χρονική συγκυρία;

Διότι τα έχουν κάνει μαντάρα, αγάπη μου.» έγραφε τότε, με περισσή παρρησία, κόντρα στην αντιτσιπρική θέση των ΝΕΩΝ.

Και κατέληγε : “Ας πω λοιπόν κι εγώ την αποψάρα μου, όπως κάνω είκοσι χρόνια κάθε Σάββατο σε αυτήν εδώ την εφημερίδα.

Γι’ αυτό σού λέω. Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάν για το σπίτι το νοικιασμένο.»

Σειρά μας τώρα να της πούμε την… αποψούλα μας για την πολιτική της στάση στα του Κόμματος της: « Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για το σπίτι το νοικιασμένο» αγάπη μου !

Ενοικιαστές κι όχι ιδιοκτήτες της Κουμουνδούρου είστε Έλενα.

Και ενοικιαστές, που ποδοπατούν ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Ευτελίζουν και εξευτελίζουν την έννοια της πολιτικής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Εμποδίζουν βάναυσα συντρόφους τους να ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα και καθήκον.

Απαγορεύουν την ελευθερία της έκφρασης και ψεύδονται αδιάντροπα και δημόσια για τα έργα τους στο Συνέδριο της ντροπής.

Φραξιονιστές, σεχταριστές, σπεκουλαδόροι και ιντριγκαδόροι ,παλιάς κομματικής κοπής, σαν αυτούς που πολεμούσες και κογιονάριζες τόσα χρόνια με το καυστικό σου χιούμορ και την ανεξάρτητη πέννα σου.

«Που είναι τα χρόνια, τα ωραία χρόνια» , που θα ορμούσες ακάθεκτη ενάντια σε κάθε φασίζουσα αντίληψη και θα έμπαινες πρώτη στη μάχη ενάντια στην Πρώτη φορά Φασιστερά, αυτή, που ζήσαμε στο αριστερό Κολαστήριο της Ιεράς οδού;

Εγώ, τουλάχιστον, το έζησα 7 ώρες έξω από τη γυάλινη πόρτα με τους μπράβους αστυνομικούς με τα πολιτικά να προσβάλουν τα νόμιμα πολιτικά και ηθικά και ανθρώπινα δικαιώματα μου. Εσένα δεν σε είδα να μπαίνεις. Πήγες από την πίσω πόρτα άραγε, Έλενα; Φυσικά δεν θα χρειάστηκε να πεις το συνθηματικό Τσιριγώτη. Σε ξέρουν όλοι. Ανοιχτή και η μπρος και η πίσω πόρτα για σένα..

Τι έγινε, λοιπόν και έγινες θηλυκός Σουσλώφ, αριστερή Μικογιάν και Τρότσκα χωρίς Τρότσκι; Και μη μας πεις για τον Τσίπρα που μόνο….Λέων δεν στάθηκε τώρα, αλλά σώπασε την ώρα της σφαγής. Όπως κι εσύ! Τάχθηκε εναντίον του εκλεγμένου- και με το δικό του σφραγιδόβουλο- διαδόχου του, Στέφανου Κασσελάκη και ψήφισε στην στροφή Σωκράτη Φάμελλο, όπως κι εσύ.
Σε ποια πολιτική και ψυχιατρική σφαίρα να αναγάγουμε τη στάση αυτή; Να καταλύεται η Δημοκρατία στο ίδιο σας το κόμμα και να εσείς να σωπαίνετε!!

Εντάξει οι 53, οι 87, οι 157. Ο Αλέξης όμως; Εσύ Έλενα Ακρίτα; Που πήγε η Δικαιωματίστρια ανθρώπων, ζώων και πασών των φίλων, των φύλων και των φυλών; Που χάθηκε η αταλάντευτη Δημοκράτισσα; Σε ποιανού το θηκάρι έκρυψες το κοφτερό σπαθί σου? Παραιτήθηκες από ΤΑ ΝΕΑ για λιγότερα… Γιατί δεν παραιτείστε από ένα τέτοιο κόμμα; Εσένα δεν σε κρατούσε και δεν σε κρατάει κανείς. Τι έγινε τώρα;

Προσωπικά κανέναν από τους 21 εναπομείναντες στον ΣΥΡΙΖΑ βουλευτές, δεν κατανοώ, δεν δικαιολογώ και δεν συγχωρώ όσο μένετε σε αυτό το τρομακτικό πολιτικό μόρφωμα ή, καλύτερα πολιτικό παραμόρφωμα.

Από εσένα, όμως, Έλενα Ακρίτα περίμενα να είσαι το αλάτι και το πιπέρι της παρούσας Βουλής.
Αγαπημένη του Αλέξη, αγαπημένη του Στέφανου, αγαπημένη του Σωκράτη. Αυτό θέλεις να είσαι;
Δεν σου αρκεί η αγάπη της υπέροχης μητέρας σου, του μονάκριβου γιου σου, του αγαπημένου σου άνδρα, των δεκάδων φίλων σου, των εκατοντάδων συνάδελφων σου, των χιλιάδων πολιτών που σε θαυμάζουν για τις δικαιωματικές σου δράσεις, είτε είσαι στη Βουλή είτε όχι ; Γιατί ήπιες το βρώμικο αμίλητο νερό την ώρα της κατάλυσης των δικών μου δικαιωμάτων;

Έχω δικαίωμα να σε ρωτήσω δημόσια :

Γιατί δεν με υπερασπίστηκες την ώρα που με διέγραψαν;

Γιατί δεν ύψωσες φωνή και πένα να τους πεις: Σταματήστε! Έχει δικαίωμα να ψηφίσει όπως όλοι μας; Γιατί δεν επέτρεψες να μπει στην κάλπη το όνομα του Κασσελάκη, που η ίδια στήριζες και χαιρόσουν να είσαι δίπλα του; Γιατί δεν συμπαραστάθηκες σε κοντά 2000 συντρόφους σου εκλεγμένους, με σταυρό όχι με λίστα, όπως εσύ; Γιατί δεν πάλεψες μαζί μας για το Δικαίωμα στη Δημοκρατία;

Διάβασα τα που σου κραίνει απαντώντας σου ο στιχουργός Νίκος Μωραίτης: « Εγώ, ως μη πολιτικό πρόσωπο, θα κάνω ό,τι μου λέει η συνείδησή μου. Εσείς, ως πολιτικό πρόσωπο, θα σηκώσετε ως το τέλος τον σταυρό: Της δικαιωματίστριας που ενδιαφέρεται για τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου, εκτός από τον ψηφοφόρο που κουρελιάστηκε η ψήφος του, το μέλος που αποκλείστηκε από τους εκλογικούς καταλόγους, τον εκλεγμένο σύνεδρο που του απαγόρευσαν οι μπράβοι να μπει, τον άλλο εκλεγμένο σύνεδρο που τελικά μπήκε και τον κλείδωσαν σε χωριστή αίθουσα για να μην ψηφίσει μαζί με τους VIP που μπήκαν από την γκαραζόπορτα.
Επιμένω σε αυτό που σας ενοχλεί περισσότερο: …Τον γιο της πλύστρας να φοβάστε. Διότι αυτός δεν ξεχνά, αλλά και η μάνα του μπορεί να πλένει σκάλες, όμως, δε θα καταδεχόταν ποτέ να ξεπλύνει πραξικοπηματίες.»

Σου το γράφω κι εγώ με τη γλώσσα των αλήστου μνήμης χουνταίων. Δεν δικαιούσαι πια δια να ομιλείς για δικαιώματα!

Ιδιαίτερα όταν λίγες μόνο ημέρες μετά το πιο χυδαίο πολιτικό πραξικόπημα των τελευταίων 57 χρόνων από μια δράκα καρεκλοκένταυρων, συνυπογράφεις ανερυθρίαστα δικαιωματική ανακοίνωση, όπως η παρακάτω:

«Σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η 10η Δεκεμβρίου σηματοδοτεί την επέτειο της έγκρισης της Οικουμενικής Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το 1948. Με βάση το άρθρο 2 της Συνθήκης της ΕΕ τα θεμελιώδη δικαιώματα είναι

ο σεβασμός της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. η ελευθερία η δημοκρατία η ισότητα το κράτος δικαίου ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων»

ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ εκεί στον Τομέα Ισότητας και Δικαιωμάτων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α. ΠΣ για «τους αγώνες σας στο κοινοβούλιο, στους χώρους εργασίας, στις φυλακές, στα ψυχιατρεία, στα νοσοκομεία, στις δομές, στους ξενώνες για τα κακοποιημένα άτομα, στις οργανώσεις, στις δημοκρατικές πρωτοβουλίες, στις ειρηνικές διαδηλώσεις για τα δικαιώματα όλων ανθρώπων και ζώων.» Και…

ΑΙΣΧΟΣ ΣΑΣ, γιατί όλα τα παραπάνω για τα οποία παλεύετε ,καταλύθηκαν στο fake Συνέδριο της Ιεράς Οδού.

Ως εκ τούτων, αφού για σας δεν ήταν άνθρωποι ή ζώα με δικαιώματα, έξω από το μπουζουξίδικο , αναρωτιέμαι η εκλεγμένη και αποκλεισμένη σύνεδρος, τι ήμασταν? Μήπως το Δημοκρατικό Κίνημα, που δεν αντέχετε? Η, το νέο που δεν ανέχεστε;

Ελενα Ακρίτα δεν σου συστήνομαι σήμερα , μιας και γνωριζόμαστε καλά εδώ και 50 χρόνια. Στο προκείμενο, λοιπόν, λέω :

Στην πάλαι ποτέ "ατρόμητη" ‘Ελενα : Να φοβάσαι μόνο τον Θεό που πιστεύεις, τον Λαό που οφείλεις να υπηρετείς βουλευόμενη ΕΛΕΥΘΕΡΑ κι όχι Κομματικά (ΑΡΘΡΟ 60 του Συντάγματος) & τη Συνείδηση σου ! Στην "αρχαία" δημοκράτισσα και «νεόκοπη» (από το 2023) βουλευτή, ό,τι απαντούσα και στους παλιούς μου συντρόφους του ΚΚΕ εσωτ. : Στη γραμμή του Κόμματος κάποιος είναι αόμματος! Στη φίλη της νιότης μου, λοιπόν, λέω με λύπη ότι «Τα στερνά τιμούν τα πρώτα!»

Φυσικά χωρίς φόβο και πάθος σου…τραγουδω:

«Μη μου θυμώνεις μάτια μου»

Σε αντίθεση με σένα, εγώ ψηφίζω και με την ΛΟΓΙΚΗ και με την ΚΑΡΔΙΑ! Να προσέξεις, όμως, να μην προσβάλεις άλλο με τη στάση σου, πολίτες που πάλεψαν στην Αριστερά από το γεννοφάσκια τους, ανθρώπους που δουλέψαν σκληρά, χωρίς διακεκριμένο πατρώνυμο, αναγνώστες, θεατές, τηλεθεατές και ακροατές, που αγάπησαν τον τρόπο σου να φοράς βέρα στο δεξί, με σκισμένο τούλι και γόβα στιλέτο, στην μπλε πολυκατοικία , περπατώντας μόνη σου μέσα στο
Φως και το Σκοτάδι. Από την Ελένη με χαμόγελο, σου στέλνω χαιρετίσματα με το λόγο του Ποιητή.

Να τα σκεφτείς όλα αυτά Έλενα, όχι γιατί γεννήθηκες ξανθιά, αλλά γιατί πάντα περπατούσες μόνη, χωρίς χέρια κι αξίζει να στοχαστείς από τη θέση σου ως βουλευτής Επικρατείας, ότι :

Μεγάλος πόνος έχει πέσει στον ΣΥΡΙΖΑ ….

«Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι….
Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Εδώ που τα λέμε παλιά μου φίλη

Κι εγώ άραξα μονάχη « μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών·
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ’χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχονται να πούνε
πως τόσος πόνος, τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.
( Γιώργος Σεφέρης, 1955, Κύπρον ου μ εθέσπισεν, Ίκαρος)