«Η Ευρώπη έχει μία επιλογή, αλλιώς θα πεθάνει» - Παρέμβαση από τον Γάλλο διανοούμενο Μπερνάρ Ανρί Λεβί

18:05 24/2/2025 - Πηγή: iEidiseis

Ο Γάλλος διανοούμενος και συγγραφέας Μπερνάρ Ανρί Λεβί, σε άρθρο του αναφέρεται στους κινδύνους που απειλούν την Ευρώπη.

Λίγο μετά την επιστροφή του από τις ΗΠΑ και πριν το ταξίδι στο Κίεβο για την εκδήλωση μνήμης για τα 3 χρόνια από την έναρξη του πολέμου, ο Γάλλος διανοούμενος και συγγραφέας Μπερνάρ Ανρί Λεβί, σε άρθρο του στην επιθεώρηση La Regle du Jeu, την οποία διευθύνει, αναφέρεται στους κινδύνους που απειλούν την Ευρώπη.

«Ισχυρή με τους αδυνάτους (μετανάστες, Γροιλανδία),

αδύναμη με τους ισχυρούς (έδωσε στον Πούτιν τα πάντα χωρίς διαπραγμάτευση)», είναι η κυβέρνηση Τραμπ σύμφωνα με τον Λεβί.

«Η Ευρώπη, στην πραγματικότητα, δεν έχει άλλη επιλογή. Είτε θα δράσει ενωμένη, είτε θα πεθάνει. Είτε θα δράσει, είτε θα υποστεί σε δύο, τρία ή πέντε χρόνια μια νέα ρωσική επίθεση, αυτή τη φορά σε χώρα της Βαλτικής, στην Πολωνία ή αλλού», γράφει για την ΕΕ.

Το άρθρο του Λεβί στην La Regle du Jeu:

Επιστροφή από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Στη Δυτική Ακτή, με αυτούς τους νέους "κακούς" που καθοδηγούν μια επανάσταση με παράλογο τεχνοκρατισμό και αχαλίνωτο λαϊκισμό, η οποία –σύμφωνα με τον Έλον Μασκ– έχει 80% πιθανότητες να φέρει στην ανθρωπότητα μια νέα ευτυχία και 20% πιθανότητες να την καταστρέψει.

Στην Ανατολική Ακτή, με εκείνα τα Γκρέμλινς, εκείνα τα Doge kids, που εκτοξεύθηκαν από τον ίδιο τον Μασκ ενάντια σε κάθε τι που χρηματοδοτεί την υγεία, την εκπαίδευση, την ευημερία των Αμερικανών και,μέσω της USAID, ένα μικρό κομμάτι της επιβίωσης του κόσμου.

Και, στο μεταξύ, η Φλόριντα –γενέτειρα του τραμπισμού– από όπου είδα τις εικόνες του τηλεφωνήματος του Τραμπ στον Πούτιν, και ύστερα εκείνες του αντιπροέδρου του, Τζ. Ντ. Βανς, να προτρέπει τους Ευρωπαίους, στο Μόναχο, να ψηφίσουν AfD, Εθνική Συσπείρωση, οτιδήποτε, αρκεί να είναι σε βάρος του «ποτέ ξανά» που θεμελίωσε την Ευρώπη μετά το 1945.

Είναι απρόβλεπτη η νέα αμερικανική κυβέρνηση; Μια δύναμη που σαρώνει τα ταμπού και, μεθυσμένη από ένα «ηρωικό και βίαιο όνειρο», θα μας επιφυλάξει το καλύτερο και το χειρότερο; Τίποτα απ’ όλα αυτά προς το παρόν. Μόνο μια ιδεολογία τραμπούκων, δυνατή απέναντι στους αδύναμους (μετανάστες, Γροιλανδία), αδύναμη απέναντι στους δυνατούς (Πούτιν, στον οποίο, πριν καν ξεκινήσει διαπραγμάτευση, δόθηκαν τα ουσιώδη: τα κατεχόμενα εδάφη στην Ουκρανία και η μη ένταξή της στο ΝΑΤΟ).

Ένα Αμερικανικό Μόναχο, όπου εγκαταλείπονται στη μέση του πουθενά αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες –οι Ουκρανοί– που εδώ και τρία χρόνια υπερασπίζονται, με τα όπλα στα χέρια, τις αξίες και την ασφάλεια της Δύσης. Αμερικανικό Vertigo.

Ξεκινάω ξανά για την Ουκρανία. Τώρα. Γιατί δεν υπάρχει άλλο μέρος στον κόσμο όπου να θέλω να βρίσκομαι στις 24 Φεβρουαρίου, επέτειο του τρομερού πολέμου –του πρώτου στην ευρωπαϊκή ήπειρο από το 1945– που εξαπέλυσε το Κρεμλίνο πριν από τρία χρόνια, στις ακτές της Μαύρης Θάλασσας και στο Ντονμπάς. Θα δω. Θα καταγράψω. Αλλά ήδη ξέρω αρκετά για να πω ότι η περιβόητη ρωσική επίθεση, με την οποία θριαμβολογούν οι ηττοπαθείς, βαλτώνει εδώ και μήνες.

Ξέρω, έχω καταγράψει κάθε δρόμο της μαρτυρικής πόλης Ποκρόβσκ και έχω δει αρκετά για να ξέρω ότι οι Ουκρανοί, εφόσον συνεχίσουμε να τους βοηθάμε, θα κρατήσουν τη γραμμή άμυνας όσο κράτησαν στο Μπαχμούτ ή, σήμερα, στο Τσάσιβ Γιαρ, όπου κανείς πλέον δεν μιλάει αλλά αυτοί συνεχίζουν να αντιστέκονται.

Δεν πιστεύω, με άλλα λόγια, ότι η Ουκρανία έχει γονατίσει. Δυσκολεύομαι να πιστέψω τις μαζικές λιποταξίες για τις οποίες χλευάζουν οι Ρώσοι προπαγανδιστές. Είδα, πριν από λίγες εβδομάδες στο Παρίσι, τον πρόεδρο Ζελένσκι. Ξαναείδα, πιο πρόσφατα, τον αρχιστράτηγο του, Αντρίι Γερμάκ, έναν γίγαντα λιγομίλητο και ηρωικό, που όταν έρθει η ώρα, θα πρέπει να είναι ο πρώτος στο τάγμα των συντρόφων της Απελευθέρωσης που θα δημιουργήσει η Ουκρανία όταν νικήσει.

Και για αυτό μπορώ να καταθέσω μαρτυρία: Ένα αδάμαστο πνεύμα αντίστασης. Μια ακλόνητη αποφασιστικότητα να υπερασπιστούν και την Ουκρανία και την Ευρώπη. «Πιστεύετε», μου είπε ο νεαρός Τσόρτσιλ του Κιέβου, «ότι υπομείναμε τόσες θυσίες για να δώσουμε, εν τέλει, το 20% της χώρας μας σε έναν γενοκτονικό γείτονα; Και δεν βλέπετε εσείς, οι Ευρωπαίοι, ότι πολεμάμε για εσάς και ότι αν αναγκαστούμε να υποχωρήσουμε, η καμπάνα θα σημάνει για εσάς;»

Και έτσι, ναι, οι Ευρωπαίοι. Γράφω την ώρα που ξεκινά, στο Παρίσι, η μεγάλη διάσκεψη για την Ουκρανία, με πρωτοβουλία του προέδρου Μακρόν. Η Ευρώπη, στην πραγματικότητα, δεν έχει επιλογή. Ενώσου ή πέθανε. Δράσε ή υπόμεινε, σε δύο, τρία ή πέντε χρόνια, μια νέα ρωσική επίθεση – αλλά αυτή τη φορά σε μια Βαλτική χώρα, στην Πολωνία, αλλού.

Και δράση, σε αυτή την περίπτωση, μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Να αναγνωρίσουμε ότι, εδώ και τρία χρόνια, έχουμε δώσει στην Ουκρανία περισσότερα αεροπλάνα, ελικόπτερα, τανκς και πυροβόλα Howitzer από τις ΗΠΑ. Και να έχουμε την πολιτική βούληση όχι μόνο να συνεχίσουμε, αλλά να κάνουμε το επόμενο βήμα δημιουργώντας, σήμερα κιόλας, ως συμπέρασμα αυτής της διάσκεψης, τον περιβόητο ευρωπαϊκό στρατό που εδώ και τρία τέταρτα του αιώνα είναι ένας ανέφικτος στόχος, χωρίς τον οποίο όμως θα γίνουμε υποτελείς.

Όχι το ΝΑΤΟ – ο στρατός της Ευρώπης. Ίσως όχι όλη η Ευρώπη, αλλά εκείνοι που αρνούνται να γονατίσουν μπροστά στους πουτινικούς, τους ισλαμιστές και, κάποια μέρα, τους Κινέζους που θέλουν να μας υποτάξουν.

Και όχι εκ του μηδενός, διότι:

Η Ευρωπαϊκή Ένωση –κανείς δεν φαίνεται να το θυμάται– έχει ήδη εγκρίνει τη δημιουργία μιας Δύναμης Ταχείας Αντίδρασης, της οποίας ορισμένα στοιχεία εκπαιδεύονταν τον Οκτώβριο του 2023 στη νότια Ισπανία και που απλά χρειάζεται ενίσχυση.

Υπάρχει, στα σύνορα της Ευρώπης, ένας στρατός με τρομερή εμπειρία: ο ουκρανικός στρατός, ο οποίος –όπως πρότεινε ο πρόεδρος Ζελένσκι– μπορεί από τη μία μέρα στην άλλη να γίνει η αιχμή του δόρατος αυτής της νέας δύναμης.

Θα κάνει η Ευρώπη αυτό που μπορεί; Θα μετατραπεί το ευρωπαϊκό όραμα από μύθος σε πραγματικότητα; Και εμείς, οι πολίτες, θα σταθούμε στο ύψος της ιστορικής στιγμής;

Αυτή είναι μια υπαρξιακή ερώτηση», αναφέρει στο άρθρο του ο Μπερνάρ Ανρί Λεβί.