Η κατσίκα του γείτονα

Πόσες φορές ακούσαμε την περασμένη δεκαετία ότι την κρίση την πληρώνει ο ιδιωτικός τομέας; Σχεδόν όσες χρειάστηκε να γίνουν παρεμβάσεις στον Δημόσιο για περικοπές σε μισθούς, συντάξεις, απολύσεις και υποστελέχωση του κοινωνικού κράτους.

Θα περίμενε κανείς μετά από δέκα χρόνια κρίση και μνημόνια, να μην επιβεβαιωθεί ο Μαρξ. Η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά ως τραγωδία και τη δεύτερη ως φάρσα.

Η υποχώρηση της παλίρροιας του lockdown και της πανδημίας

ξεβράζει μπροστά μας το χιλιοζεσταμμένο πιάτο του κοινωνικού αυτοματισμού.

Το Υπουργείο Οικονομικών μπορεί να διέψευσε με καθυστέρηση τις αποκαλύψεις των Νέων και της Εφημερίδας των Συντακτών για μειώσεις μισθών στο Δημόσιο, ωστόσο το μήνυμα πέρασε:

Δεν πρέπει να φταίνε στον ιδιωτικό υπάλληλο που στενάζει με μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία και απολύσεις οι επιλογές τον οδηγούν στην ανέχεια. Δεν έχουν πρόσωπο αυτές οι πολιτικές, η θεσμοθέτηση της εκ περιτροπής εργασίας, του μισού μισθού για μισή δουλειά. Είναι αγνώστου πατρός και μητρός και σογιού εν γένει.

Θα πρέπει αντίθετα να του φταίει ο κακός δημόσιος υπάλληλος, ο δάσκαλος που κάνει διακοπές τρεις μήνες, ο γιατρός που σίγουρα παίρνει φακελάκια, ο δημοτικός υπάλληλος που είναι τεμπέλης, ο συνταξιούχος που αργεί και να πεθάνει και πολλοί άλλοι που θα αρχίσουν να αποκαλύπτονται.

Θα ψοφήσει πάλι η κατσίκα του γείτονα λοιπόν; Όλα δείχνουν ότι και μασάει ταραμά και θα ψοφήσει...

Keywords
Τυχαία Θέματα