Η Ουκρανία δεν αντέχει ακόμη ένα χρόνο πόλεμο - Οδοιπορικό του BBC στην κατεστραμμένη χώρα

06:13 2/1/2025 - Πηγή: iEidiseis

Η Ουκρανία συνεχίζει να μάχεται ωστόσο οι πολίτες όλο και περισσότερο πιστεύουν ότι οι διαπραγματεύσεις μπορούν να τερματίσουν τον πόλεμο.

Η Ουκρανία χάνει τη μάχη στο πεδίο. Πολλοί από τους στρατιώτες της είναι κουρασμένοι και εξαντλημένοι μετά από τρία χρόνια μάχης. Το ερώτημα που διατυπώνει το BBC είναι εύλογο. Μπορεί η χώρα να αντέξει άλλο ένα χρόνο πολέμου;

Οι δυνάμεις του Κιέβου εξακολουθούν να αντιστέκονται στις ρωσικές προελάσεις στα ανατολικά. Αλλά είναι σχεδόν περικυκλωμένες κοντά στην πόλη Kurakhove

- θέατρο μερικών από τις πιο έντονες μάχες των τελευταίων εβδομάδων.

Η «Μαύρη Αγέλη», μια μονάδα όλμων, προσπαθεί να αποτρέψει την περικύκλωσή τους γύρω από το Kurakhove. Οι Ρώσοι πλησιάζουν από τρεις πλευρές.

Το BBC συνάντησε την ομάδα σε ένα καταφύγιο, όπου ξεκουράζεται από τις μάχες. Δεν είναι συνηθισμένοι στρατιώτες. Περιλαμβάνουν έναν vegan σεφ, έναν μηχανικό, έναν προγραμματιστή ιστοσελίδων και έναν καλλιτέχνη. Μια ομάδα φίλων με αντικομφορμιστικές απόψεις. Κάποιοι αυτοαποκαλούνται αναρχικοί. Όλοι τους προσφέρθηκαν εθελοντικά να πολεμήσουν.

Ο Σουρτ, ο 31χρονος διοικητής τους, εντάχθηκε στο στρατό λίγο μετά την εισβολή της Ρωσίας σε πλήρη κλίμακα. Μου λέει ότι στην αρχή πίστευε ότι ο πόλεμος θα διαρκούσε τρία χρόνια. Τώρα, λέει, προετοιμάζεται για άλλα δέκα χρόνια μάχης.

Πώς βλέπουν την προοπτική συμφωνίας με τη Μόσχα

Όλοι γνωρίζουν ότι ο Ντόναλντ Τραμπ θέλει να τερματίσει τον πόλεμο. Ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι και ο Βλάντιμιρ Πούτιν έχουν δηλώσει ότι είναι επίσης έτοιμοι για συνομιλίες, αλλά η ιδέα μιας λειτουργικής συμφωνίας φαίνεται δύσκολο να φανταστεί κανείς.

Μέχρι στιγμής, πρόκειται απλώς για συζητήσεις σχετικά με τις συνομιλίες.

Ο Σουρτ δεν απορρίπτει τον στόχο του Τραμπ.

«Είναι αρκετά φιλόδοξο άτομο και νομίζω ότι θα προσπαθήσει να το πετύχει», λέει. Ανησυχεί όμως για την έκβαση των όποιων διαπραγματεύσεων.

«Είμαστε ρεαλιστές, καταλαβαίνουμε ότι δεν θα υπάρξει δικαιοσύνη για την Ουκρανία - πολλοί θα πρέπει να καταπιούν το γεγονός ότι τα σπίτια τους καταστράφηκαν από ρουκέτες και οβίδες, ότι οι αγαπημένοι τους σκοτώθηκαν, και αυτό θα είναι δύσκολο».

Όταν τον ρωτάω αν θα προτιμούσε να διαπραγματευτεί ή να συνεχίσει να πολεμά - ο Σουρτ απαντά με έμφαση: «Να συνεχίσω να μάχομαι».

Είναι μια άποψη που αντανακλάται από το μεγαλύτερο μέρος της μονάδας. Ο Serhiy, ο vegan σεφ, πιστεύει ότι οι διαπραγματεύσεις θα παγώσουν απλώς προσωρινά τον πόλεμο - «και η σύγκρουση θα επιστρέψει σε ένα ή δύο χρόνια».

Παραδέχεται ότι η τρέχουσα κατάσταση δεν είναι «καλή» για την Ουκρανία. Αλλά και ο ίδιος είναι έτοιμος να συνεχίσει να πολεμά. Το να σκοτωθείς, λέει, «είναι απλώς ένας επαγγελματικός κίνδυνος».

Ο… απρόβλεπτος Τραμπ

Ο καλλιτέχνης Davyd πιστεύει ότι ο Τραμπ είναι ανησυχητικά απρόβλεπτος. «Θα μπορούσε να είναι είτε πολύ καλός είτε πολύ κακός για την Ουκρανία», λέει.

Η μονάδα περνάει μια εβδομάδα στο μέτωπο και την επόμενη ξεκουράζεται. Αλλά ακόμη και όταν ξεκουράζονται συνεχίζουν να εκπαιδεύονται, γιατί, όπως λένε, αυτό τους δίνει κίνητρο.

Σε ένα παγωμένο πεδίο κάνουν τις ασκήσεις για την πυροδότηση των όλμων τους. Στην ομάδα προστέθηκε πρόσφατα ο Denys, ο οποίος εγκατέλειψε εθελοντικά την ασφάλεια του σπιτιού του στη Γερμανία.

«Έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα - θα μπορούσα να ζήσω σε έναν κόσμο όπου η Ουκρανία δεν υπάρχει;» λέει. Παραδέχεται απρόθυμα ότι τώρα φαίνεται να χάνει, αλλά προσθέτει: «Αν δεν προσπαθήσεις, τότε σίγουρα θα χάσεις. Τουλάχιστον θα πεθάνω προσπαθώντας να κερδίσω αντί να ξαπλώσω και να το πάρω απόφαση».

Αλλά, σε αντίθεση με τους άλλους, ο Denys λέει ότι πιστεύει ότι η Ουκρανία θα πρέπει τουλάχιστον να εξετάσει το ενδεχόμενο κατάπαυσης του πυρός. Πιστεύει ότι οι απώλειες της Ουκρανίας είναι υψηλότερες από αυτές που έχουν επίσημα παραδεχθεί - πάνω από 400.000 νεκροί και τραυματίες. Η κινητοποίηση περισσότερου πληθυσμού, πιστεύει, δεν θα έλυνε το πρόβλημα.

«Απλά πιστεύω ότι πολλοί από τους στρατιώτες που έχουν κίνητρα είτε έχουν χαθεί είτε είναι πολύ εξαντλημένοι - και έτσι για μένα δεν είναι ότι θέλουμε κατάπαυση του πυρός, αλλά δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πολλά ακόμη χρόνια» λέει.

Πολεμική κόπωση

Το Ντνίπρο, η τρίτη μεγαλύτερη πόλη της Ουκρανίας, αντανακλά επίσης αυτή την αίσθηση της πολεμικής κόπωσης. Στοχεύεται τακτικά από ρωσικούς πυραύλους και μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Οι σειρήνες αεροπορικής επιδρομής ηχούν κατά διαστήματα, μέρα και νύχτα. Όταν σιωπούν, οι Ουκρανοί προσπαθούν να βρουν κάποια αίσθηση κανονικότητας σε αυτούς τους ανώμαλους καιρούς - μεταξύ άλλων πηγαίνοντας στο θέατρο.

Σε μια απογευματινή παράσταση ενός χιουμοριστικού θεατρικού έργου, με τίτλο «Η οικογένεια Κάιντας», υπάρχουν ακόμα υπενθυμίσεις του πολέμου - ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των πεσόντων, ακολουθούμενη από τον εθνικό ύμνο της Ουκρανίας.

Αλλά ορισμένοι στο κοινό παραδέχονται ότι ελπίζουν επίσης σε μια μεγαλύτερης διάρκειας απελευθέρωση. Η Λουντμίλα μου λέει ότι «δυστυχώς είμαστε λιγότεροι. Λαμβάνουμε κάποια βοήθεια, αλλά δεν είναι αρκετή - γι' αυτό πρέπει να καθίσουμε και να διαπραγματευτούμε».

Η Kseniia λέει: «Δεν υπάρχει εύκολη απάντηση. Πολλοί από τους στρατιώτες μας έχουν σκοτωθεί. Πολέμησαν για κάτι - για τα εδάφη μας. Αλλά θέλω να τελειώσει ο πόλεμος».

Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν επίσης ότι υπάρχει αυξανόμενη υποστήριξη για διαπραγματεύσεις.

Ορισμένες από τις πιο έντονες εκκλήσεις για κατάπαυση του πυρός προέρχονται από εκείνους που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις μάχες. Σε ένα καταφύγιο κοντά στο θέατρο, σε πρώην φοιτητική εστία, μια ομάδα τεσσάρων ηλικιωμένων γυναικών αναπολεί τα σπίτια που άφησαν πίσω τους.

Η ογδόντα επτάχρονη Valentyna λέει ότι έφτασαν χωρίς τίποτα, αλλά τους έχουν δώσει παπούτσια, ρούχα και τρόφιμα. Λέει ότι τους φέρθηκαν καλά. «Είναι καλό να είσαι φιλοξενούμενος, αλλά είναι καλύτερο να είσαι στο σπίτι σου».

Το σπίτι της βρίσκεται τώρα σε κατεχόμενο από τη Ρωσία έδαφος. Και οι τέσσερις γυναίκες επιθυμούν διαπραγματεύσεις για την ειρήνη. Αλλά η 89χρονη Mariia λέει ότι δεν ξέρει πώς θα μπορέσει η μία πλευρά να «κοιτάξει στα μάτια την άλλη μετά την απόλυτη κόλαση που διέπραξαν».

Και προσθέτει: «Είναι ήδη σαφές ότι κανείς δεν θα κερδίσει στρατιωτικά, γι' αυτό χρειαζόμαστε διαπραγματεύσεις».

Αν υπάρξουν διαπραγματεύσεις, αυτές οι γυναίκες μπορεί να καταλήξουν να θυσιάσουν τα περισσότερα - όπως η Ουκρανία μπορεί να χρειαστεί να θυσιάσει γη για την ειρήνη.