Κ.Σαρηκώστας: Η φαντασίωση της παντοδυναμίας

16:33 25/5/2020 - Πηγή: iEidiseis

H πανδημία του κορονοϊού, εκτός από  πόνο και οδύνη που προκαλεί από τον χαμό των συμπολιτών μας, αλλάζει ριζικά τον προσανατολισμό και το νόημα της ζωής.

Όσα ζούμε, με την πανδημία του κορονοϊού, είναι σίγουρα ιστορικά - το ψιθυρίζουμε άλλωστε μεταξύ μας- την ώρα μάλιστα που φάνηκε το μεγαλείο της παγκόσμιας ανικανότητας να αντιμετωπίσει έναν «αόρατο εχθρό». Μια οντότητα η οποία σε μέγεθος δεν είναι πάνω από κάποια δεκάδες κλάσματα του χιλιοστού. 

Το προηγούμενο διάστημα κλειστήκαμε στα σπίτια μας, βγήκαμε δειλά - δειλά και περπατήσαμε διερωτόμενοι που πραγματικά θα καταλήξουμε. 

Αλλάξανε

όλα άρδην και μέσα από το restart των τελευταίων ημερών ατενίζουμε το μέλλον έχοντας τουλάχιστον γνωρίσει καλύτερα τους εαυτούς μας και έχοντας κατανοήσει σε μεγάλο βαθμό τα όρια και τις δυνατότητές μας. 

Δυστυχώς όμως τα μηνύματα για το… αύριο δεν είναι καθόλου αισιόδοξα. Και δεν μιλώ για την καταστροφική άνοδο της ανεργίας, την εργασία που αλλάζει προς το χειρότερο και τα οικονομικά προβλήματα που θα προκύψουν σε κάθε οικογένεια με αυτήν την «εφεύρεση» της εκ περιτροπής εργασίας, της μισής δουλειάς και του μισού μισθού. 

Είναι κάτι χειρότερο που δυστυχώς δεν το διαβάζουμε στα ελληνικά έντυπα και δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι αυτή η κρίση εκτός από πράξεις αλληλεγγύης και θάρρους που γέννησε, έφερε στο προσκήνιο τα οράματα κάποιων για περισσότερη και μεγαλύτερη αυταρχική εξουσία με σύνθημα το... κοινό καλό. 

Τα παραδείγματα δεκάδες και θα σταθώ στην προδημοσίευση αποσπασμάτων του νέου βιβλίου της καθηγήτριας Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης,  Ruth Ghiat, με τίτλο «Ισχυρές προσωπικότητες: Από τον Μουσολίνι στο σήμερα», που έπεσε πρόσφατα στην προσοχή μου. 

Όπως σημειώνει «η λογοκρισία και η καταστολή καθόρισαν την αρχική αντίδραση της Κίνας, της χώρας από όπου προήλθε ο νέος κορονοϊός. Ο γιατρός της Wuhan, Li Wenliang, προειδοποίησε τους συναδέλφους του για τον νέο ιό στα τέλη Δεκεμβρίου του 2019 και οι κινεζικές αρχές τον έκαναν να σωπάσει, δηλώνοντας ότι η αλήθεια του αποτελεί «παράνομη συμπεριφορά». Ο άνθρωπος πέθανε με τα σενάρια να φουντώνουν και στα μέσα Ιανουαρίου, η κυβέρνηση υποβάθμισε την σοβαρότητα της νόσου, υποστηρίζοντας ότι ήταν «αποτρέψιμη και ελεγχόμενη». Ακολούθησε η καταστολή του Τύπου και όπως έγραψε στα τέλη Φεβρουαρίου ο Victor Pu, αναλυτής με έδρα την Ταϊβάν, ο κύριος στόχος της κινεζικής κυβέρνησης κατά τις πρώτες μέρες της επιδημίας δεν ήταν να περιορίσει τον ιό, αλλά «να διατηρήσει την σταθερότητα του καθεστώτος και τον κοινωνικό έλεγχο». 

Αναμφίβολα, λοιπόν, η πανδημία του κορονοϊού δελεάζει τους αυταρχικούς ηγέτες, ενώ η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης έγραψε και για τον Τραμπ ότι ενεργοποίησε όλα τα αυταρχικά εργαλεία, χρησιμοποιώντας παραπληροφόρηση, προωθώντας μη αποδεδειγμένες θεραπείες, και έχοντας απολύσει τους ειδικούς που δεν θα υιοθετούσαν τα μηνύματά του. 

Όλα αυτά για να ενισχυθεί η δημοτικότητά του και να διατηρηθεί ο έλεγχος του αφηγήματος, που δεν είναι άλλο από το να παραμείνουν στην φαντασίωση της παντοδυναμίας του.

Και εδώ χρειάζεται κοινωνική εγρήγορση. Το κόστος των επιλογών κάποιων δεν θα αργήσει να έρθει και πρέπει όλοι να ξέρουμε ότι μια εκτεταμένη αυταρχική συμπεριφορά μπορεί να φέρει την πραγματική ισοπέδωση που δεν έφερε μέχρι σήμερα κανένας ιός…