Μαρία Καρυστιανού: Κάθαρση

09:49 2/1/2025 - Πηγή: iEidiseis

Όχι μόνο με τον αγώνα, αλλά και με την ευστοχία του λόγου της, η Μαρία Καρυστιανού είναι το, πραγματικό, υπόδειγμα της εποχής.

Αν η τραγωδία των Τεμπών ήταν πρόσωπο, θα είχε δυο μορφές: τη μια απέναντι στην άλλη.

Η πρώτη θα απεικόνιζε τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Σ’ αυτή την υπόθεση έβγαλε τον χειρότερο εαυτό του. Ή έστω - αν αυτό μπορεί να είναι ελαφρυντικό - οι τεχνικοί της επικοινωνίας που σκηνοθετούν τη δημόσια παρουσία του, δεν άφησαν ψεύδος και αθλιότητα που να μην συμπεριλάβουν στη πρόζα του - δηλώσεις και ελεγχόμενες συνεντεύξεις.

Η παράσταση άρχισε από την

επομένη. Όταν είπε ότι στο νοσοκομείο Λάρισας, αυτό που του έλεγαν οι συγγενείς των θυμάτων ήταν «γιατί;» και «ποτέ ξανά». Καμιά κάμερα δεν το κατέγραψε. Πάλι καλά που δεν είπε ότι, του φιλούσαν και το χέρι, όπως πρόσφατα του Κ. Αχ. Καραμανλή στις Σέρρες.

Για τον Πρωθυπουργό από την πρώτη στιγμή η «απάντηση που οφείλουμε» ήταν: «συναντήθηκε το ανθρώπινο λάθος με χρόνιες παθογένειες της δημόσιας διοίκησης». Με το «οφείλουμε», δεν εννοούσε τον εαυτό του - αλλά επέδωσε ευθύνες επέδωσε συλλήβδην «σε όσους κυβέρνησαν τη χώρα εδώ και χρόνια». Σε ό,τι τον αφορά απλώς «αυτό κάνει τον πόνο μου ακόμα μεγαλύτερο που δεν προφτάσαμε πριν συμβεί το κακό».

Πρόφτασε τα εξής: ζήτησε έρευνα για «την πονεμένη ιστορία των ελληνικών σιδηροδρόμων όλη την τελευταία εικοσαετία», ανέθεσε στον αδέκαστο Γεραπετρίτη να «εξετάσει και τις διαχρονικές καθυστερήσεις στην υλοποίηση των σιδηροδρομικών έργων» και δρομολόγησε την έρευνα σε ράγες της επιλογής του, με το αδιανόητο: επιστολή στον τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, με την οδηγία να λάβει υπόψη το πόρισμα μιας επιτροπής που διόρισε… η κυβέρνηση!

Από εκείνη τη στιγμή, αυτό που παρακολουθούμε είναι η επιτομή της συγκάλυψης - με επίκεντρο το σκοτεινό θέμα του «παράνομου και υπόπτου φορτίου» - κατά τους χαρακτηρισμούς των πιο έγκυρων εμπειρογνώμων -, η ανάφλεξη του οποίου διεύρυνε τον αριθμών των θυμάτων.

Η κυβέρνηση διέθεσε αστραπιαία κονδύλι για το «μπάζωμα» του χώρου και την απομάκρυνση υλικών, στα οποία περιλαμβάνονται και ανθρωπινά οστά. Και ενώ οι ευρωπαϊκές αρχές ζήτησαν ανεξάρτητη έρευνα, ο Πρωθυπουργός έδωσε ειδική συνέντευξη για να νομιμοποιήσει τη συγκάλυψη, αποδίδοντας σε ««θεωρίες συνομωσίας», τις αποκαλύψεις.

Προκαταλαμβάνοντας ότι «η «Δικαιοσύνη θα τις διαψεύσει», αφού «με βάση τα στοιχεία που γνωρίζω δεν υπήρξε συγκάλυψη». Άρα δεν χρειάζεται έρευνα. Άλλωστε αυτό είναι «βαριά προσβλητικό για μένα». Πώς λέμε: είμαι εγώ τέτοιος άνθρωπος;

Γνωρίζει τι συνέβη, αλλά προφανώς δεν γνωρίζει - ούτε έχει ενδιαφερθεί να μάθει - ποιος νοσηρός εγκέφαλος αφαίρεσε το έργο τέχνης - με τα 57 καρφιά της μνήμης - από τον τόπο τη τραγωδίας. Ούτε γιατί «η δίκη δεν «ξεκίνησε σε χρόνο ρεκόρ» όπως βεβαίωνε. Αντίθετα, η κυβέρνησή του κάνει ό,τι μπορεί να μην συμβεί αυτό και τελικά η υπόθεση να πάρει δρόμο των υποκλοπών.

Κατά τους πρωθυπουργικούς ισχυρισμούς οι αποκαλύψεις για «το μπάζωμα, το ξυλόλιο και το μοντάζ συνομιλιών» συνιστούν «εργαλειοποίηση» - κάνοντας τσατάλια τα νεύρα και του πιο αδιάφορου, όταν λέει «εμείς για το Μάτι δεν το κάναμε ποτέ». Όταν ήταν η αιχμή της καμπάνιας του στις εκλογές του 2019.

Αυτό το πρόσωπο θα ήταν κυρίαρχο αν δεν υπήρχε απέναντι του η μορφή μιας γυναίκας που έχασε το παιδί της και δίνει υψηλά δείγματα μαχόμενου ανθρώπου, αποφασισμένη να φέρει στο φως την αλήθεια και τους υπευθύνους στο εδώλιο: η Μαρία Καρυστιανού είναι το πρόσωπο της χρονιάς που έφυγε.

Ό,τι και αν πέτυχαν όσοι προβάλλονται ως πρωταγωνιστές της ΜΜΕ αφορά τον εαυτό τους και δεν συγκρίνεται με τον δικό της άθλο: να κρατήσει την τραγωδία στο προσκήνιο. Κόντρα στο «σύστημα Μητσοτάκη», που παραλύει μετά από κάθε παρέμβαση της, αδύναμο να τη σκιάσει, με βοζεμπέργκειες αήθειες.

Η μάνα - κουράγιο, που παρακίνησε 1,5 εκατ. Έλληνες να συνυπογράψουν για τον αγώνα των συγγενών και καθήλωσε το Κοινοβούλιο με τη συγκρότηση και την τόλμη της, με την τελευταία ανάρτησή της, έκανε τη σημαντικότερη ευχή για το 2025: να είναι έτος κάθαρσης.

Χρόνια είχαμε να ακούσουμε τη λέξη. Όχι μόνο με τον αγώνα, αλλά και με την ευστοχία του λόγου της, η ακατάβλητη παιδίατρος από τη Θεσσαλονίκη είναι το, πραγματικό, υπόδειγμα της εποχής.