Νίκος Ανδρουλάκης: Μπορεί;

09:53 13/11/2024 - Πηγή: iEidiseis

Ότι έβαλε αυτογκόλ ο αντίπαλος, μετράει υπέρ σου, αλλά δεν σε κάνει και «παικταρά».

Στην κοινοβουλευτική Δημοκρατία η διεκδίκηση της διακυβέρνησης είναι σαν τη «σωτηρία της ψυχής» της Νικολακοπούλου, που τραγουδούσε η Πρωτοψάλτη, με μουσική του Κρανουνάκη: «πολύ μεγάλο πράγμα». Γι’ αυτό χρειάζεται τα «μεγάλα»: κόμματα, προγράμματα, πολιτικούς ηγέτες.

Όταν λείπει το ένα, το αποτέλεσμα είναι απογοητευτικό - σε περίπτωση που η διεκδίκηση αποβεί επιτυχής, για άλλους λόγους, ή με άλλους τρόπους. Αν λείπουν και τα τρία ακολουθεί τραγωδία. Στην Ελλάδα

υπάρχει πικρή πείρα.

Το 2023 το ΠΑΣΟΚ, με επικεφαλής τον Νίκο Ανδρουλάκη, αναδείχθηκε τρίτο κόμμα με λιγότερο από 12% - και στις ευρωεκλογές έμεινε στην ίδια θέση, με κάπως καλύτερα ποσοστά. Βασικά στελέχη του διέγνωσαν πρόβλημα ηγεσίας και ζήτησαν πρόωρες αρχαιρεσίες, για αλλαγή του.

Έμεινε με ποσοστό κάτω από 30% και έναν άπειρο αντίπαλο στον δεύτερο γύρο. Αλλά με όσα ακολούθησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, ήταν σαν έπεσε από ουρανοξύστη και στάθηκε όρθιος: οσονούπω θα πάρει στη Βουλή τον ρόλο του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Τον ρόλο, όχι την ισχύ. Η κοινοβουλευτική δύναμη του ΠΑΣΟΚ παραμένει στο 10% της εθνικής αντιπροσωπείας. Απλώς ο Θεός της πολιτικής του δίνει καλύτερο μικρόφωνο και καλύτερο μπαλκόνι. Δεν μπορεί να του δώσει τίποτε περισσότερο. Κάτι πρέπει να βάλει και ο ίδιος.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι ο ίδιος πολιτικός για τον οποίο στο δικό το κόμμα έλεγαν ότι «δεν τραβάει» στην καρέκλα του Ανδρέα Παπανδρέου, ή του Σημίτη. Δεν έχει το βιογραφικό, τα πολιτικά προσόντα και τις δυνατότητές τους. Ούτε το χάρισμα της δημόσιας παρουσίας του Τσίπρα, ή του Κώστα Καραμανλή.

Δεν θα δείξει πολιτική αρχοντιά, αν παρασυρθεί από το δράμα των ΣΥΡΙΖΑίων που του δίνει ένα προνόμιο στη Βουλή. Ότι έβαλε αυτογκόλ ο αντίπαλος, μετράει υπέρ σου, αλλά δεν σε κάνει και «παικταρά».

Το «στάτους» του αρχηγού της μείζονος αντιπολίτευσης δεν κατοχυρώνεται υπέρ του, επειδή πήρε πρόωρα, από καραμπόλα, τη σειρά στο κοινοβουλευτικό και πολιτειακό πρωτόκολλο. Βιάζονται στη Χαρ. Τρικούπη όσοι ράβουν κυβερνητικά κουστούμια.

Ο εξ ουρανού «αναβαθμισμένος» αρχηγός τους δεν καθίσταται αυτομάτως εν αναμονή Πρωθυπουργός. Τα ράσα δεν κάνουν τον παππά. Πρέπει να αποδείξει ότι είναι πρωθυπουργήσιμος - ενώπιον των αρμοδίων: όσων ψηφίζουν.

Εδώ σε θέλω κάβουρα. Επειδή η πολιτική είναι κατ’ εξοχήν ανταγωνιστική υπόθεση, τα πάντα κρίνονται στη σύγκριση με τον αντίπαλο. Ο Έβερτ ήταν «μπουλντόζας» - αλλά έπεσε στον Σημίτη και το πανίσχυρο ΠΑΣΟΚ.

Πάνω από τον νέο ρόλο του Ανδρουλάκη πλανάται μια αβεβαιότητα: ποιος θα είναι ο αντίπαλός του στις εκλογές; Με εμφανή την πιθανότητα να επιδιώξει η ΝΔ τρίτη τετραετία με άλλον επικεφαλής - δηλαδή απαλλαγμένη από τις αμαρτίες του Νεομητσοτακισμού - το παιχνίδι θα γίνει δύσκολο: η καταψήφιση του αντίπαλου παύει λειτουργεί υπέρ του ΠΑΣΟΚ.

Αλλά ακόμη και αν παραμείνει ο Μητσοτάκης, δεν είναι εύκολος αντίπαλος: διαθέτει πάντα υπεροπλία Μέσων - κυρίως χρήμα. Κι έχει γύρω του ένα τσούρμο πρώην ΠΑΣΟΚων.

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αλλάξει πίστα για να περπατήσει το τελευταίο μίλι προς το αξίωμα που επιδιώκουν όλοι οι κομματικοί ηγέτες. Μπορεί; Θα φανεί από την ικανότητα να διαμορφώσει για τον εαυτό του συγκεκριμένες προϋποθέσεις.

-Πρώτο, να αφήσει το ύφος βαλκάνιου καρδιναλίου, με τη στομφώδη αναδρομή στα παλαιά επιτεύγματα του παλαιού ΠΑΣΟΚ. Κανείς δεν σε ψηφίζει για το παρελθόν του κόμματός του.

-Δεύτερο, να διαλύσει τη «φράξια» με την οποία σταδιοδρόμησε ως τώρα - ώστε να μην ασκεί την εσωκομματική εξουσία στα μέτρα της - και να καλύψει τα κενά του ως προσωπικότητα στον δημόσιο χώρο, αλλά και τις... πλάτες του στο ΠΑΣΟΚ.

-Τρίτο, να διαμορφώσει - οραματική και εφαρμόσιμη ταυτόχρονα - εναλλακτική πρόταση και να δράσει με αυτονομία απέναντι στα μιντιακά και οικονομικά κέντρα που χειραγωγούν τον δημόσιο βίο.

Αν τα βρίσκει πολλά, θα υποστεί τη βασική ιδιοτροπία πολιτικής: απεχθάνεται το κενό…