Τρεις γάμοι και μία κηδεία

16:33 11/1/2025 - Πηγή: iEidiseis

Πολιτισμός και Πολιτική κάθε Σαββατοκύριακο με την Ελένη Σπανοπούλου.

Με την κηδεία του Κώστα Σημίτη κόπασε ο κουρνιαχτός των κάθε λογής αγράμματων ή, και εγγράματων αναλυτών, ρηχών ή, και μεγάλου βάθους σχολιαστών, βιαστικών ιστορικών του μέλλοντος και εύκαμπτων ανιστόρητων του παρελθόντος, στα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα. Με βακχική μανία, θα έλεγα, τόσο οι κατήγοροι, όσο και οι αγιογραφούντες τον νεκρό επιδόθηκαν σε «αγάπης (και μίσους) αγώνα άγονο», προκειμένου

να πάρουν θέση ή να βρει ο λόγος τους μια θέση και να ακουστεί, μέσα στον ορυμαγδό κακίας, πικρίας και οργής που ακολούθησε λίγα μόλις λεπτά, αφού ο Έλληνας Πολιτικός άφησε την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο της Κορίνθου.

Δεν είναι η πρώτη φορά στην ελληνική και την παγκόσμια ιστορία, που η υπερβολή στον έπαινο και στην κατάρα συνόδευσαν ένα πρόσωπο της Εξουσίας.

Η ιστορία του Κώστα Σημίτη θυμίζει τον Σαιξπηρικό Κοριολανό στη Ρώμη που δεν κατάφερε να έχει κοινό σύστημα Αξιών για την πόλη και το άτομο « Τον αγαπάει τον λαό σας. Όμως μην τον δένεις μαζί τους στο ίδιο στρώμα» λέει ο Μενένιος Αγρίππας στον Βρούτο.

Από τους αρχαίους χρόνους, όμως η Εξουσία είναι και αυτή μισητή και οι κληρονομικά διορισμένοι ή δημοκρατικά εκλεγμένοι εκπρόσωποι της, ακόμη κι αν, με τον τρόπο και τις όποιες δυνάμεις τους υπηρέτησαν με θετικό, μέτριο ή αρνητικό, αποτέλεσμα την πατρίδα. Σοφός ο λαός, αλλά και εύκολα ξεγελασμένος. Αγωνιστής αλλά και ηττημένος. Εύκολα αλλάζει γνώμη και ψήφο και ακόμη ευκολότερα επιτρέπει να τον προδώσουν…

Αν αναφέρω ονομαστικά παραδείγματα, Μακρυγιάννης, Κολοκοτρώνης, Καποδίστριας, Βενιζέλος, κινδυνεύω να με καταραστούν άπαντες οι αντισημιτικοί και -αλίμονο μου- να με συγχαρούν όλα τα «ορφανά» του Σημίτη. Αν επιχειρήσουμε να απαντήσουμε θα φανούμε ίδιοι με τους υβριστές τυχάρπαστους πολιτικάντηδες κι αν σωπάσουμε θα έχουμε επιτρέψει στον εσμό των συκοφαντών να συνεχίζουν ανενόχλητοι.

Στη Δημοκρατία η γνώμη κάθε πολίτη, όσο ψηλά κι αν βρίσκεται κι όσο χαμηλά κι αν…πέσει είναι δικαίωμα αναφαίρετο. Αρκεί να μην εκφράζεται με ασύστολα ψεύδη, λασπώδεις συκοφαντίες και αισχρές ύβρεις. Και αρκεί, το αντικείμενο του ευσεβούς ή τους ασεβούς τους πόθου, να μην είναι νεκρό!! Να μπορεί, δηλαδή, να υπερασπιστεί τον εαυτό του.

Τιμές και όχι υβρεις πρέπουν στον νεκρό…

Όπως στη Σοφόκλεια «Αντιγόνη», έτσι και «Ο στρατηγός των Βόλσκων, που σκοτώνει τον Κοριολανό αποτίει ύστατο φόρο τιμής στο λείψανο του, ο Καίσαρ Αύγουστος στον νεκρό Αντώνιο και ο Φαρτρεμπρας στο πτώμα του Άμλετ» (Γιαν Κοττ Σαίξπηρ ο σύγχρονός μας)

Αυτό που έγινε τις προηγούμενες ημέρες πάνω στο άταφο σώμα του Έλληνα πολιτικού, από πάνω προς τα κάτω και αντίθετα, από δεξιά προς τα αριστερά και αντίθετα, απόδειξε με το χειρότερο τρόπο, πως είμαστε λαός χωρίς παιδεία, χωρίς ευγενικά συναισθήματα και αγωγή. Μνησίκακοι- « γιατί εσύ κι όχι εγώ» – αλαλάζοντες – «άρον άρον σταύρωσον αυτόν» – και επιχαίροντες στο πένθος χωρίς οίκτο για τον πόνο της οικογένειας του νεκρού. Χωρίς σεβασμό στην τρισχιλιετή παράδοση μας, που θέλει ακόμη και παύση πυρός σε πόλεμο όταν πεθαίνει ένα πολιτικός αρχηγός.

Ιερομόναχος Ιωάννης Δαμασκηνός

«Βασιλιάς ή στρατιώτης, πλούσιος ή πένης, ή δίκαιος, ή αμαρτωλός» ο νεκρός τιμάται όσο το σώμα του είναι άταφο πάνω στη Γη. Και η Εκκλησία ζητά από τον φιλάνθρωπο Κύριο της να τον αναπαύσει. (Νεκρώσιμο ιδιόμελο Ιωάννου Μοναχού του Δαμασκηνού.) Κι όταν ως « χους, εις χουν απελεύσει» (Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις ) τότε αρχίζει η κριτική, η κρίση, η συμφωνία και η διαφωνία για τον βίο και την πολιτεία του. Όλα μαζί καταγράφονται από την Ιστορία, που είναι και η μόνη η οποία θα αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ.

Ο διαμελισμός του Πενθέα από τις Βακχες Αρχαία ρωμαϊκή τοιχογραφία από την Πομπηϊα

Πού βρέθηκαν τόσες μαινάδες να κραδαίνουν στα ματωμένα χέρια τους το κεφάλι ενός Πενθέα, που είχε ως άνθρωπος και ως πολιτικός μια και μοναδική σταθερή πορεία μέσα στο Κόμμα του, στην Πολιτική, στην Επιστήμη, στην Κοινωνία, στην Οικογένεια, και μαζί, τόση ευπρέπεια και αξιοπρέπεια;

Δεν αγιογραφώ, όπως σίγουρα θα κατηγορηθώ με αυτό το κείμενο. ‘Εγκωσα, όμως, με τόση ανθρώπινη υποκρισία και πολιτική αγυρτεία!! Προσπαθώ να καταλάβω γιατί άνθρωποι που εργάστηκαν για τον τόπο το ένα εκατοστό απ’ όσο ο Κώστας Σημίτης, που διέπραξαν πολύ περισσότερα και μεγαλύτερα λάθη σε βάρος του τόπου μας και που έχουν ανοιχτά κατηγορηθεί για μίζες, λαμογιές, ανικανότητα και αθέμιτο πλουτισμό, οικογενειοκρατία, κι ένα σωρό, άλλα αρνητικά μπορούν να είναι (και εμείς πρέπει αδιαμαρτύρητα να δεχθούμε ότι μπορούν να είναι) τιμητές ή και υμνητές ενός Έλληνα Πολιτικού, εκλέχθηκε σε δύο πλήρεις 4ετιες από τον ελληνικό λαό, πορεύτηκε με ευπρέπεια σε χαμηλούς τόνους και δεν έδωσε ποτέ κανένα σημάδι αήθειας. Λάθη έκανε σίγουρα, περισσότερο ή λιγότερο από άλλους. Προσπαθώ να καταλάβω, πού βρέθηκε. 20 χρόνια μετά το 2004, τέτοιο και τόσο δηλητήριο; Πού βρέθηκε τόση μιζέρια και ηθική γύμνια; «Εξέλθωμεν και ίδωμεν εν τοις τάφοις- λένε οι Γραφές- ότι γυμνά οστέα ο άνθρωπος, σκωλήκων βρώμα και δυσωδία». Πως έγινε και τόση σήψη ξεχείλισε και γέμισε τον τόπο πριν καν ο νεκρός κατέβει στον ίσκιο του Άδη;

Ξέχασαν οι Έλληνες την εθνική υπερηφάνεια στους ωραιότερους κατά κοινή ομολογία Ολυμπιακούς Αγώνες; Ξεχνούν ότι κυκλοφορούν με το Μετρό, πετούν από το «Ελευθέριος Βενιζέλος», οδηγούν στην Αττική Οδό και την Εγνατία και ταξιδεύουν ή επιχειρούν ισότιμα σε με το ίδιο νόμισμα σε όλη την Ευρώπη;

Μήπως να αναρωτηθούμε που ήταν από το 1996 μέχρι το 2004 όλοι αυτοί οι μετα Χριστόν προφήτες ή και σε ποιες off shore έκρυψαν τα χρυσά κουτάλια της εποχής του ΧΑΑ;

Μήπως να σκεφθούμε ότι οι μεγάλες φαγάνες, τα ανήθικα ρεμάλια ( συμπεριλαμβανομένων πολλών συναδέλφων μου στο οικονομικό ρεπορτάζ της εποχής των Χαλυβδόφυλλων και του Λαναρά…) και τα επίχρυσα ρετάλια του ΧΑΑ ήταν στη μεγάλη τους πλειοψηφία, μέλη της επηρμένης μεσαίας τάξης και παρασυρμένοι της μικροαστικής. Ήταν εισηγμένες εταιρείες δεξιών αφεντικών ή αριστερών με δεξιές τσέπες;

Μήπως να κάνουμε μια υπόθεση εργασίας, για ποια Ελλάδα θα μιλούσαμε, σήμερα, και ποια Ίμια, με πρωθυπουργό τον Άκη Τσοχατζόπουλο; Ποιος ήταν υπουργός Εθνικής Άμυνας τη βραδιά των Ιμίων και με ποιους εργολάβους θα ολοκληρώνονταν τα μεγάλα έργα, αν όχι με το αμαρτωλό καρτέλ ΑΚΤΩΡ-ΑΒΑΞ -ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΕΧΝΟΔΟΜΙΚΗ- ΓΕΚ- ΤΕΡΝΑ και δεν συμμαζεύεται? Μήπως με τον Χρήστο Καλογρίτσα και τις λοιπές δυνάμεις ή με λαϊκές συνελεύσεις ΠΑΜΕ-ΚΚΕ Οικοδόμων και εργολάβων με ανασφάλιστους Αλβανούς μετανάστες;

Τους ηγέτες κρίνει η Ιστορία , με τις επιτυχίες και αποτυχίες τους τα ελαττώματα και τα προτερήματα τους. Ο ακαδημαϊκός δάσκαλος Κώστας Σημίτης δεν είχε ποτέ το ηγετικό προφίλ του Ανδρέα Παπανδρέου, ή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μα δεν παύει να είναι λιγότερο….αείμνηστος από αυτούς τους! Φυσικά και οι πρωθυπουργοί έχουν ακέραιη την ευθύνη για το πολιτικό προσωπικό της Κυβέρνησης τους. Δείτε τη πολιτική δεξαμενή του 1996 και θα καταλάβετε τι εννοώ για τις λάθος επιλογές Σημίτη. Είχε στο μπλοκάκι του ένα σχέδιο και προχώρησε με αυτούς που είχε για να το υλοποιήσει. Ο επικεφαλής, μιας χώρας, μιας Κυβέρνησης μια εταιρείας, ενός θεσμού κρίνει, σταθμίζει και αποφασίζει την ώρα που συμβαίνει κάτι και με βάση τα δεδομένα της εποχής της εξουσίας του. Δεν κρίνεις κανέναν πρωθυπουργό, γυρίζοντας την πλάτη σου στην κηδεία του, Γιωργάκη, Κωστάκη και Αντωνάκη, για να ξεπλύνεις πάνω στον τάφο του τις δικές σου ευθύνες!

Η πιο ευπρεπής πολιτική παρουσία στην κηδεία του Κώστα Σημίτη, οφείλω να ομολογήσω ήταν αυτή του Κυριάκου Μητσοτάκη, ως όφειλε, αλλά ας του το αναγνωρίσουμε… Η πιο ευπρεπής πολιτική απουσία αυτή του Προέδρου του Κινήματος Δημοκρατίας, Στέφανου Κασσελάκη με μια λιτή, στέρεη ανακοίνωση.

Γι’ αυτό, ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Κώστας Καραμανλής και ο Αντώνης Σαμαράς είναι πολιτικά και ανθρώπινα κατακριτέοι και ασυγχώρητοι για την απουσία τους από το ξόδι του προκάτοχου τους. Αναφέρουν όλοι τις αντίστοιχες στάσεις των Αμερικάνων προέδρων στην κηδεία του Τζωρτζ Μπους και του Τζίμυ Κάρτερ. Όλοι μαζί!

Καιρός να… ευχαριστήσουμε τις ΗΠΑ για τους Προέδρους που εκλέγουν, λέω και πικρογελάω.

Εμείς συγχωρούμε την λιποψυχιά του Γιώργου Παπανδρέου που μας παρέδωσε από το Καστελόριζο στο ΔΝΤ, την (επιεικώς μόνο)… αφασική διακυβέρνηση του Κωστάκη Καραμανλή, την πτώχευση και τα μνημόνια των Σαμαροβενιζελων? Τότε, γιατί δείχνουμε προς το κιβούρι με την ελληνική σημαία, ρίχνοντας όλα τα λάθη στον αποδημήσαντα;

Μα αυτός μόνο να πικροχαμογελάσει, όπως το συνήθιζε, ίσως μπορεί…. Δεν ενδιαφέρεται πια για την υστεροφημία του. Μόνη του έγνοια, οι 3 γυναίκες της ζωής του, που στάθηκαν διακριτικά πάντα δίπλα του και έκλαιγαν σαν μικρά κορίτσια στην Μητρόπολη, όπως δεν έχω δει, τόσα χρόνια, χήρα και παιδιά πολιτικών να κλαίνε… Κάπου πήρε το μάτι μου με σκυμμένο το κεφάλι και τη Λίνα που δεν θα γίνει ποτέ Μελίνα. Την ΜΗ Πολιτισμού Μενδώνη, που τακίμιασε το 2019 με τον Μητσοτάκη, πριν καν παραιτηθεί από το ΠΑΣΟΚ! «Ω! Τι ντροπή, τέτοια ντροπή», αυτή η παρουσία…

Ειλικρινά, μέχρι τον θάνατο του Κώστα Σημίτη νόμιζα ότι αυτόν τον τυφώνα από δύσοσμα σταγονίδια των γυρολόγων της πολιτικής ζωής θα τον περνούσε στο τέλος του βίου του ο Αλέξης Τσίπρας. Και ξαφνικά το πρωί της 5ης Ιανουάριου άνοιξαν για τον άταφο νεκρό οι Ουρανοί και οι πύλες της Κολάσεως!

Αυτοσχέδιοι Άγιοι Πέτροι και αυτόκλητοι Ιωάννηδες Βαπτιστές (σημ. όχι Ιωάννη Βαφτιστή Πρετεντέρη δεν εννοώ εσένα) άνοιγαν κι έκλειναν κατά το δοκούν την είσοδο του Παραδείσου και το δρόμο για τα καζάνια της Κολάσεως.Επιχειρήματα για το μεγάλο έργο του με ουσιαστικά λόγια ή με τυπικά ευγενικό τρόπο, ανακατεύονταν και μπερδεύονταν με κατάρες, ύβρεις και συκοφαντίες για όσα δεν κατάφερε ή κακώς έπραξε ο εκλιπών. Ευρωπαϊστή, εκσυγχρονιστή, αντιστασιακό, δημοκράτη για το Ευρώ, το ΠΑΚ, την διαδοχή του Ανδρέα τα έργα του 2000-2004 τον αποκαλούσαν οι μεν. Κυρίως πολιτικοί με ήθος, αλλά και τα «ορφανά» του, καθώς και ασπόνδυλοι χαμαιλέοντες, που έκαναν πρωτοκλασάτη καριέρα δίπλα του ή απέναντί του.

Παράδειγμα προς αποφυγήν εδώ ο υπουργός μη Υγείας Άδωνης Γεωργιάδης που, ο αθεόφοβος, ύμνησε με τυπικά ευγενή τρόπο, αλλά υποκριτικά τον αποθανόντα, σαν να είναι, όχι τηλεπωλητής νανογιλέκων , αλλά απόγονος Κερκυραϊκής οικογένειας, εγγεγραμμένης στο libro d’ oro του νησιού! Εθνικό προδότη ,εθνικό λαμόγιο και αρχιερέα της διαπλοκής, λόγω Ιμίων, Χρηματιστηρίου και Ολυμπιακών Αγώνων οι δε. Κυρίως πολιτικοί του αντίπαλοι, κάτι τουρκοφάγοι από τον καναπέ μπατριώτες και χαμένοι του ΧΑΑ που έπαιξαν κι έχασαν όχι απλά περιουσίες, αλλά και τα τρακτέρ και τα ταξί τους ακόμη και δεν του το συγχώρησαν ποτέ…. Μόνο το Βενιζέλειο Ανάθεμα (12 Δεκεμβρίου 1916) με πέτρες και λάσπη, δεν ξανάκτισαν στο Πεδίον του Άρεως για τον αποδημήσαντα!

Παράδειγμα για…φτύσιμο μια εκλεγμένη Ευρωβουλευτής, ένα πουκάμισο αδειανό και ..ξεκούμπωτο, μια Λατινοπούλου, που έφθασε αν δεν ξεπέρασε κιόλας, την νομική έννοια της εξύβρισης νεκρού, γράφοντας ότι για τον Κώστα Σημίτη πρέπει να πενθήσουν οι Τούρκοι, όχι οι Έλληνες!!! Αιδώς! Αλλά ποιος την έχασε για να τη βρει, η από το πουθενά και με ισχυρή οικονομική υποστήριξη ευρωβουλευτής; Παρέδωσε μάθημα θράσους και αναίδειας, μιας και απ’ ότι καταλάβαμε, στη θέση του εκλιπόντα, με 9 μέρες στην πρωθυπουργία της Ελλάδος (18 Ιανουαρίου 1996) στις 27 του ίδιου μήνα εκείνη θα κήρυττε τον πόλεμο στον Ερντογάν! Έλα Λατινοπούλου στον τόπο σου, δηλαδή…

Παράδειγμα για χαστούκι, η Δήμητρα Λιάνη Παπανδρέου που φαντασιώνεται ακόμη ότι ο λόγος της έχει πολιτική αξιοπιστία και βγήκε στην τηλεόραση να μας πει πόσο μισούσε ο Ανδρέας τον Σημίτη. Ντροπή να μιλά έτσι για κάποιον που της φέρθηκε σωστά και για εκείνον που τόσο την αγάπησε! Ακούγαμε, διαβάζαμε, βλέπαμε ασταμάτητα για 6 ημέρες ότι για όλα τα κακά, τα άσχημα και αισχρά σε αυτό τον τόπο φταίει ο Σημίτης!

Καημένε Αλέξη Τσίπρα και αδικαιολόγητα απόντα, όχι από την κηδεία, αλλά από την Πολιτική! Πόσο γρήγορα σε ξέχασαν, τα όρνεα, οι χαμαιλέοντες και οι ασφυοκάμπτες του δημόσιου βίου μας. Ακόμη και οι βασανιστές σου πραξικοπηματίες σύντροφοι της Κουμουνδούρου σε άφησαν στο παρασκήνιο και μαζεύτηκαν όλοι μαζί στις θέσεις των επισήμων, όταν άλλα λέει το πρωτόκολλο της Εθιμοτυπίας. Βρήκαν άλλο θύμα τώρα πιο πρόσφορο, αφού ο Σημίτης είναι νεκρός και δεν μπορεί καν να χαμογελάσει μ’ εκείνο το πικρόστυφο γελάκι, τόσο χαρακτηριστικό του πρώην πρωθυπουργού.

Όχι το δικό σου Αλέξη της βαθιάς σιωπής. Το δικό σου ήταν πάντα λίγο διστακτικό, αλλά καλοκάγαθο… Σε βαθμό παρεξηγήσεως. Το έχω ξαναγράψει, ότι χρήζει ψυχιατρικής διερεύνησης το caso σου. Οι πορείες σας στην πολιτική, ο λόγος σας, τα έργα σας ακόμη κι οι σιωπές σας διαφέρουν. Πόσο μάλλον οι διακοπές σας. Κοινό σας σημείο μάλλον οι προδοσίες των συντρόφων σας… Ας αφήσω, όμως, τον πρώην «πρώτη φορά αριστερά» πρωθυπουργό να αγωνιά για ότι τον περιμένει και να ψήνεται στον πυρετό του covid- γιατί όχι και στην αγωνία για το πολυαναμενόμενο βιβλίο του Στέφανου Κασσελάκη κι ας επιστρέψω στο θρίλερ της κηδείας. Όλοι αξίζουν, πάντως, μια «Δεύτερη ευκαιρία» Αλέξη μου, πόσο μάλλον εσύ που ήσουν και ο πρωταγωνιστής μιας Κουμουνδουροιστορίας, στην οποία ποτέ δεν θα καταδεχόταν να εμπλακεί ένας Σημίτης!

« Ου παντός ανδρός ες Κόρινθον έσθ’ ο πλούς» αναφέρει ο φιλόσοφος Σωτίων . Το γνωστό σε όλους μας «Ου παντός πλείν ες Κόρινθον». Δεν είναι τα Μεγάλα για όλους και δεν αξίζουν όλοι να αξιωθούν τα Ωραία. Νομίζω ότι αυτός ο Έλληνας ευπατρίδης το άξιζε. Δεν υπολόγισε, όμως, ότι ήταν πολλές και πολύ φθηνιάρες οι Λαϊδες και του ΠΑΣΟΚ και του τόπου… Αλλά, όπως μου έλεγε για εκείνον, ο αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης: Ουδείς προφήτης στον τόπο του, Ελένη. Ενταγμένη πάντα στην Αριστερά, τον Κώστα Σημίτη δεν τον ψήφισα ποτέ. Για το έργο του και τα λάθη του έγραψα όσο ζούσε. Τον γνώρισα, όμως, προσωπικά και πιστεύω ότι ήταν η χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα, της Ευρώπης και του εκσυγχρονισμού. Το προσπάθησε, αλλά, στις δεδομένες συνθήκες της εποχής του δεν τα κατάφερε. Δεν είναι αυτός λόγος, όμως, να εξυβρίζεται το όνομα του και να λασπώνεται η Μνήμη του, από οπαδικό πολιτικό χουλιγκανισμό, που δεν τιμά κανέναν!

Θυμάμαι κάθε λεπτομέρεια των ημερών μετά τον θάνατο του Ανδρέα Παπανδρέου. Έχει καταγραφεί άλλωστε το πως βρέθηκε στο θώκο της εξουσίας. Στον πολύ κλειστό του κύκλο προσπαθούσα να μάθω και έκπληκτη, όπως πολλοί ρωτούσα: «Mα γιατί;». Από απόσταση κοντά 30 χρόνων κατανοώ πλέον την πικρία και την οδύνη με την οποία ένα δημοκράτης αγωνιστής, βομβιστής του ΠΑΚ στα νιάτα του, εξέχουσα ακαδημαϊκή προσωπικότητα της Νομικής Επιστήμης και συνεπής Σοσιαλδημοκράτης μέχρι το τέλος της ζωής του, επέλεξε και αποφάσισε να κάνει δυο βήματα πίσω από τις Αρχές του, για να δώσει τη δυνατότητα στην Ελλάδα να κάνει ένα βήμα μπροστά. Και πολύ φοβάμαι ότι η λογική του «Το μη χείρον βέλτιστον», τον ανάγκαζε να αποδεχτεί – κακώς κατά τη γνώμη μου - Τσοχατζόπουλους, Παπαντωνίου, Τσουκάτους και άλλους ων ουκ εστί αριθμός, κρατώντας πολύ κοντά του άτομα υψηλής ευφυίας και αδιαμφισβήτητης δημοκρατικότητας ,όπως ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ο αείμνηστος Νίκος Θέμελης και ο Τάσος Γιαννίτσης.

Αφήνω εδώ σαν νεκρική χοή, τον επικήδειο του αδελφικού του φίλου, αριστερού διανοητή και ακέραιου ανθρώπου, Κωνσταντίνου Τσουκαλά. Μήπως και τα λόγια που θα ακούσετε, από κάποιον που ευχής έργο θα ήταν να προταθεί για ΠτΔ, καθαρίσουν λίγο την περιρρέουσα ατμόσφαιρα…

Στην Κορινθία, που τόσο αγάπησε λιτός, όπως η ζωή του ήταν ο θάνατος του. Ας είναι ελαφρύ το χώμα , που τον σκεπάζει.

Μακρηγόρησα αναγνώστη για μια κηδεία. Όσο για τους τρεις γάμους, αυτούς τους περιμένουμε την ημέρα που θα πάει ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην ΠτΔ κα Σακελαροπούλου και θα ανακοινώσει την πρόταση του για το πρόσωπο που θα είναι ο/η επόμενος/η πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Προεδρευομένης και όχι (ακόμη… ) Προεδρικής. Μη το ξεχνάμε. Εκεί θα φανεί ποιες είναι οι αναγκαίες τρεις βέρες στο δεξί, που πρέπει να βάλει ο πρωθυπουργός, προκειμένου να επιτύχει την από το Σύνταγμα ορισμένη αναγκαία πλειοψηφία για τη μια συναινετική εκλογή. Πολλά τα προικιά και τα πανωπροίκια, πολλά τα bachelor parties τις μέρες αυτές…

Υποψήφιες νύφες πρώτα η δική του πλειοψηφική πτέρυγα στην… παλαιά Νέα Δημοκρατία. Μετά ο κ. Ανδρουλάκης πολύφερνη νύφη από το predatorοχώρι και ο κος Φάμελλος, νύφη με fake προίκα τους πραξικοπηματίες της Ιεράς οδού. Αλλά δεν βαριέσαι, Όλγα Γεροβασίλη μου, ποιος δίνει σημασία στη Δημοκρατία σήμερα;

Εκτός κι αν ο κος Βελόπουλος κάνει την έκπληξη μαζί με κάτι φιλό ντε Γκρες, που αναθάρρεψαν…

Εσείς, πάντως, μη ραφτείτε γι’ αυτούς τους γάμους. Αφήστε την άχρωμη Κατερίνα να βάλει το καπέλο της και να ποζάρει στο προεδρικό δίπλα στον γαμπρό. Κάτι μου λέει ότι το έργο, όπως και στο σινεμά είναι κωμωδία κι ότι μια από τις νύφες θα το σκάσει…

* Η Ελένη Σπανοπούλου είναι δημοσιογράφος, τ. Πρόεδρος του ΕΔΟΕΑΠ