Ο εθνικισμός των εμβολίων. Γράφει ο Κώστας Καραγκούνης

10:14 20/4/2021 - Πηγή: The President

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε ο covid, ο ιός που προκάλεσε την πανδημία που ζούμε και μία από τις μεγαλύτερες οικονομικές και κοινωνικές καταστροφές του τελευταίου αιώνα, μεταλλάσσεται. Και αυτό είναι φυσικό – κάθε ιός το κάνει. Eντούτοις αυτή η απλή ιδεολογική πραγματικότητα αρκεί για να καταλάβουμε γιατί ο αγώνας δρόμου που κάνουν οι χώρες για την εξασφάλιση και εν συνεχεία την χρησιμοποίηση των πολύτιμων εμβολίων κατά του κορωνοϊού δεν μπορεί, αν θέλει να είναι επιτυχημένος, να έχει εθνικά χαρακτηριστικά.

Του Κώστα Καραγκούνη *

Το φαινόμενο έχει αποκληθεί στον διεθνή τύπο ως «εθνικισμός

των εμβολίων»(vaccine nationalism) και ενώ είναι κατανοητό για κάθε χώρα να θέλει να διευρύνει και να ολοκληρώσει με ταχύτητα τον εμβολιασμό του πληθυσμού της, αυτό δυστυχώς από μόνο του δεν αρκεί. Και ο λόγος φυσικά είναι ότι ο ιός όπως είπα, μεταλλάσσεται. Έτσι, αν θέλουμε να μιλάμε με όρους πραγματικής ασφάλειας και για ένα οριστικό τέλος στον εφιάλτη της πανδημίας, καλώς ή κακώς , μας αρέσει δε μας αρέσει, θα χρειαστούμε έναν διεθνισμό και όχι έναν εθνικισμό των εμβολίων. Με απλά λόγια η πανδημία θα αντιμετωπιστεί όχι όταν η μία ή η άλλη χώρα ολοκληρώσουν τους εμβολιασμούς τους αλλά όταν μία κρίσιμη μάζα χωρών, για να μην πω οι περισσότερες χώρες, πράξουν το ίδιο. Γιατί όσο δεν υπάρχει αυτή η οριζόντια αντιμετώπιση, θα υπάρχει πάντα μια ανοιχτή κερκόπορτα από την οποία μία καινούργια και πιο επικίνδυνη  μετάλλαξη μπορεί και πάλι να μας πάει πολύ πίσω με ανυπολόγιστες και ακόμα σοβαρότερες συνέπειες. Και όποιοι πιστεύουν, ότι απλά μέτρα ταξιδιωτικού χαρακτήρα μπορούν να σταματήσουν τη μετακίνηση του ιού φυσικά πλανώνται πλάνην οικτρά. Το είδαμε για παράδειγμα με την γνωστή μας πλέον βρετανική μετάλλαξη. Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν δεκάδες χώρες σε όλο τον κόσμο επέβαλαν άμεσα δραστικούς περιορισμούς στις εισερχόμενες πτήσεις από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Το αποτέλεσμα; Σε λιγότερο από τρεις μήνες στην Ευρώπη και σε μεγάλο βαθμό και στις ΗΠΑ, η βρετανική μετάλλαξη εκτόπισε το παλαιό στέλεχος και είναι σήμερα κυρίαρχη, και αυτό φυσικά ισχύει και στην περίπτωση της Ελλάδας. Τόσο λίγο χρόνο πήρε σε μια μετάλλαξη για να κυριαρχήσει στον κόσμο. Και δεν είναι κάτι το περίεργο, είναι ο δαρβινισμός και η κυριαρχία του ισχυρότερου στην πράξη.

Φυσικά, η περίπτωση της βρετανικής μετάλλαξης όπως όλα δείχνουν, αν και ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτά που είδαμε πρόσφατα στην Ευρώπη, δηλαδή το τρίτο κύμα της πανδημίας φαίνεται, παρά το χάος που έχει προκαλέσει, εξίσου ελέγξιμη με τα υφιστάμενα εμβόλια. Όμως αυτό, ουδόλως αναιρεί αυτό που είπα, ότι δηλαδή ο εθνικισμός των εμβολίων είναι τελείως μυωπικός και μόνη πραγματική ασφάλεια μπορεί να παράσχει ένας διεθνισμός του εμβολιασμού που θα τον καταστήσει κοινό κτήμα. Ατυχώς, αυτή τη στιγμή που μιλάμε το πόσο είμαστε όλοι άρρηκτα αλληλεξαρτώμενοι σε αυτή την ιστορία, φαίνεται από την κατάσταση που επικρατεί στην Βραζιλία η οποία αποτελεί το μεγάλο ερώτημα και το σημείο μηδέν για όσο μπορούμε να δούμε στη συνέχεια. Διότι τι έχει συμβεί στη Βραζιλία; Στη Βραζιλία υπάρχει μια κυρίαρχη μετάλλαξη, αρκετά πιο μεταδοτική και επιθετική από τον covid που ξέρουμε, την οποία μάλιστα αποκαλούν με το αυτοτελές όνομα «P-1», η οποία κυριολεκτικά αποδεκατίζει τη χώρα. Και μιλάμε για μία χώρα η οποία έχει έναν πληθυσμό 210.000.000 και ένα αρκετά οργανωμένο και αποτελεσματικό σύστημα υγείας. Παρά ταύτα αυτή τη στιγμή ζει δραματικές στιγμές, όχι μόνο σε όρους κρουσμάτων και θανάτων, που φαίνονται εκτός ελέγχου αλλά και με βάση ποιοτικότερα χαρακτηριστικά, γιατί θυμίζοντας κάτι από την φρικτή πανδημία της ισπανικής γρίπης τα περισσότερα κρούσματα και τα περισσότερα θύματα είναι νεαρής συγκριτικά ηλικίας 20 έως 40 ετών καθώς επίσης υπάρχει και πολύ μεγάλη νοσηρότητα στην ηλικιακή ομάδα  των παιδιών.

Το τί θα γίνει με τη Βραζιλία θα το δούμε τις επόμενες εβδομάδες, όμως το μείζον είναι άλλο. Ό,τι και να γίνει, καλό ή κακό, δεν αφορά μόνο τη Βραζιλία αφορά όλους μας. Γιατί παρά το γεγονός ότι όπως και με την βρετανική μετάλλαξη υπάρχουν χώρες που απαγορεύουν τις πτήσεις από τη Βραζιλία, αυτό δυστυχώς δεν μπορεί να εμποδίσει αλλά μόνο να καθυστερήσει τον ιό. Και η Βραζιλία ακριβώς λόγω του μεγάλου μεγέθους της υπενθυμίζει το πραγματικό πρόβλημα. Γιατί μπορεί κάποιοι σήμερα για παράδειγμα να δείχνουν την πολύ μικρή Μάλτα η οποία πλησιάζει να εμβολιάσει σχεδόν το 30% του πληθυσμού της  και επομένως να είναι η πρώτη στους εμβολιασμούς στην Ευρώπη, αλλά το πραγματικό ερώτημα με τους εμβολιασμούς είναι τί γίνεται σε μεγάλες και αχανείς χώρες με λιγότερα μέσα και ακόμα λιγότερο αποτελεσματική κουλτούρα συμμόρφωσης.

Τελικά δεν είναι ούτε η Μάλτα, ούτε η Ελλάδα, ούτε το πρωτοπόρο Ισραήλ που αποτελούν το πραγματικό βαρόμετρο. Το πραγματικό βαρόμετρο είναι τι γίνεται στη Βραζιλία, στη Νιγηρία, στην Αιθιοπία, στην Ινδία και στην Ινδονησία. Αυτές είναι οι πραγματικές κερκόπορτες. Και όσο δεν τις κλείσουμε αυτές, οριστικοί τίτλοι τέλους στην πανδημία δεν θα μπουν, αντίθετα το πράγμα ενδέχεται να οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερα δεινά. Αλλά για να κλείσουν αυτές οι κερκόπορτες χρειάζεται όπως είπα διεθνισμός, όχι εθνικισμός των εμβολίων.

Με την έννοια αυτή οι δημόσιες αντιπαραθέσεις ανάμεσα σε Βρετανία και σε Ευρωπαϊκή Ένωση για το ποιος και για ποιον λόγο προηγείται τους εμβολιασμούς είναι κατώτερες των περιστάσεων. Ούτε οι κομπασμοί του Λονδίνου, ούτε ο εκνευρισμός των Βρυξελλών δικαιολογούνται. Καλώς ή κακώς σε αυτό το καράβι είμαστε όλοι μαζί και καλό είναι να καταλάβουμε ότι κάθε εμβολιασμός που γίνεται στο Ρίο, στο Λάγκος ή στην Μουμπάι μετράει σαν ένας ακόμα εμβολιασμός που γίνεται στην Αθήνα.

* Ο κ. Κώστας Καραγκούνης είναι Βουλευτής Αιτωλοακαρνανίας με τη Ν.Δ.

The post Ο εθνικισμός των εμβολίων. Γράφει ο Κώστας Καραγκούνης appeared first on The President.