Είναι αλήθεια πως τα έθνη μπορούν να καταπολεμήσουν την κλιματική αλλαγή; – Γράφει η Ειρήνη Απόκη

00:01 26/7/2022 - Πηγή: The President

Η κλιματική αλλαγή αναφέρεται σε μακροπρόθεσμες αλλαγές στο κλίμα μας από τη θερμοκρασία στα καιρικά μοτίβα και είναι ένα από τα πιο κρίσιμα προβλήματα που έχει κληθεί να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα εδώ και χρόνια. Κατά συνέπεια, κυβερνήσεις σε παγκόσμιο επίπεδο έχουν σπεύσει να βρουν λύσεις για την αντιμετώπιση αυτής της συνεχιζόμενης κρίσης ενώ ταυτόχρονα, έχει προκύψει μια ιδέα ότι τα ανεπτυγμένα έθνη οφείλουν να έχουν μεγαλύτερη ευθύνη όταν πρόκειται για την επίλυση αυτής της κρίσης σε αντίθεση με τα αναπτυσσόμενα. Ωστόσο, υπάρχουν άνθρωποι που είναι αντίθετοι σε μια τέτοια άποψη, και ως

εκ τούτου έχει προκύψει ένα «debate». Πιστεύω ότι οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν στην πραγματικότητα μεγαλύτερη υποχρέωση να επιλύσουν την κρίση της κλιματικής αλλαγής σε σύγκριση με τις ακόμη αναπτυσσόμενες. Οι εκπομπές που αναπτύσσονται στις βιομηχανοποιημένες χώρες είναι περισσότερες κατά κεφαλήν από τις αναπτυσσόμενες, ενώ ταυτόχρονα έχουν περισσότερα διαθέσιμα χρήματα για τη χρηματοδότηση των δαπανών επίλυσης της κλιματικής αλλαγής.

Γράφει η Ειρήνη Απόκη *

Αρχικά, οι ανεπτυγμένες χώρες εκπέμπουν περισσότερες εκπομπές, επομένως έχουν μεγαλύτερη υποχρέωση να μειώσουν το ποσοστό τους και ουσιαστικά να μειώσουν μία από τις βασικότερες αίτιες για την έξαρση της κλιματικής αλλαγής. Τα άτομα που ζουν σε ένα βιομηχανοποιημένο έθνος, επιδίδονται σε μια «μανία» δραστηριοτήτων που τα καθιστούν πιο υπεύθυνα για την πρόκληση της υπερθέρμανσης του πλανήτη και συνάμα πιο υποχρεωμένα να μειώσουν τις εκπομπές και να λύσουν το επίκαιρο αυτό πρόβλημα. Ταυτόχρονα, τα άτομα αυτά οφείλουν να ενθαρρύνουν τις κυβερνήσεις τους να αναλάβουν δράση για λογαριασμό τους. Αν και είναι βέβαιο ότι οι ανεπτυγμένες χώρες είναι υποχρεωμένες να αναλάβουν την «ηγεσία» στην καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, αυτό δεν πρέπει να θεωρείται επιβάρυνση. Η αύξηση της ενεργειακής απόδοσης και η εγκαθίδρυση τεχνικής και κεφαλαιακής κυριαρχίας στην αναδυόμενη παγκόσμια «green» βιομηχανία είναι μια πιθανή ευκαιρία για τις αναπτυγμένες χώρες. Τα ανεπτυγμένα έθνη θα πρέπει, με αυτόν τον τρόπο, να διασφαλίσουν ότι αυτά έχουν το προβάδισμα, καθώς θα οδηγήσει στη συνέχιση της οικονομικής κυριαρχίας τους στις περισσότερες βιομηχανίες στο μέλλον.

Επιπλέον, τα ανεπτυγμένα κράτη έχουν περισσότερους οικονομικούς πόρους για να καταπολεμήσουν την κλιματική αλλαγή. Ως εκ τούτου, είναι υποχρεωμένοι να χρησιμοποιήσουν αυτούς τους μεγαλύτερους διαθέσιμους πόρους στον αγώνα κατά της παγκόσμιας κλιματικής αλλαγής. Αυτός ο αγώνας δεν πρέπει να εξαρτάται από τα αναπτυσσόμενα έθνη, καθώς, για παράδειγμα, οι αυστηροί κανονισμοί για τις εκπομπές που μπορεί να τεθούν, θα περιορίσουν την ανάπτυξή τους τόσο οικονομική όσο και τεχνολογική. Οι αναπτυσσόμενες χώρες, με σημαντικά μεγαλύτερη φτώχεια και αστάθεια, έχουν πολύ λιγότερη ευελιξία να παραβιάσουν την ανταγωνιστικότητά τους με τις αναπτυγμένες χώρες στην παγκόσμια οικονομική σκηνή. Θα υιοθετήσουν «green policies» μόνο εάν πρώτα γίνει «green» ο ανεπτυγμένος κόσμος, διαβεβαιώνοντάς τους ότι δεν θα τεθεί σε κίνδυνο η ανταγωνιστικότητά τους. Σε μια θέση μεγαλύτερης οικονομικής ευελιξίας, οι ανεπτυγμένες χώρες πρέπει να κάνουν το πρώτο βήμα. Μόνο τότε θα ακολουθήσουν τα αναπτυσσόμενα έθνη. Ως αποτέλεσμα, η γη θα έχει δρομολογηθεί προς μια οδό ενεργητικής επίλυσης του προβλήματος της κλιματικής αλλαγής ενωμένη με τη συμβολή όλων των χωρών.

Μερικοί, ωστόσο, μπορεί να ισχυριστούν ότι η ιδέα ότι ορισμένες χώρες είναι πιο υπεύθυνες από άλλες για την κλιματική αλλαγή παραβλέπει το νόημα του προβλήματος. Η κλιματική αλλαγή είναι ένα συλλογικό, παγκόσμιο πρόβλημα που μπορεί να καταπολεμηθεί επιτυχώς μόνο εάν κάθε χώρα αφιερώσει πλήρως τους πόρους της για την επίλυση της κρίσης. Ανεξάρτητα από το ότι αυτό το επιχείρημα είναι ακριβές, δεν λαμβάνει υπόψη ότι μπορεί ακόμα να επιτευχθεί μια συλλογική λύση, αλλά με πιο στρατηγικό τρόπο. Από τη στιγμή που οι ανεπτυγμένες χώρες αρχίσουν να τηρούν τις «πράσινες» πολιτικές, οι αναπτυσσόμενες θα φοβούνται λιγότερο να αναλάβουν οι ίδιες αυτόν τον κίνδυνο. Ως εκ τούτου, ο ίδιος στόχος θα έχει επιτευχθεί, αλλά με πιο στρατηγικό τρόπο. Αν στην πραγματικότητα, ανεπτυγμένα και αναπτυσσόμενα έθνη, επρόκειτο να γίνουν «πράσινα» την ίδια στιγμή, θα μπορούσαν να προκύψουν προβλήματα καθώς η βιομηχανική δραστηριότητα δεν μπορεί πραγματικά να μειωθεί σε μεγάλο βαθμό, καθώς χρειάζεται ακόμα να διασφαλιστούν οι ανάγκες όλων των πληθυσμών παγκοσμίως. Ειδικότερα, στις αναπτυσσόμενες χώρες ένα τέτοιο σχέδιο θα μπορούσε να οδηγήσει στην προώθηση της φτώχειας, της εγκληματικότητας και ζητημάτων υγειονομικής περίθαλψης που λόγω της συνεχιζόμενης υγειονομικής κρίσης, οι χώρες ενδέχεται να μην είναι σε θέση να επιλύσουν. Στην παγκοσμιοποιημένη εποχή μας, περισσότερα άτομα θα μπορούσαν να μείνουν χωρίς δουλειά, επαρκές εισόδημα και υγειονομική περίθαλψη, τα οποία είναι απαραίτητα, ειδικά με τον πληθωρισμό να αυξάνεται παγκοσμίως.

Συνοψίζοντας, γίνεται προφανές ότι οι ανεπτυγμένες χώρες έχουν μεγαλύτερη ευθύνη όσον αφορά την κλιματική αλλαγή σε σύγκριση με τις αναπτυσσόμενες. Αυτό θα διασφαλίσει ότι το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής αντιμετωπίζεται στρατηγικά και σύμφωνα με τις ανάγκες όλων των ατόμων παγκοσμίως. Τα δικαιώματά τους σε ποιότητα ζωής, υγειονομική περίθαλψη και επαγγελματικές ευκαιρίες δεν θα τεθούν σε κίνδυνο.

* Η Ειρήνη Απόκη γεννήθηκε το 2005 στη Washington DC. Ασχολείται και ενδιαφέρεται για τα κοινωνικά θέματα και έχει σκοπό να σπουδάσει νομική. 

The post Είναι αλήθεια πως τα έθνη μπορούν να καταπολεμήσουν την κλιματική αλλαγή; – Γράφει η Ειρήνη Απόκη appeared first on The President.