Βιτριολική ανατριχίλα – Γράφει η Αλίκη Τσίκα

08:57 18/10/2021 - Πηγή: The President

Μόνο ανατριχίλα και αποστροφή μπορεί να φέρουν οι μαρτυρίες και τα λόγια όσων καταθέτουν στη δίκη για την επίθεση με βιτριόλι. Το ένα μετά το άλλο όλα τα στοιχεία, αλλά και όλα τα λόγια που περιγράφουν την επίθεση αλλά και τις λεπτομέρειες αυτής, σε κάνουν να αναρωτιέσαι πόσο αρρωστημένο είναι το μυαλό που σκέφτηκε και πραγματοποίησε αυτήν την επίθεση.

Πόσο μίσος, πόση οργή, πόση ανασφάλεια, πόσο θράσος και τελικά πόση αναισθησία μπορεί να κρύβεται μέσα σε έναν άνθρωπο για να τον οδηγήσει σε ένα τέτοιο έγκλημα. Κοιτάς γύρω σου και σκέφτεσαι «υπάρχουν και άλλοι τέτοιοι άνθρωποι γύρω μου;» «Τι τους οδηγεί σε τέτοιο έγκλημα;» «Είναι με τα καλά τους;»

Και μετά κοιτάς την Ιωάννα στα μάτια, σε αυτά τα μάτια που σε τσακίζουν αλλά κρύβουν τόση δύναμη μέσα τους. Την θαυμάζεις, βλέπεις τόση ζεστασιά,τόση πυγμή, τόσο θάρρος. Δεν τολμάς να σκεφτείς πως θα ένιωθες εσυ αν ήσουν στη θέση της. Έχεις γνώμη, έχεις άποψη και συναισθήματα για το συμβάν αλλά από μακριά, από την ασφάλεια της υγείας σου. Σε πλημμυρίζουν σκέψεις που όμως ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν ούτε να πλησιάσουν αυτές της Ιωάννας που βιώνει όλα αυτά.

Από την άλλη μεριά βλέπεις μια γυναίκα ψυχρή και σχεδόν χωρίς κανένα συναίσθημα να επιμένει ότι υπήρχε λόγος για την πράξη της. Ποιος λόγος; Ποιος άραγε λόγος θα μπορούσε ποτέ να αποτελέσει δικαιολογία για μια τέτοια πράξη. Ποιος λόγος να μπορέσει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Κάθε φορά που αντικρίζουμε τη δράστη νιώθουμε οργή και θυμό. Αποστροφή κάποιες φορές και μια απορία ίσως για το ψυχισμό της, σε απλά ελληνικά «είναι τρελή;».

Παρακολουθούμε σχεδόν αποσβολωμένοι και συνηγορούμε σιωπηλά ή όχι στο να σαπίσει στη φυλακή. Έλα όμως που δυστυχώς δεν θα σαπίσει στη φυλακή. Η πικρή αλήθεια είναι ότι σε μερικά χρόνια (πολύ λιγότερα από αυτά που θα χρειαστούν στην Ιωάννα για να ορθοποδήσει) θα έχει βγει από τη φυλακή. Θα κάνει τη ζωούλα της, την ίδια στιγμή που η Ιωάννα μάλλον δε θα ξανά κάνει ποτέ τη ζωούλα της, όπως ήταν ή όπως την φανταζόταν τουλάχιστον.

Και τελικά νιώθεις ένα κύμα αδικίας να σε κυριεύει. Νιώθεις ότι η δικαιοσύνη δεν αρκεί, τουλάχιστον όπως είναι. Δεν θα αποδοθεί ποτέ στο βαθμό που πρέπει. Άλλοι λένε ότι αν ήταν στη θέση της Ιωάννας ή των οικείων της θα εκδικούνταν, κανείς δεν μπορεί να τους κρίνει. Άλλοι θα δεχόντουσαν την κατάσταση, άλλοι όχι.

Δεν ξέρω αν ήταν ο οποιοσδήποτε στη θέση της Ιωάννας αν θα είχε εμπιστοσύνη ή όχι στη δικαιοσύνη. Αν θα είχε εμπιστοσύνη ποτέ ξανά σε οτιδήποτε και οποιονδήποτε. Πως θα επανέλθει και πως θα ανταπεξέλθει. Ένα είναι σίγουρο, έξω από το χορό όλοι έχουμε άποψη και όλοι γνώμη, κανείς όμως δεν μπορεί πραγματικά να μπει στα παπούτσια του άλλου. Και η δικαιοσύνη μας κάποιες φορές οφείλει και πρέπει να είναι αυστηρότερη. Χωρίς δικαιολογίες, χωρίς ελαφρυντικά, χωρίς «κατανόηση». Κάποιες φορές η δικαιοσύνη πρέπει να δικάζει απλά αυστηρά, πολύ αυστηρά.

The post Βιτριολική ανατριχίλα – Γράφει η Αλίκη Τσίκα appeared first on The President.