Dario Correnti: «Η νοσταλγία του αίματος»

08:16 24/11/2021 - Πηγή: Diastixo

Η νοσταλγία του αίματος είναι ένα διεθνές μπεστ σέλερ, μεταφρασμένο σε 15 γλώσσες, που βρίσκεται στη σκιά του πρώτου κατά συρροή δολοφόνου της Ιταλίας, όπως δηλώνει ο υπότιτλός του. Ο συγγραφέας του, Ντάριο Κορέντι, το οποίο αποτελεί διπλό ψευδώνυμο, καθώς περιλαμβάνει τα ονόματα ενός γνωστού συγγραφέα και ενός δημοσιογράφου, δημιουργεί ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που αντί να έχει όπως συνηθίζεται έναν ντετέκτιβ για πρωταγωνιστή, έχει ένα δημοσιογραφικό δίδυμο αποτελούμενο από έναν έμπειρο αστυνομικό ρεπόρτερ και μια κλειστή, φοβισμένη νεαρή πρακτικάρια, τον Μάρκο Μπεζάνα και την Ιλάρια

Πιάτι.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Η ιστορία είναι χωρισμένη σε τρία μέρη και διαδραματίζεται εντός δύο περίπου μηνών στο παρόν, εκτός από μερικά αποσπάσματα που παρεμβάλλονται για να κάνουν μια ιστορική αναδρομή στη ζωή και στη δράση του πρώτου κατά συρροή δολοφόνου της χώρας.

Όλα ξεκινούν όταν ο Μπεζάνα πάει να καλύψει την άγρια δολοφονία μιας γυναίκας στο Μποτανούκο, μια επαρχιακή πόλη στη βόρεια Ιταλία. Το πτώμα έχει ακρωτηριαστεί, έχει σημάδια κανιβαλισμού, βελόνες τοποθετημένες σαν σε τελετουργικό μαγείας και μια μυστηριώδη επιγραφή με αίμα: ΒιΒε. Μόλις δημοσιευτεί το ρεπορτάζ για τη δολοφονία, τότε θα τον προσεγγίσει η Πιάτι με τη θεωρία ότι ο δολοφόνος αντιγράφει πιστά τον Βιντσέντσο Βερτσένι, τον πρώτο κατά συρροή δολοφόνο στην ιστορία του τόπου.

Από εκείνη τη στιγμή, παρά τις πρώτες αντιρρήσεις του έμπειρου δημοσιογράφου, θα συντεθεί το δίδυμο των πρωταγωνιστών, συνδυάζοντας τις ξεχωριστές ικανότητες αλλά και τους αντιθετικούς χαρακτήρες του καθενός με σκοπό να ενημερώσουν τον κόσμο μέσω των άρθρων τους στην εφημερίδα, αλλά και να αποκαλύψουν τον δολοφόνο που σκοτώνει αντιγράφοντας τον Βερτσένι, κόντρα ορισμένες φορές στα πιστεύω και στα στοιχεία της αστυνομίας.

{jb_quote} Ένα μυθιστόρημα που περιλαμβάνει κατά συρροή δολοφόνους, αποτρόπαιους φόνους, σκοτεινό παρελθόν, ιταλική επαρχία, μαθήματα δημοσιογραφίας, κοινωνικά σχόλια και ολοζώντανους ήρωες, σε μια ολοκληρωμένη αναγνωστική εμπειρία. {/jb_quote}

Το συγκεκριμένο αστυνομικό μυθιστόρημα μας προσφέρει μια διεισδυτική ματιά στο επάγγελμα του δημοσιογράφου και δη της παλιάς σχολής μέσω του Μπεζάνα, με την Ιλάρια να εκπροσωπεί τη σύγχρονη ματιά και εκδοχή της δημοσιογραφίας, που περιλαμβάνει το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την ασταμάτητη ροή της πληροφορίας. Ωστόσο, δεν παραλείπονται και τα σχόλια για την αλλαγή της δημοσιογραφίας και την τωρινή κατάστασή της, αλλά και για τον ρόλο του διαδικτύου στη μετατροπή της σε ένα 24/7 επάγγελμα, χωρίς προσωπική ζωή, χωρίς φιλτράρισμα των ειδήσεων, όλα στον βωμό της συνεχούς ενημέρωσης και στο κυνήγι της πρωτιάς της είδησης.

Όσον αφορά τους ήρωες, ο ένας έχει πάρει διαζύγιο, έχει έναν έφηβο γιο, έναν ανταγωνιστή δεύτερο σύζυγο της πρώην γυναίκας του κι έναν τεράστιο εθισμό στη δουλειά του και στο αστυνομικό ρεπορτάζ που υπηρετεί πιστά χρόνια, θυσιάζοντας τα πάντα γι’ αυτό, και που φοβάται να εγκαταλείψει νιώθοντας ένα χαοτικό κενό μόνο και μόνο στη σκέψη, αλλά και μία δυνατή νοσταλγία για «αίμα». Στην άλλη πλευρά, έχουμε μια εικοσιεξάχρονη κοπέλα με ένα τραυματικό παρελθόν λόγω της δολοφονίας της μητέρας της, χωρίς φίλους, σχέσεις, παρά μόνο με την ελπίδα να την προσλάβουν στην εφημερίδα ως μόνιμη πλέον, αναζητώντας εκεί ένα αίσθημα επιτυχίας και ευτυχίας. Οι δυο τους, ωστόσο, θα αναπτύξουν μια πολύ ιδιαίτερη σχέση, καθώς εξελίσσεται η υπόθεση.

Στη διάρκεια της ιστορίας, διαβάζουμε ότι «ο φόβος είναι ισχυρότερο συναίσθημα από τον πόνο», ότι «ο θάνατος είναι πολύτιμος, δεν συμβαίνει δεύτερη φορά», τίθεται το ερώτημα «δικαστές ή ψυχίατροι; ποιος κρίνει ορθότερα και δικαιότερα την ποινή ενός δολοφόνου;», σχολιάζοντας τις νευροεπιστήμες και τη συμβολή τους στο Δίκαιο, καθώς παρουσιάζονται πληροφορίες και ιστορικές αναφορές για την εμφάνιση της γενετικής στην εφαρμογή της δικαιοσύνης, ενώ έντονη είναι η κριτική για τις επαρχιακές πόλεις, τους κατοίκους τους και το σύνηθες φαινόμενο που συναντάται σε αυτές, όταν όλοι γνωρίζουν κάτι αλλά δεν μιλούν, γιατί «η διακριτικότητα είναι η θηλιά αυτής της χοντροκέφαλης επαρχίας», επιτρέποντας έτσι να συμβούν ακόμα και εγκλήματα, που θα μπορούσαν να είχαν αποσοβηθεί.

Ο Ντάριο Κορέντι, λοιπόν, με τη Νοσταλγία του αίματος κερδίζει το ενδιαφέρον του αναγνώστη από τις πρώτες σελίδες, δίνοντάς του μια ενδιαφέρουσα ιστορία με πολυδιάστατους χαρακτήρες και μια γραφή που όπου χρειάζεται επιταχύνει και όπου χρειάζεται σταματά, για να εξιστορήσει αυτό που θέλει. Ο επίλογος μπορεί ίσως να θεωρηθεί κάπως απλοϊκός, επειδή μόλις λύνεται η υπόθεση, όλα μπαίνουν σε τάξη, όμως η όλη διαδρομή μέχρι εκεί είναι τόσο ζωντανή, ώστε ο αναγνώστης νιώθει ότι και ο ίδιος τρέχει για το ρεπορτάζ και για να φανερώσει τον δολοφόνο. Ένα μυθιστόρημα που περιλαμβάνει κατά συρροή δολοφόνους, αποτρόπαιους φόνους, σκοτεινό παρελθόν, ιταλική επαρχία, μαθήματα δημοσιογραφίας, κοινωνικά σχόλια και ολοζώντανους ήρωες, σε μια ολοκληρωμένη αναγνωστική εμπειρία.

Η νοσταλγία του αίματος
Ντάριο Κορέντι
μετάφραση: Μαρία Οικονομίδου
Μίνωας
544 σελ.
ISBN 978-618-02-1797-1
Τιμή €17,70