Διονυσία Θεριανού: «Μαθαίνοντας να πετάω: Το φιλί του πνεύματος»

08:18 3/2/2022 - Πηγή: Diastixo

Η Διονυσία Θεριανού στο βιβλίο της με τον τίτλο Μαθαίνοντας να πετάω, και υπότιτλο Το φιλί του πνεύματος, «Αφιερωμένο στις γεννημένες και αγέννητες ψυχές αυτού του πλανήτη», αρχικά μας συστήνεται φτιάχνοντας το πορτρέτο της: χαμηλού αναστήματος, άσπρα μαλλιά, δεμένα σε κότσο, ρυτίδες πολλές. Δεν είναι φιλάρεσκη. Για την ώρα, μια γλυκιά γυναίκα είναι, της οποίας το απλό παρουσιαστικό κρύβει ψυχή, δύναμη και αγάπη σε υπερθετικό βαθμό. Τη σοφία της τη συνέλεξε σταγόνα σταγόνα από τα περιστατικά της ζωής, τις ιστορίες του παππού της, τα προσωπικά παθήματα,

τα δυνατά βιώματα. Η εμπειρία, στο πρόσωπό της, βρήκε την καλύτερη αφορμή για να αποδείξει την παντοδυναμία της. Και με αυτήν, σαν τις γιαγιάδες του παλιού καιρού, θα υφάνει την πολύτιμη ιστορία της. Πολύτιμη, γιατί βγαίνει από την ψυχή της και είναι η ίδια το ζωντανό παράδειγμα για μίμηση. Το παράδειγμά της θα κάνει σκαλοπάτι και την εμπειρία της θεμέλιο για να βοηθήσει τους νεότερους, τους άλλους, πικραμένους, βασανισμένους, αδικημένους. Ο τρόπος της είναι εκείνος της παλιάς παραδοσιακής γιαγιάς, μόνο που οι καιροί άλλαξαν και γι’ αυτό μας δίνει τις συμβουλές της με το όμορφο αυτό βιβλίο. Τα αφηγούμενα δεν έγιναν μόνο Μια φορά κι έναν καιρό, αλλά στη διάρκεια του βίου της και ισχύουν πάντοτε και τώρα.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Η πορεία της στη ζωή ήταν δύσκολη: περπάτησα, μπουσούλησα, σύρθηκα, πέταξα. Κάθε ρήμα και μια περίσταση. Άλλοτε ομαλή και άλλοτε ανώμαλη· κυρίως ανώμαλη. Και η προσπάθειά της καζαντζακική. Δεν το βάζει κάτω, δεν απελπίζεται. Πάντα κοιτάζει την κορυφή, αλλά οι κορυφές δεν έχουν τελειωμό «σαν να ’χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου», όπως έλεγε ο Παπαδιαμάντης.

Η συγγραφέας μάς δίνει περισσότερες από εκατό συμβουλές, εντολές. Μόνο που δεν έχει το αυστηρό πρόσωπο του Θεού, όταν έδινε τον Δεκάλογο στον Μωυσή, αλλά της καλής γιαγιάς που η εμπειρία της έπηξε σε σοφία: «Μη φοβάσαι τίποτα και κανέναν. Ο πιο δυνατός, ο πιο σοφός άνθρωπος του κόσμου βρίσκεται μέσα σου». Η σοφή γυναίκα μάς λέει ότι ο κάθε άνθρωπος έρχεται στη ζωή με έναν σκοπό. Σαν τον Χριστό. Να διορθώσει τα στραβά του κόσμου, να δώσει ελπίδα, να προσφέρει αγάπη. Οι αρχαίοι έλεγαν ότι σκοπός του ανθρώπου είναι να γνωρίσει τον εαυτό του. Γνώθι σαυτόν το αρχαίο ρητό, μόνο που η συγγραφέας μας το προεκτείνει, αφού αν γνωρίσεις τον εαυτό σου θα βρεις και τη δύναμη, γιατί η γνώση είναι δύναμη και αρχίζει από εσένα.

Τα κείμενα του βιβλίου είναι δύο ειδών. Η σελίδα κυρίως καλύπτεται από το εμπειρικό γεγονός και στην άκρη της με έντονα γράμματα παρατίθεται το απόσταγμά της. Σαν τα παλιά τα χρόνια, που έπρεπε σε κάθε αφήγηση να σημειώνουμε και το σημαινόμενο, σαν πλαγιότιτλο, εκείνο το «τι θέλει να πει ο ποιητής», να βρούμε την ουσία του μηνύματος. Η σοφή συγγραφέας λέει μια ιστορία και έπειτα μας δίνει τη συμβουλή της: «Κάνε το σκοτάδι φως! Εάν δεν τα καταφέρνεις, είναι γιατί δεν θέλεις». Με άλλα λόγια, αν θέλεις μπορείς, «η θέληση είναι δύναμη».

Το πορτρέτο της θα ολοκληρωθεί, όταν μας μιλήσει για το τραγικό πρόβλημά της, το κατεστραμμένο πρόσωπό της στο καυτό λάδι, την αποστροφή και την κακία του κόσμου για τη διά βίου συμφορά της, το πάσχον πρόσωπο που η ίδια αποκαλούσε «Κουασιμόδο». Όμως, ο Κουασιμόδος, αυτός ο τερατώδης ήρωας του Ουγκό, είχε την πιο χριστιανική και αθώα ψυχή.

{jb_quote}Το παράδειγμά της θα κάνει σκαλοπάτι και την εμπειρία της θεμέλιο για να βοηθήσει τους νεότερους, τους άλλους, πικραμένους, βασανισμένους, αδικημένους.{/jb_quote}

Η συγγραφέας μάς μιλάει πολύ και συχνά για τον παππού της, που τη συντροφεύει στις εξορμήσεις της· είναι ο άνθρωπος που, όταν εκείνη σκοντάφτει, την ενθαρρύνει να σηκωθεί και να συνεχίσει. Και να τος πάλι ο καζαντζακικός λόγος που μας θυμίζει την Ασκητική. Αλλά, όπως προχωρούμε στις σελίδες του βιβλίου, θα προβάλει μπροστά μας ο ίδιος ο Καζαντζάκης. Αυτόν είχε υπόψη του ο παππούς και αυτού τα λόγια ζέσταιναν τη ψυχή του μικρού κοριτσιού. «Βουνά μπορεί να μετακινήσει ο άνθρωπος», αποφαίνεται ο παππούς και μας φέρνει στον νου τον άλλο δυναμικό πνευματικό εργάτη, τον Κώστα Βάρναλη, που υποστήριζε πως αν οι αδύνατοι άνθρωποι ξυπνήσουν «μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς». Γιατί τότε θα ανακαλύψουν τη δύναμη που είχαν μέσα τους αδρανή.

Μια άλλη συμβουλή είναι να μην ανταποδίδεις το κακό που σου έκαναν, γιατί αν ανταποδώσεις, τότε γίνεσαι ίδιος με τους άλλους. Ο Χριστός είπε να προσφέρεις και το άλλο μάγουλο, ο Σωκράτης είπε «προτιμώ να αδικηθώ παρά να αδικήσω». Άλλωστε, το δίδαγμα της γιαγιάς είναι η αγάπη. «Η αγάπη είναι θεραπεία», μας επαναλαμβάνει. «Όλοι είμαστε διαφορετικοί κι όλοι είμαστε ίδιοι», είναι το ρητό της και φυσικά μας συμβουλεύει να μην περιφρονούμε ούτε να φοβόμαστε τον άλλο, τον ξένο, τον άνθρωπο που έρχεται από αλλού.

Είναι πολλά εκείνα που έχει καταγράψει στο όμορφο βιβλίο της που, αν ακολουθήσουμε τις συμβουλές του, «Αν ξεφορτωθούμε τα βάρη που κουβαλάμε, για να γιατρέψουμε τις πληγές στην πλάτη μας, εκεί θα στεριώσουμε τα φτερά μας. Δυνατά φτερά για να πετάξουμε ψηλά. Μπορούμε».

Οι ιστορίες οι δικές της και του παππού, της Έλεν Κέλερ το παράδειγμα, ένας τοκετός στη ζούγκλα, τα λόγια του Μαχάτμα Γκάντι, η «κούπα» του Πυθαγόρα, μύθοι και παραβολές, όλα συμμετέχουν στο βιβλίο της σοφίας που εξημερώνει τα τέρατα και δημιουργεί Ανθρώπους. «Να συμπονάς τον άνθρωπο», έλεγε ο παππούς, «να τον αγαπάς».

Έτσι λοιπόν, με τέτοια μεγαλοψυχία η Διονυσία Θεριανού, αφού μας έδωσε την εξωτερική της εικόνα, ολοκλήρωσε το πορτρέτο της με το άλλο, το εσωτερικό, εκείνο που δεν φαίνεται με τα μάτια, αλλά το συμπεραίνουμε από τις πράξεις, τις συμβουλές και την αγάπη για τη ζωή. Εκείνο που μας δίνει φτερά για να πετάξουμε και αγάπη για τον συνάνθρωπό μας για να ζήσουμε.

Η Διονυσία Θεριανού έγραψε ένα βιβλίο για να μιλήσει όχι τόσο στον νου, αλλά στην ψυχή· και το κατάφερε.

Μαθαίνοντας να πετάω: Το φιλί του πνεύματος
Διονυσία Θεριανού
Εκδόσεις Θεριανός
222 σελ.
ISBN 978-618-84233-0-5
Τιμή €15,00