«Κουμπί στο κόκαλο» του Σαντίκ Μπέικο

08:18 12/2/2023 - Πηγή: Diastixo

μετάφραση: Νίκος Κατσαλίδας

ΕΓΩ ΣΑΣ ΛΕΩ

Εγώ σας λέω:
ο σιταρόσπορος σπαρμένος στη γη
πρέπει να πεθάνει
αν δεν θέλει να μείνει μόνος…

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΤΟΥ ΒΟΥΝΟΥ

Λιθαράκι ίσα με ένα αυγό περιστεριού,
κομμάτι λευκής καταχνιάς κομμένο από φαράγγια,
νύχτα αποκομμένη από στάλες βροχής,
χορταριασμένη οδός χαμένη στα βράχια.

Ας ζεστάνω το λιθαράκι, να βγει το πουλί της μοίρας,
ας μου δέσει η ομίχλη τα μάτια,
ας μου ξεσπάσει η νύχτα σε όνειρο,
ας μου δέσουν οι κλωστές της βροχής τα χέρια,
ας ακούσω τις σειρήνες πάνω στα βράχια.

Είμαι

ο απομονωμένος Οδυσσέας στα όρη,
στις τελευταίες εσχατιές των πόνων.

ΤΟ ΠΟΥΛΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ

Μικρό πουλάκι. Λεπτή βροχούλα το βράδυ.
Νωπή πληγή στο πλευρό του,
κηλίδα πορφυρή προς χρώμα βατόμουρου.

Με το τραγούδι στο στόμα πάει πιο πέρα, πεταρίζει.
Η κρυμμένη πληγή από φτερούγα και πούπουλα
σιωπά, πονάει και δακρύζει.

ΒΟΡΕΙΟΑΝΑΤΟΛΙΚΑ

Τα σπίτια σου,
ριγμένα στον αέρα σαν μεγάλα πουλιά στοιχειωμένα,
μοιάζουν με άνθρωπο που ξεκόβεται από τους άλλους.

Σπίτια κόκκοι εδώ κι εκεί σπαρμένα στα βουνά
είναι ένα τρεμούλιασμα στο σώμα μου.

Σπίτια – μεγάλη ανατριχίλα στις γυμνές κλάρες του δάσους
με κάτι ντραγκ-ντρουγκ τσακίσματα από ρεύματα αέρηδων.

Τα σπίτια σου
μοιάζουν με άνθρωπο αποκομμένο ίσα μ’ έναν πυροβολισμό
όπλου μακριά από τα σπίτια των άλλων.

ΗΡΕΜΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Μου ’χει ανατραπεί μια ζωή εκεί
και τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Στο πρόσωπό σου που με περιέργεια βλέπω από μακριά:

καταποντισμένο καράβι, ήρεμη επιφάνεια της θάλασσας…
η γυάλινη ζωή έσπασε δίχως ένα κρακ.

ΠΕΘΑΙΝΩ ΣΕ ΦΤΕΡΟΥΓΑ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Τη μέρα, κόκκινο μήλο στρόγγυλο,
με γλυκιά νυχτερινή σάρκα
ανοίγω τη σήραγγα
και πεθαίνω σε φτερούγα πεταλούδας.

ΑΣΤΕΡΙ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ

Έπαψε η πρώτη φούρια της φθινοπωρινής βροχής.
Ο οδοιπόρος που ταξιδεύει από τις πέντε το πρωί,
βλέπει το αστέρι της αυγής: ξήλωσε τα σύννεφα,

εκπλήσσεται σαν παιδί απάνω από τις χαράδρες,
σε γυρισμένο στόμιο πηγαδιού με πυθμένα πάνω –
βρέφος που γεννήθηκε τυχερό, με πουκάμισο.

ΕΝΑΣ ΜΕΝΕΞΕΣ

Βράδυ. Είμαι ο κορμός που κοιμούνται οι μπλε
μενεξέδες. Νύχτα. Όσο πάει πιο όμορφη γίνεται,
με πιότερο φως θερίζει
σε στρώματα σκότους
ένας μενεξές
κουμπί
στο κόκαλο.

Ο Sadik Bejko (Σαντίκ Μπέικο) γεννήθηκε το 1943 στην Αλβανία. Είναι ένας από τους σημαντικότερους ποιητές της γενιάς του. Υπηρέτησε ως καθηγητής φιλόλογος, μελετητής της σύγχρονης αλβανικής λογοτεχνίας. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Για το ποιητικό του έργο έχει διακριθεί και αποσπάσει πολλά λογοτεχνικά βραβεία.