«Μόνο η καρδιά μπορεί κάτι να μοιράσει» του Κωστή Νικολάκη

08:10 22/8/2022 - Πηγή: Diastixo

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Το χορτάρι ξερό
έπαυσε να κρύβει
τη βρομιά των πεζοδρομίων
και εσύ μου λες
δεν μ’ αγαπάς.

Μα εγώ σε πεζοδρόμιο μεγάλωσα,
χωρίς αγάπη μόνος.

ΟΝΕΙΡΟΔΡΟΜΟΣ

Γυναίκες.
Μακρύς δρόμος.
Μικρό χέρι. Μεγάλο όνειρο.
Οι σκιές μεγαλώνουν
τα χέρια μας.

Μείνε λίγο ακόμα.

ΜΝΗΜΗ ΟΝΕΙΡΟΥ

Μόνο σε όνειρο
σε βρίσκω.
Και στην αφή του
χάνεσαι.
Για να βρεθείς μέσα
σε σκόνη.
Σώμα από γη και σύννεφο.

ΑΠΟΚΡΙΣΗ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ

(Η ποίηση κατοικεί
στα απολωλότα πρόβατα.)

Μάνα, ένα χαμόγελο
στην κάφτρα του τσιγάρου σου είμαστε
και τίποτε άλλο.

ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΡΟΔΟΠΟΛΕΩΣ

(μνήμη Μ. Θεοδοσιάδου)

Στη μέση ενός φρέσκου τάφου,
μαδημένα στεφάνια.
Χυμένη ζάχαρη γλυκαίνει τον πόνο.

Πέρα στη ρεματιά αηδόνια.
Στρουθία στα κλωνιά.
Εσπερινός.

ΩΔΗ ΣΤΟ ΑΥΡΙΟ

(στον Ρήγα Καππάτο)

Πύρωσαν τα βέλη.
Τα κόκαλα κουφάθηκαν,
δεν κατάλαβε πόνο.
Μικρός ο καιρός.
Οι μέρες στέγνωσαν τα νερά
από τις στέγες των βράχων.

Άνοιξε η αυλόπορτα
και έχασκε ο τέντζερης
στην πυροστιά άδειος.

Και μόνο η καρδιά μπορούσε
κάτι να μοιράσει.

ΩΔΗ ΣΤΟ ΦΟΒΟ

(στον Γιώργο Μαρκόπουλο)

Και εσύ φοβάσαι ακόμα.

Πέρασαν οι παγωμένες νύχτες
τα άσχημα καλοκαίρια
οι μέρες, τα πρωινά
κουφάρια πάνω στα κάρα,
οι μασκοφόρες συγκεντρώσεις
ο τρόμος για ένα δάχτυλο
που υψώνεται

και εσύ ακόμα φοβάσαι.

Μυδράλια δεν ξαναβλέπεις,
μόνο ταλαίπωρες φιγούρες
που ψάχνουν τα σοκάκια.

Τώρα και εγώ φοβάμαι.

ΩΔΗ ΣΤΟ ΧΑΜΟ

Το πλοίο δεν μπορούσε να αντέξει.
Ο καπετάνιος έφυγε πρώτος.
Τον παρέσυρε το κύμα
και χάθηκε άδοξα.
Κάποιοι γλίτωσαν
αφού το πίστεψαν.
Και λιγοστοί νόμισαν
ότι από σύμπτωση σώθηκαν.
Έβρεξαν τη γλώσσα
στην πρωινή δροσιά,
τα χόρτα χόρτασαν τη δίψα τους
και οι ακρίδες την πείνα,
κοιμήθηκαν στα θεμέλια των βράχων.

Ξύπνησαν και έψαχναν,
τόπο καινούργιο.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΑΞΙΔΙ

Όταν θα φύγω
γι’ αυτό το ταξίδι,
θέλω να είναι γρήγορο.

Ν’ ανέβω σαν κλωνάρι
που έκοψαν τον καρπό του.

Όπως ο καπνός στο τζάκι
σε απάνεμο βράδυ.

Σαν δροσιά που χάνεται
στις πρώτες ηλιαχτίδες.

Ο Κωστής Νικολάκης (1940-2014) γεννήθηκε στην Εκάλη της Αττικής και απεβίωσε στην Αθήνα. Από το 1956 ασχολήθηκε με την πώληση βιβλίων (μυθικό το καρότσι του τα πρώτα χρόνια στους δρόμους της Αθήνας). Το 1970 ίδρυσε τις Εκδόσεις Κουλτούρα και το 1986 τις Εκδόσεις Εκάτη. Ασχολήθηκε με την ιστορία της τυπογραφίας, παραδίνοντας την περίοδο 1996-97 σειρά διαλέξεων στο μάθημα της «Ιστορίας των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης» στο New York College, με θέμα «Τυπογραφία, παραγωγή και έκδοση βιβλίου». Έργα του: Δημιουργική αδράνεια (Εκδόσεις Οδυσσέας, 1984), Λαθραναγνώστης ονείρων (Οδυσσέας, 1997), Χρόνος σε επιφυλακή (Εκδόσεις Ιδεόγραμμα, 1999), Ποιήματα που αγαπήσαμε, ανθολογία ελληνικής ποίησης σε συνεργασία με τον Γιώργο Μαρκόπουλο (Εκδόσεις Εκάτη, 2009), Ήχος χάλκινος (Εκδόσεις Εκάτη, 2011), Immigration of waves / Αποδημίες κυμάτων, δίγλωσση έκδοση (Εκάτη, posthumous 2021).