«Στον γιο του ναυάρχου άρεσε ο Σινάτρα... (Τζιμ Μόρισον)» του Πέτρου Γκάτζια

08:17 15/8/2021 - Πηγή: Diastixo

«Είμαι συγκινημένη που βρίσκομαι εδώ, για να θυμηθώ τον Τζιμ Μόρισον, για να του δείξω ότι δεν έχει ξεχαστεί...»
Κολίν, 21 ετών. Γαλλίδα. Οδήγησε 7 ώρες, για να βρεθεί στο μνήμα του Μόρισον.

«Την τελευταία φορά που βρέθηκα εδώ, ήταν πριν από 25 χρόνια. Η αστυνομία είχε κάνει κλοιό γύρω από το νεκροταφείο και δεν μας άφηνε να μπούμε. Έτσι, περιμέναμε να νυχτώσει και πηδήξαμε τον φράχτη για να φτάσουμε στον τάφο».
Ματίας, 50 ετών. Από τη Γερμανία.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

«Ο

κόσμος καθόταν λες και ήταν στους καναπέδες κάποιου διαμερίσματος και όχι σε μνήματα. Απλώς μιλούσαν μεταξύ τους. Ήταν υπέροχα!»
Μισέλ, 71 ετών. Τεξανή που ζει στο Παρίσι εδώ και 30 χρόνια.

Όταν αρχίζει να πυρώνει ο θείος Ιούλιος μήνας, που λέει και ο Καβάφης, αρχίζει και η εποχή του Τζιμ Μόρισον. Από τις αρχές του μήνα, αλλά και όλο το καλοκαίρι, εκατοντάδες συρρέουν για να δουν από κοντά τον τάφο του στο Παρίσι. Ένα σημείο συνάντησης, στη μνήμη ενός ανθρώπου που πάλευε να βρει την καλλιτεχνική, αλλά και την προσωπική του ταυτότητα. Ο γιος του ναυάρχου του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού, ο οποίος ήθελε όλη τη σύντομη ζωή του να ξεκόψει από το παρελθόν του.

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν σε θαυμαστές του, που συγκεντρώθηκαν και φέτος, μισό αιώνα από τον θάνατό του, πάνω από το μνήμα του.

Σύμφωνα με τη διήγηση της Πάμελα ντε Μπαρ (Pamela des Barres), τραγουδίστριας και γκρούπι αρκετών ροκ συγκροτημάτων, οδηγούσε σε μια λεωφόρο του Λος Άντζελες πηγαίνοντας σε μια ακρόαση. Ο Μόρισον ερχόταν από την αντίθετη κατεύθυνση. Χαιρετήθηκαν. Τότε, εκείνος έκανε μια στροφή 180 μοιρών και βρέθηκε ξαφνικά δίπλα της, θέλοντας να της πιάσει την κουβέντα: «Θέλω να σε αποχαιρετήσω», της είπε. «Φεύγω για τη Γαλλία». Αυτό που αποζητούσε ήταν να συγκεντρωθεί στο γράψιμο. Έδειχνε πολύ χαρούμενος. Έναν μήνα αργότερα, βρέθηκε νεκρός στην μπανιέρα του.

«Η ποίηση είναι η απόλυτη μορφή Τέχνης, γιατί αυτό που μας ορίζει ως ανθρώπινες οντότητες είναι η γλώσσα», συνήθιζε να λέει.

Ήταν εύλογο, λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος να μην καταλαβαίνει γιατί το ακροατήριό του παθιαζόταν περισσότερο με τον ίδιο, παρά με τα όσα έλεγε. Και παρέμενε, μέχρι την τελευταία στιγμή, παρά τς συναυλίες και τους χιλιάδες θαυμαστές του, ένα ντροπαλό παιδί.

Παρ’ όλα αυτά, είχε προκαλέσει την οργή του Εντ Σάλιβαν από το ομώνυμο διάσημο τηλεοπτικό σόου, επειδή τραγούδησε δημόσια –αν και είχε υποσχεθεί το αντίθετο– τους κανονικούς στίχους του «Light My Fire», με τις αναφορές στα ναρκωτικά.

Ήταν όμως, αν και ρόκερ, απόλυτα παραδοσιακός. Λάτρευε τον Σινάτρα και μάλιστα είχε χρησιμοποιήσει σε μια ηχογράφησή του το ίδιο μικρόφωνο που είχε χρησιμοποιήσει και εκείνος.

Κάποιοι πάλι λένε –ίσως και να είναι αστικός μύθος– ότι γνώριζε πως επρόκειτο να πεθάνει. Λέγεται πως, μιλώντας μεθυσμένος σε κάποιον, σε κάποιο μπαρ, μετά τον τότε πρόσφατο θάνατο του Τζίμι Χέντριξ και της Τζάνις Τζόπλιν, είχε πει με πλήρη διαύγεια: «Φίλε, μάλλον τα πίνεις με το νούμερο τρία...»