«Το πνεύμα, οι πνεύμονες και η ποίηση» του Ιωάννη Ψάρρα

08:18 20/1/2022 - Πηγή: Diastixo

Είναι καλό να μην ξέρεις κάποιον που έχει γράψει ένα βιβλίο. Καμιά φορά, αν και όχι πάντοτε, επηρεάζεσαι από τη φυσιογνωμία, τις απόψεις του, τις μετριότητές του. Ξεχνάς ότι όταν κανείς γράφει, είναι λίγο ή αρκετά πιο πάνω από τις συνήθειές (του).

Είναι ωραίοι οι άνθρωποι στην τέχνη τους. Εκεί συναντώνται. Στην καθημερινότητά τους είναι συνήθως μικροί, ελάχιστοι. Γι’ αυτό, ίσως, να εδόθη η τέχνη. Για ανάταση και εξύψωση. Οι πνεύμονες μαζεύουν τη θλίψη, τον πόνο, το γιατί της ζωής. Δεν ξέρει κανείς γιατί διαλέγει

μια δουλειά ή, όταν ξεφύγει από την ανάγκη, μια ειδικότητα τέτοια που επικεντρώνει σ’ έναν και μόνον αποκλειστικό σκοπό, για τον οποίο μπορεί και να κατηγορηθεί για την επιμονή του σ’ αυτόν, για μονομέρεια ή και για αδιαφορία.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Και η ποίηση είναι μια ειδικότητα. Κανείς δε γνωρίζει γιατί το πνεύμα επιμένει να γράφει ποιήματα. Ίσως για να λυτρώσει τους πνεύμονες από τα ιζηματογενή πετρώματα της θλίψης. Ίσως για να βγει με λέξεις η πνοή που εγκλωβίστηκε στα ορυχεία της άγνοιας, του φόβου και της καταπίεσης. Πώς ζει ένας που γράφει; Πώς ζει ο ποιητής; Πώς πεθαίνει; Πεθαίνει ο ποιητής; Ή τρυφερεύοντας κάθε φορά, εξαϋλώνεται σιγά-σιγά και έτσι εγκαταλείπει οικειοθελώς το κορμί και όταν φύγει η σκόνη των χρόνων ή όταν γίνει ποίημα, αναδύεται η χαρά και η μνήμη της; Γιατί, τι είναι ο ποιητής; Ερευνητής, εξερευνητής της χαράς των πραγμάτων. Αυτή ψάχνει μες στο σκότος. Αυτή στο τέλος αναδεικνύει. Γιατί, τι είναι η ζωή; Αυτό που λησμονήθηκε να φανερωθεί.

Δείτε από τι θνήσκουν οι ποιητές. Ενσυνειδήτως απορροφούν τη θλίψη του κόσμου, την επεξεργάζονται, τη μεταπλάθουν, βγάζουν ό,τι μπορούν και με όση αντοχή τούς απέμεινε γράφουν, γράφουν για να εισακουσθούν από τον κόσμο, τον εκλιπαρούν να μην επανέλθει και πάλι στα κοινά, τα ευτελή, τα κατακερματισμένα. Και, οποία ταπεινότης, δεν επιβάλλουν τίποτα, δεν φωνασκούν.

{jb_quote}Κανείς δε γνωρίζει γιατί το πνεύμα επιμένει να γράφει ποιήματα. Ίσως για να λυτρώσει τους πνεύμονες από τα ιζηματογενή πετρώματα της θλίψης.{/jb_quote}

Διαβάζεται από λίγους η ποίηση, αλλά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Άπαξ και τυπωθεί, έχει γειωθεί και έχει αυτόματα καταγραφεί στο συλλογικό ασυνείδητο και νομοτελειακά περιμένει την ώρα να αποκαλυφθεί και να πραγματωθεί ως γεγονός. Είναι φύλακες οι ποιητές. Κρατούν τα μυστικά του κόσμου. Η ποίηση είναι η πρακτική εφαρμογή της ψυχής. Ό,τι γράφεται ποιητικά μπορεί να μη γίνεται έργο αμέσως, πράξις, διατηρεί όμως με ασφάλεια την αθωότητα και τη δύναμη ενός μελλοντικού συμβάντος που τελεσιδίκως θα συμβεί. Ας μην τη διαβάζει την ποίηση ποτέ, κανείς. Δεν πειράζει που δεν πουλάνε οι ποιητικές συλλογές. Αρκεί που γράφονται και εκδίδονται. Άμα τη εμφανίσει, σ’ εκείνα τα μικρά ολιγοσέλιδα βιβλιαράκια, το έργο έχει τελεσθεί. (Επιμένω: να τυπώνονται, η διαδικτυακή ποιητική «έκδοση» δεν καταγράφει το ουσιώδες.)

Ο μόχθος της ποιήσεως έχει καθαρίσει τον αγωγό της φθοράς από το πουρί του και το φως εισέρχεται ανεμπόδιστο και επιτελεί τον σκοπό. Το πνεύμα, άυλο, βρήκε στην καρδιά την ύλη που ερωτεύτηκε. Το αίμα θα είναι καθαρό, οι βρόγχοι δε θα κουράζουν πια τα μέλη και τα πνεμόνια θα ανοίγουν για να φανούν τα στήθη τα αντρίκεια και των γυναικών οι λοφίσκοι με το ξωκλήσι τους.

Όλοι χρήζουμε εντατικής θεραπείας. Τα αναπνευστικά προβλήματα και οι διάφορες παθήσεις στην περιοχή του θώρακα δεν οφείλονται μόνον στα περιβαλλοντικά προβλήματα ή στις σύγχρονες ιώσεις. Οι ποιητές το γνωρίζουν, γιατί όλοι είναι κατ’ ειδικότητα πνευμονολόγοι ή και οι πνευμονολόγοι –όλοι– οφείλουν να γίνουν ποιητές συμπαρασύροντας σ’ αυτό και τους ασθενείς τους.