Τρία ποιήματα του Γεράσιμου Δενδρινού

08:19 30/1/2022 - Πηγή: Diastixo

ΓΡΑΦΗ ΑΝΕΞΙΤΗΛΗ

Την ώρα που ο ήλιος γέρνει ελαφρά προς τη δύση,
θα με δεις να γράφω την ιστορία μας στην πόρτα σου,
για να μη λησμονηθεί η λάμψη της στα καλντερίμια του χρόνου
– έτσι κυλά καθημερινά ο καιρός μες στα σακάτικα τα λεωφορεία
με τα παιδιά να παραμονεύουν για επαιτεία στις διασταυρώσεις,
στις πλατείες και στα γύρω στενά,
σε μέρη άγνωστα που μεγεθύνεται το σιωπηλό μαρτύριο –
δεν είναι όλα τα πράγματα για τον κόσμο,
αλλά για ψυχές εκτεθειμένες σε σπάνια συναισθήματα,

αναδυόμενα στο ξάφνιασμα της στιγμής
ακόμη και σε τόπους της ενδοχώρας,
χρόνια και χρόνια βυθισμένα μέσα στη σκόνη.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

Δεν λησμόνησα ποτέ εκείνες τις μέρες,
που φώτιζε ο ήλιος τα πρόσωπά μας για πρώτη φορά –
το σχήμα του σώματός σου ταυτιζόταν
με όσα λάξεψε τόσο περίτεχνα η φύση –
στον δρόμο για το άγνωστο μέσα στην άνυδρη στέπα
μετρούσαμε, θυμάμαι, τις παγωμένες κορυφές των βουνών
που δεν πάτησε ποτέ πόδι ανθρώπου
μόνο τα πτηνά για να φιλοτεχνήσουν εκεί τις φωλιές τους
καλύπτοντας με το φτέρωμα νηστικούς νεοσσούς.
Ποικίλα συναισθήματα καταγράφω κι απόψε
πάνω στην ίδια πόρτα με το σκουριασμένο ρόπτρο,
μήπως και σταθούν και τα διαβάσουν τυχαίοι περαστικοί –
ἐλθέ καì σκήνωσον ἐν ἡμῖν ἐν δαιδαλώδεσι ἐνυπνίοις,
βηματίζοντας αθόρυβα στους σκιερούς διάδρομους του ύπνου
παρηγοριά ενός όρθρου σε εξωκλήσι μακρινό,
για να σου αποκαλύψω την ένταση και το ασίγαστο πάθος
που έκτοτε σφράγισε τη ναρκωμένη ψυχή,
καì καθάρισον ἡμᾱς ἀπό πάσης κηλῖδος.

Δυο χέρια ξέμειναν γράφοντας παντού την ίδια ιστορία
πάνω σε φύλλα, σε εξώθυρα, σε ρημαγμένες προσόψεις,
όλα παραδομένα στην ένταση του ήλιου ή της φωτιάς,
σαν τον αντίλαλο από τον ξερόβηχα του εργάτη
που σβήνει βαθμιαία και χάνεται σε κοιλάδα απέραντη
καθώς βαδίζει για το σπίτι.

ΓΕΦΥΡΑ ΛΙΟΣΙΩΝ

Τα χέρια που με πήραν από τη βρεφοδόχο
ήταν μιας μητέρας που μεγάλωσε άλλα έξι παιδιά.

Σαν τα κλωνάρια ψηλής λεύκας που γέρνουν ελαφρά στον αέρα της πόλης
φαντάζει ακόμα η ζωή μας, σκορπισμένη καθημερινά μέσα στα σκιερά πεζόστρατα.

Τα πρόσωπά μας πάντα αλλοιωμένα μέσα στο τζάμι της βιτρίνας,
όπου στεκόμαστε μήπως και καταδεχτεί ο ανώνυμος πελάτης
και μας χαρίσει κάποιο κέρμα για να περάσουμε τη μέρα
με υπομονή ίσαμε την κρύα νύχτα κάτω από τη Γέφυρα των Λιοσίων
καλυμμένοι με χαρτόνια που νοτίζει η βροχή και ξεραίνει ο ήλιος.

Κάτω από τη σκέπη της γέφυρας μετράμε τα διερχόμενα αυτοκίνητα,
μέσα στην τερπνή καταφυγή της περιμαζεύουμε κάθε απόγευμα σκέψεις και κινήσεις της ζωής
έχοντας για συντροφιά μικρά παιδιά, διχασμένα ανάμεσα στη χαρά και τον λυγμό
να παίζουν αφοσιωμένα το παιχνίδι τους.

Ανταλλάσσοντας οι ανώνυμοι πολίτες
το καθήκον του εφησυχασμού
με κέρματα λίγων λεπτών σε τρυφερές παλάμες
διατηρούν ακόμα μια μέρα τη νάρκη.

ΑΛΛΕΠΑΛΛΗΛΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ

Όσο κι αν έψαξα μέσα στις ρυτίδες του χρόνου,
στα δαιδαλώδη μονοπάτια του νου,
σε πολιτείες που ακαριαία σκοτείνιασαν
από το θέλημα του Θεού,
όσο κι αν διέσχισα με τα πόδια, φαγωμένα από τις πορείες,
την ίδια απόσταση Ισπαχάν-Σιράζ-Κερμάν
δεν σε βρήκα, όπως ήλπιζα, σκυφτό από έγνοιες,
παρά ένα παράθυρο βρήκα από όπου αγνάντεψα
την πνοή του ανέμου, ίδιου με τους ήχους της αγάπης
που συνεχίζει να καλύπτει τα μάτια και το στήθος,
ήχος μονότονος που κατευθύνει ακόμα τη ζωή μου
πάντα προς εσένα με την ίδια δύναμη,
βυθισμένη για πάντα στο κατάξερο χώμα,
προς εσένα που δεν αναγνώρισες ποτέ στοργή
παρά της ερήμου την παγωνιά και το θάλπος,
τα πλίνθινα ερείπια μιας άλλης εποχής,
κάστρα που για να υψωθούν πολλοί μαρτύρησαν,
κτήρια στο χρώμα της ώχρας ικανά
να στεγάσουν όλα σου τα παράπονα
για τα οποία αυτοπροαιρέτως τάχθηκες,
επιτρέποντας μόνο τη σαγήνη της νύχτας να σε καλύπτει,
εσένα, ένα είδωλο άγνωστου Θεού που γέρνει με τα χρόνια
λαξευμένο από άμμο και βροχή.

Βαδίζοντας στους ίδιους δρόμους ελπίζω
να βρεθούμε κάποτε σε εποχές που ανταποκρίνεται
η επιθυμία με τον πόθο, η καλοσύνη με την προσφορά,
δίνοντας προτεραιότητα στον σταματημένο χρόνο,
όταν τα μάτια λάβουν το αντίκρισμα της αποδοχής,
ξεκάθαρο από τις ασχολίες των αξιωμάτων
μιας ζωής μονότονης και άδειας.

(Τρένο της γραμμής Τεχεράνη-Μπακού, μεσημέρι της 15.9.17)

[Από την αδημοσίευτη ποιητική συλλογή Εικόνες από έναν επιπλέοντα κόσμο]

Γεράσιμος Δενδρινός (1955). Σπούδασε ελληνική φιλολογία. Έργα: 1] Ένα πακέτο Άρωμα, Κέδρος 1995, 2] Απέραντες συνοικίες, Κέδρος 2001, 3] Χαιρετίσματα από το νότο, Κέδρος 2003, 4] Άλκης, Μεταίχμιο 2003, 5] Ματίας ντελ Ρίος – Ημερολόγια, Κέδρος 2006, 6] Φραγή εισερχομένων κλήσεων, Μεταίχμιο 2006, 7] Άβατοι Τόποι, ποιήματα, (.poema..) 2015 και 8] Βήματα σε λιθόστρωτο, Διάπλαση 2018. Από το 2004 είναι μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.