Τρία ποιήματα του Ιωάννη Γ. Αποστολόπουλου

08:17 20/6/2021 - Πηγή: Diastixo

ΚΛΕΙΔΑΡΑΣ

Περαστικοί ποιητές που κρατάνε μια πόρτα,
Ψάχνοντας με το φακό τα μαύρα σου φουστάνια όταν πετούσες,
Ψάχνοντας με το ένα χέρι το κατάλληλο κρυσταλλικό φέρετρο.
Μαύρη ζάχαρη είναι το σάβανό μου,
Οσμίζομαι διαιτητικούς νεκρούς γεμάτους θρόμβους ερωτικών κρίσεων.
Αυτοί με τ’ άλλο χέρι τραβούν τις κουρτίνες,
Η μικρή τετράγωνη Άννα σβήνει στη σάρκα των σπίρτων της,
Κι εγώ,
Κυλινδρικά θα κυλήσω στην είσοδο της πολυκατοικίας σου.
Αγαπώ στον φωταγωγό τα ιπτάμενα μωρά.

Αιώνιοι ποιητές που κρατάνε μια πόρτα,
Κι ακόμα το κλειδί της ζωής

τους δεν βρήκαν.

{loadmodule mod_adsence-inarticle-makri} {loadposition adsence-inarticle-makri}

ΕΠΟΧΙΑΚΗ ΓΡΙΠΗ

Στον σύγχρονο κόσμο τον πληροφοριακό,
Η φαντασία μας είναι ψηφιακή,
Και άρα απονήρευτη.
Τυχεροί είμαστε.
Φτιάχνει γυναίκες από αλάτι Ιμαλαΐων,
Σταθερές νοικοκυρές καριέρας που πατούν στα πόδια τους.
Το σπίτι τους απομακρύνεται,
Μα δεν τους νοιάζει,
Αυτές μουγκρίζουν και στο πάτωμα.

Αν ήταν άλλη εποχή,
Θα έφτιαχνε θλιμμένους Λωτ που μένουν πίσω και κοιτούν το ηλιοβασίλεμα.
Ο ήλιος ψόφησε πριν από μέρες,
Μα ήταν πολύ απασχολημένοι
Και δεν το πήρανε χαμπάρι.
Τώρα είναι αργά για να θαφτεί,
Αλλάξαν οι εποχές,
Και γίνανε πολύπλοκα τα φτυάρια.

ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ ΜΕ ΤΡΕΝΟ

Δεν θα ταξίδευα με τρένο,
Από φόβο,
Να μη μου δώσει η μάνα μου,
Τάπερ πλαστικό με κεφτεδάκια,
Και μοιάζω με τον Άτλαντα.
Τα πεθαμένα αστέρια μυρίζουν μαϊντανό και μια ποσότητα κρεμμύδι,
Κι εγώ θα τα κουβαλώ στα χέρια μου σβησμένα.
Έπειτα η μυρωδιά,
Ίσως να ενοχλεί τους επιβάτες.
Κανείς δεν θέλει να θυμάται τους νεκρούς του,
Ενώ διαβάζει εφημερίδα.

Άρθρα για τους νεκρούς των άλλων,
Αυτό μάλιστα.
Σήμερα φαίνεται ότι η δημοσιογραφία,
Έχει αποκτήσει τρόπους.

Έρχομαι από το Νταχάου, μητέρα.

Ο Ιωάννης Γ. Αποστολόπουλος είναι 22 ετών και σπουδάζει στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Έχει δημοσιευτεί ένα διήγημά του στα Ημερολόγια καραντίνας του Ιανού (2020) και ένα στις Ιστορίες των Εκδόσεων Νίκας (2020).