Φωτοβολταϊκά: ψηλότερο πήχυ θέτει ο ΣΕΦ – 50.000 θέσεις εργασίας το 2020

13:34 25/4/2012 - Πηγή: Econews

Πιο φιλόδοξους στόχους για τα φωτοβολταϊκά αλλά και για το σύνολο των ΑΠΕ προτείνει ο ΣΕΦ, τόσο σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα (2020), όσο και μακροπρόθεσμα (2050).

Η πρόταση του ΣΕΦ είναι η αναθεώρηση προς τα πάνω του στόχου για το 2020, με ποσοστό ΑΠΕ στην ακαθάριστη κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας 60% (και τουλάχιστον 10 GWp φωτοβολταϊκών),

καθώς και κάλυψη του συνόλου της ηλεκτροπαραγωγής με ΑΠΕ ως το 2035 (με τουλάχιστον 30 GWp φωτοβολταϊκών) και του συνόλου των ενεργειακών αναγκών με ΑΠΕ ως το 2050.

Δεδομένης της διαρκούς μείωσης του κόστους των φωτοβολταϊκών και της ωρίμανσης των λοιπών τεχνολογιών ΑΠΕ, η υλοποίηση των στόχων αυτών μπορεί να επιτευχθεί με εύλογο κόστος. Ειδικά για την περίοδο από το 2015 και μετά, εκτιμάται ότι από την προτεινόμενη ανάπτυξη των φωτοβολταϊκών θα υπάρξει καθαρό όφελος για τα δημόσια οικονομικά και θα δημιουργηθούν 50.000 θέσεις εργασίας ως το 2020.

Αναλυτικότερα, ο ΣΕΦ αναφέρει τα εξής για τις ΑΠΕ στη χώρα μας:

Στα θετικά της έκθεσης του ΥΠΕΚΑ θα πρέπει να αναγνωριστεί ότι το νέο κείμενο είναι πιο κοντά στο πνεύμα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών Οδικών Χαρτών και τολμά να εξετάσει και σενάρια βασισμένα έως και κατά 80%-99% σε ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) στον τομέα της ηλεκτροπαραγωγής (ή ισοδύναμα έως 59%-71% στην τελική ακαθάριστη κατανάλωση ενέργειας της χώρας).

Η έκθεση που παρουσίασε του ΥΠΕΚΑ για δημόσια διαβούλευση, αποτελεί την τρίτη κατά σειρά προσπάθεια να αποκτήσει η χώρα ένα Οδικό Χάρτη για τον ενεργειακό σχεδιασμό με ορίζοντα το 2050. Αποτελεί αναμφισβήτητα και την πιο προωθημένη ως προς τις απόψεις που εκφράζει. Οι προηγούμενες προσπάθειες, λίγα χρόνια πριν, οδηγήθηκαν σε αποτυχία, αφού τα προτεινόμενα σχέδια αποτελούσαν απλώς μια συντηρητική προέκταση του παρόντος προς το μέλλον, και δεν έτυχαν θετικής υποδοχής από τις ενεργειακές αγορές αλλά και τις περιβαλλοντικές οργανώσεις.

Θα πρέπει να πιστωθεί ακόμη στην έκθεση το γεγονός ότι, αντανακλώντας τη βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών, δεν εξετάζει καν ως σενάριο την κατασκευή πυρηνικών σταθμών ή μονάδων ηλεκτροπαραγωγής με λιθάνθρακα τις επόμενες δεκαετίες (κάτι που έθιγαν οι παλαιότερες απόπειρες ενεργειακού σχεδιασμού), ενώ μηδενική ως περιθωριακή είναι και η διείσδυση των τεχνολογιών δέσμευσης και αποθήκευσης διοξειδίου του άνθρακα, δεδομένων των τεχνικών-περιβαλλοντικών προβλημάτων που τις συνοδεύουν, αλλά και του υψηλού κόστους των τεχνολογιών αυτών.

Παρόλα αυτά η έκθεση δεν πετυχαίνει σε κανένα από τα σενάρια που εξέτασε τον κοινοτικό στόχο για μείωση των εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα κατά 80%-95% ως το 2050 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990 (η μείωση που επιτυγχάνεται κυμαίνεται από 60% έως 70% σε σχέση με το 2005). Ο λόγος είναι ότι ακολούθησε μια μάλλον συντηρητική προσέγγιση, ειδικά στους τομείς των μεταφορών και του κτιριακού αποθέματος, όπου τα πετρελαιοειδή και το φυσικό αέριο συνεχίζουν να παίζουν σημαίνοντα ρόλο ακόμη και μετά από τέσσερις δεκαετίες.

Θα πρέπει να σταθεί κανείς κριτι