Γιατί τόσος ντόρος για τον τέως, πρώην, πάλαι ποτέ;

09:49 12/1/2023 - Πηγή: TheCaller

Πάνε 50 χρόνια από τότε που κρίθηκε οριστικά το πολιτειακό θέμα. Μπας και θα κινδύνευε η δημοκρατία αν επιλεγόταν οποιοσδήποτε τρόπος ταφής του Κωνσταντίνου; Και γιατί να κάνει τζιζ το θέμα και να θέλει ισορροπίες;

Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε είμαστε λέει το παρατράγουδο στα ωραία άσματα…

Κάπως έτσι  –ή μάλλον ακριβώς έτσι- συνέβη στις 8 Δεκεμβρίου 1974 με τον τότε βασιλιά Κωνσταντίνο, όταν ο ελληνικός λαός αποφάσισε με δημοψήφισμα ότι επιθυμεί αβασίλευτη

δημοκρατία. Το ποσοστό τεράστιο: 69,2%!

Ο Τύπος της εποχής έδωσε το ακριβές στίγμα, όπως φαίνεται στο βασικό άρθρο της Καθημερινής την 10η Δεκεμβρίου:

«Η Ελλάς είναι πλέον δημοκρατία εν δράσει: με πανίσχυρη λαοπρόβλητη κυβέρνηση, με οριστικά λυμένο το πολιτειακό, με Βουλή εν λειτουργία. Και όλα αυτά μόλις εκατό ημέρες από τότε που οι δικτάτορες ωδηγούσαν μια χώρα διαλυμένη στον πόλεμο! Αυτό και μόνον αρκεί για να δικαιολογήση την αισιοδοξία και την ανάταση του λαού που προσβλέπει τώρα με εμπιστοσύνη στο μέλλον. Μεγάλες οι συγκινήσεις τη χθεσινής ημέρας. Γιατί σχεδόν ταυτόχρονα με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος, με το επιβλητικό 69,2 υπέρ της αβασίλευτης δημοκρατίας, η Βουλή είχε χθες την “πρεμιέρα” της.»

Όλα είχαν τελειώσει. Ξεκάθαρα. Οριστικά. Χωρίς αστερίσκους, δίχως ναι μεν αλλά.

Ο Κωνσταντίνος έγινε «πρώην», όπως και η βασιλευομένη δημοκρατία, που μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.

Από τότε πέρασαν 49 ολόκληρα χρόνια, μισός αιώνας!

Πέρα από το πολιτειακό, το οποίο έτσι κι άλλως είχε τακτοποιηθεί, έκλεισε και ο βιολογικός κύκλος του Κωνσταντίνου, που έφυγε στα 83 του χρόνια.

Πολλοί έσπευσαν να θυμηθούν τους (συγκλονιστικούς) στίχους του Κώστα Τριπολίτη:

Δήλωσε η τσούλα η ιστορία ότι γεράσαμε τις εμμονές μας περισυλλέγουνε τα σκουπιδιάρικα…

Το γήρας έγινε θάνατος, με επίκληση επίσης πολλών στα σκουπιδιάρικα.

Δεν χρειάζεται καν να μπούμε στη διαδικασία κριτικής για το τέλος ενός ανθρώπου. Ο καθείς έχει τις απόψεις και την κοσμοθεωρία του. Κάποιο το βλέπουν όχι σε χριστιανικό, αλλά σε ανθρώπινο επίπεδο και μόνο, κάποιοι ούτε σ’ αυτό.

Αλλά γιατί τόσος χαμός για ένα θέμα που δεν υφίσταται καν;

Από την ημέρα που έφυγε από τη ζωή, άρχισε η συνήθης διαδικασία: η σύγκρουση, την οποία αυτή η χώρα λατρεύει!

Πού θα ταφεί, πώς, αν θα η κηδεία θα γίνει δημοσία δαπάνη, αν θα επιτραπεί λαϊκό προσκύνημα, αν ταφεί ως ιδιώτης ή με τιμές αρχηγού κράτους.

Συγγνώμη, αλλά στη δημοκρατία μας υπάρχει ΕΝΑΣ που να θεωρεί πως ότι κι να συνέβαινε, ότι κι αν επιλεγόταν δηλαδή, θα υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος για οτιδήποτε;

Μπας και υπάρχουν ακόμα… νοσταλγοί που ονειρεύονται να επιστρέψει στη χώρα μας το Στέμμα; Αστεία πράγματα! Αλλά και να υπάρχουν, sowhat;

Κι αν μαζεύονταν κάποιοι, έστω κάμποσοι στο λεγόμενο «λαϊκό προσκύνημα», πάλι τι έγινε;

Η ισχύς του τεθνεώτος ήταν έτσι κι αλλιώς ανύπαρκτη.

Ένα το κρατούμενο. Και δεύτερο: γιατί τόση αγωνία για το πώς θα ταφεί;

Πάντως είτε μας αρέσει είτε όχι, η ιστορία έχει καταγράψει ότι υπήρξε βασιλιάς της Ελλάδας από το 1964 έως  το 1973, οπότε με δημοψήφισμα καταργήθηκε η μοναρχία και κηρύχθηκε έκπτωτη η δυναστεία από τη Χούντα των Συνταγματαρχών.

Μάλιστα  με το Δημοψήφισμα του 1974 εξέπεσε οριστικά του αξιώματός του, οπότε τέλος σε όλα.

Από κει και πέρα, ο γεννημένος στα Ανάκτορα του Παλαιού Ψυχικού, είχε το δικαίωμα να ταφεί δίπλα στους γονείς του Παύλο και Φρειδερίκη στο Τατόι.

Διέπραξε σωρεία λαθών; Μάλιστα. Έκανε ζημιά στη χώρα; Μάλιστα. Νομιμοποίησε τη δικτατορία των συνταγματαρχών; Μάλιστα. Η ιστορία πάντα κρίνει. Έγινε μισητός; Μάλιστα. Κι αυτό θα κριθεί. Είναι γενικώς η βασιλεία αντιπαθητική; Μάλιστα.

Αλλά όχι και να μη μπορεί τα ταφεί. Η ιστορία έκρινε και μάλιστα μισό αιώνα πριν. Του αφαίρεσε τίτλο, ιθαγένεια, τέλος.

Εδώ παίρνουν άδεια από τις φυλακές και βολτάρουν στην πόλη κανονικοί εγκληματίες που έχουν αφαιρέσει ζωές. Γιατί ο άλλος, ο οποιοσδήποτε, να μη μπορεί να ταφεί;

Είτε τον πούμε τέως είτε Γλύξμπουργκ είτε Κοκό, κανείς δεν κινδυνεύει απ’ αυτόν. Πόσο μάλλον μια χώρα, μια δημοκρατία.

Μήπως του δώσαμε μεγαλύτερη έκταση απ’ όση έπρεπε; Με ασκήσεις ισορροπίας και κραυγές άνευ σημασίας;

Και κάτι ακόμα. Το περίφημο Τατόι, όπως και το Μον Ρεπό την Κέρκυρα αλλά και το κτήμα Πολυδενδρίου στη Λάρισα, έχουν περιέλθει στο ελληνικό δημόσιο.

Για χρόνια ολόκληρα το θέμα κάνει… τζιζ! Τόσο κακό είναι να αξιοποιηθεί η πρώην βασιλική περιουσία; Έχουμε να φοβηθούμε κάτι; Μας ενοχλεί η οσμή; Υπάρχει καμιά απειλή;

Η Ρωσία για παράδειγμα χρησιμοποιεί την κληρονομιά των τσάρων ως βαριά τουριστική βιομηχανία. Εκείνοι δεν φοβήθηκαν τους νοσταλγούς των τσάρων; Αστεία πράγματα!

Η ιδιαιτερότητα, η ιστορικότητα και το κάλλος του κτήματος Τατοϊου θα έδιναν στη χώρα ένα επιπλέον τουριστικό όπλο.

Ποιος δεν καταλαβαίνει ότι επιτέλους πρέπει να σπάσουν οι αγκυλώσεις;

Ας είμαστε λίγο πιο ρεαλιστές, δεν κάνει κακό. Ποτέ δεν έκανε.