Η αποκαθήλωση της ιδεολογίας στη μεταψηφιακή και νεοτεχνολογική εποχή

17:08 12/12/2022 - Πηγή: TheCaller

Χαίρουν και επιχαίρουν αντιστρατευμένες πολιτικές παρατάξεις με τα ανδραγαθήματα ημετέρων και υμετέρων στελεχών.

Το ελληνικό δαιμόνιο ξεφεύγει της ελληνικής επικράτειας και των ελληνικών κοινοβουλευτικών εδράνων και μεταναστεύει στα έδρανα του ευρωπαϊκού κοινοβουλίου.

Αν εισέλθεις στον πειρασμό και αναμοχλεύσεις παλαιότερες δηλώσεις πολιτικών προσώπων που φέρονται να έχουν χρηματιστεί, ή, ακόμη, να έχουν καταδικαστεί για χρηματισμό και κατάχρηση εξουσίας, θα μείνεις εμβρόντητος.

Η εύγλωττη λεκτική και μη συμπεριφορά τους, που προκαθορίζει και την εν γένει πολιτική τους ταυτότητα

ενέχει τα χαρακτηριστικά ενός αδιάβλητου προσώπου, ενός προσώπου που κωφεύει στα κελεύσματα των, κυρίως, ισχυρών οικονομικών πιέσεων και επιλέγει να είναι υπηρέτης του Συντάγματος και των πολιτών, τους οποίους και αντιπροσωπεύει. Όλα αυτά πριν…

Μετά, η αλαζονεία της εξουσίας, η επιθυμία της ευζωίας που εδράζεται με την εξασφάλιση της οικονομικής τους κατάστασης, τόσο της δικής τους όσο και των δισέγγονών τους, τους αποπροσωποποεί. Μάλιστα, είναι σε τέτοιο βαθμό η αποπροσωποποίηση τους και στοχοπροσηλωμένη η πολιτική τους συμπεριφορά, που αψηφούν κάθε κίνδυνο που ενδεχομένως θα ενσκύψει και θα εναντιωθεί στις βουλήσεις τους.

Η επιθυμία της ευζωίας με τη δυνητική της διασύνδεση και ερμηνεία με οικονομικούς όρους αφενός μεν υποδηλώνει την επικράτηση του καπιταλιστικού συστήματος, ενώ με πολιτισμικούς-κοινωνικούς όρους συσχετίζεται με τον ιδιοκεντρισμό ή ατομοκεντρισμό. Την επιθυμία, δηλαδή, του ατόμου να εξασφαλίσει, να ικανοποιήσει τις δικές τους προσωπικές και ατομικές ανάγκες και επιθυμίες, παραβλέποντας και αγνοώντας το συλλογικό συμφέρον.

Η ατομική ευημερία, ως επικρατούσα συμπεριφορική διάθεση ενυπάρχει στη δημόσια ζωή και αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της συλλογικής ταυτότητας.

Περίεργο αλλά παρατηρούμενο. Ο ατομοκεντρισμός ως αξιακή στοχοθεσία να σημειολογεί τη συλλογική ταυτότητα.

Ουσιαστικά, ζούμε σε μια κοινωνία που ο καθένας και η καθεμιά ενδιαφέρεται, πρωτίστως, για την ικανοποίηση των προσωπικών του αναγκών και επιθυμιών.

Αυτή η τόσο διφορούμενη και άκρως αντιθετική παραδοξότητα ερμηνεύει και τον εγκλωβισμό που παρατηρείται και στα πολιτικά-ιδεολογικά προτάγματα. Συγχέονται «αριστερές» και «δεξιές» πολιτικές συμπεριφορές, με αποτέλεσμα να καθίστανται και να λογίζονται ως όμοιες.

Οι ομοιότητες αυτές γενικευόμενες λειτουργούν ως στερεοτυπικές με ορατό τον κίνδυνο της δημαγωγίας και της πλήρους από-ιδεολογοποίησης.

Η χρονική συγκυρία, στις απαρχές του μεταψηφιακού κόσμου και της νεοτεχνολογικής εποχής, η επαναφορά των ιδεολογημάτων και συγκεκριμένα η  εκ νέου εστίαση στην πολιτική, οικονομική και πολιτισμική θεωρία, αποτελεί μονόδρομο επιβίωσης του ανθρώπου.

Ο επανακαθορισμός διαχρονικών θεσμών με την αρχική τους σημειολογική  ερμηνεία αποτελεί,  sinequanonπροϋπόθεση για τη συνέχεια του ανθρώπινου είδους.

Δεν νοείται, για παράδειγμα, ως αποδεκτή η πολιτική της αποχής και της μη συμμετοχής των πολιτών στην πολιτική (εκλογικές αρχαιρεσίες), όταν στην αρχαία Ελλάδα η μη συμμετοχή στα κοινά με την απόδοση του όρου «ιδιώτης» εθεωρείτο ως η μέγιστη ηθική προσβολή.