Η νοσταλγία και η λαχτάρα έφεραν δάκρυα!

11:27 1/10/2022 - Πηγή: TheCaller

Η ανεπανάληπτη γιορτή της ΑΕΚ, που ξαναζωντάνεψε τις αλησμόνητες πατρίδες κι έκανε τις ψυχές να φτερουγίσουν και τις καρδιές να σκιρτήσουν. Η συγκίνηση που τρύπωσε σε όλα τα σπίτια, ανεξαρτήτως συλλογικής τοποθέτησης!

Υπάρχουν άραγε χαμένες πατρίδες; Ρεαλιστικά, ναι. Ψυχολογικά όμως ποτέ. Ποιος μπορεί να ξεχάσει, όσο κι αν ξεθωριάζουν ή αλλοιώνονται οι μνήμες; Κανείς.

Γι’ αυτό και είναι όχι χαμένες αλλά αλησμόνητες πατρίδες, αυτές που κυλούν στο αίμα των ανθρώπων μέχρι να φύγει η ψυχή.

Η ΑΕΚ

χτύπησε φλέβα, καταφέρνοντας κάτι το ανεπανάληπτο στη γιορτή των εγκαινίων του φανταστικού γηπέδου της, της Αγίας Σοφίας. Να συγκινήσει ΟΛΟΥΣ τους Έλληνες, ανεξαρτήτως συλλογικής τοποθέτησης και αθλητικής ιδεολογίας.

Η σύνδεση με την ιστορία της, η υπενθύμιση των αλησμόνητων πατρίδων, είχε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα: να μην υπάρξει σπιτικό που δεν δάκρυσε κι ας μην υπήρχε καμία σχέση με την Μικρασία και τον Πόντο.

Αλλού ήταν δάκρυα, αλλού πάλι ποτάμια ολάκερα μπροστά  στις μνήμες, τις θύμησες, αφού ξαναζωντάνεψαν παππούδες, γιαγιάδες, φαμελιές ολόκληρες.

Στο άκουσμα της Πόλης, της Σμύρνης, της Καππαδοκίας, της Εφέσου, της Αλικαρνασσού, της Τραπεζούντας, του Πέραν, της Ραιδεσού, του Ικονίου και τόσων άλλων αλησμόνητων πατρίδων, οι καρδιές χτύπησαν δυνατά.

Σκίρτησε όλος ο ελληνισμός, περπάτησαν στα σπιτικά οι χαμένες ψυχές.

Και ξαναπερπάτησαν στη Νέα Φιλαδέλφεια όλοι οι πατριάρχες της ΑΕΚ. Ο Σπανούδης, οι αδελφοί Ιωνά, ο Δημόπουλος, ο Γκούμας, ο Μπάρλος.

Ζωντάνεψαν οι μύθοι, ήρθαν ξανά οι θρύλοι, ψυχές επέστρεψαν.

Κι όπως έλεγε εκείνο το πανό, «Παππού γυρίσαμε σπίτι μας».

Γιατί αυτό έγινε χτες στη Νέα Φιλαδέλφεια. Μια γιορτή κι ένα μνημόσυνο που ανέστησε ψυχές.

Έτρεμαν τα χείλη, ξεχείλιζε η νοσταλγία που έγινε ποτάμι και τύλιξε το γήπεδο, έφτασε σε πάμπολλα ελληνικά σπίτια και γέμισε συγκίνηση ανθρώπους που δεν ήταν ΑΕΚ.

Οι παππούδες που έφυγαν ήταν πάλι εδώ! Κι όλο αυτό δημιούργησε ένα μοναδικό συναίσθημα. ΜΟΝΑΔΙΚΟ και αλησμόνητο.

Γιατί για πολλούς ξανάρχισε το ταξίδι της προσφυγιάς. Μόνο που αυτή τη φορά είχε δάκρυα χαράς.

Κι ύστερα, όταν ήρθε η ώρα των θρύλων, η συγκίνηση έφτασε ξανά στα ύψη.

Ανατρίχιασε ο κόσμος βλέποντας τον απόλυτο θρύλο της ομάδας, τον Κώστα Νεστορίδη, να σφίγγει χέρια και κασκόλ και να βάζει τα κλάματα πάνω στο αμαξίδιό του.

Και συγκινήθηκε μπροστά σε μικρούς και μεγάλους ήρωες, όλοι ήρωές τους όμως.

Ποτέ ξανά σε γήπεδο δεν υπήρξαν τόσα βουρκωμένα μάτια. Και γι’ αυτό αξίζει ιδιαίτερη μνεία στους διοργανωτές αυτής της συγκλονιστικής, ανεπανάληπτης γιορτής που θα μείνει αξέχαστη, όπως οι αλησμόνητες πατρίδες. Των Αεκτζήδων και μη. Κι αυτό ακριβώς ήταν η τρομακτική επιτυχία της μαγικής βραδιάς.

Δεν ήταν (μόνο) η λάμψη του φανταστικού γηπέδου. Δεν φτάνει αυτό. Ήταν τα δάκρυα, οι ψυχές που πάλλονταν, οι θύμησες, η νοσταλγία, μια ιερότητα που ξεχείλιζε και έφτανε παντού.

Όπως έφτασε η ποντιακή λύρα, ο πυρρίχιος, η φλόγα στις ψυχές.

Πολλά καντηλάκια άναψαν το πρωί του Σαββάτου στα νεκροταφεία. Στους παππούδες και τις γιαγιάδες που έφυγαν και σ’ εκείνους που δεν πρόλαβαν να ζήσουν το νέο σπίτι, την Αγιασοφιά.

Μόνο γι’ αυτό, άξιζαν τα πάντα.

Έφυγαν αγκαλιά αλησμόνητες πατρίδες και γιορτή γιατί κατάφεραν να κάνουν όλο τον κόσμο να βουρκώσει.

Κι αυτό ήταν μια τεράστια νίκη της ΑΕΚ, μεγαλύτερη από κάθε άλλη στον αγωνιστικό χώρο.

Όταν η νοσταλγία και η λαχτάρα ενώνονται, κάνουν ακριβώς αυτό: προκαλούν δάκρυα.

Όλα τα υπόλοιπα, έχουν μικρότερη σημασία, τουλάχιστον τη νύχτα της 30ης Σεπτεμβρίου, σχεδόν είκοσι χρόνια μετά την επιστροφή στο σπίτι.