Μαρατζίδης σε Τσίπρα την επόμενη των εκλογών του Μαΐου: «Ότι και να γίνει είσαι τελειωμένος»

08:42 30/6/2023 - Πηγή: TheCaller

«Μια συμβουλή μόνο: ας μην βιαστούν να βάλουν όλες τις λέξεις τους σε αυτόν τον αποχαιρετισμό, σε αυτόν τον πολιτικό επικήδειο, ας κρατήσουν και μερικές στην άκρη. Μπορεί -ποιος ξέρει- μια μέρα να χρειαστεί να ξαναγράψουν κάτι παρόμοιο για τον Αλέξη. Ας μην ειπωθούν όλα τώρα!»

Αυτό αναφέρει μεταξύ άλλων ο Νίκος Μαραντζίδης, καθηγητής πολιτικής επιστήμης που υπήρξε άμισθος συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές του Ιουνίου,

στα όσα έγραψε στο NEWS 24/7, καταθέτοντας τη μαρτυρία του για τα όσα έζησε ως συνεργάτης του Αλέξη Τσίπρα στη μάχη των εκλογών της 25ης Ιουνίου.

Ακολουθεί το κείμενο του:

Στη συνείδηση του λαού μας, οι πιο όμορφες μάχες, είναι αυτές στις οποίες ο ήρωας αναλαμβάνει να τις διεξάγει ενώ γνωρίζει εκ των προτέρων πως θα τις χάσει αλλά αυτός επιμένει να τις δώσει μαχόμενος για τις αξίες του, τον κόσμο του, εντέλει για την υστεροφημία του.

Μια τέτοια μάχη με προκαθορισμένο το αποτέλεσμα ήταν αυτή της 25ης Ιουνίου.

Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι το είχε ήδη εμπεδώσει, όταν συναντηθήκαμε για πρώτη φορά  στον έβδομο όροφο της Κουμουνδούρου στις 23 Μαΐου, δυο μόλις μέρες μετά το συντριπτικό εις βάρος του αποτέλεσμα των εκλογών.

Ίσως για αυτό να με αγκάλιασε με τόση θέρμη όταν με είδε ρωτώντας με αστειευόμενος τι κάνω εκεί, τώρα που όλοι φεύγουν.

Κι όταν του απάντησα αυτοσαρκαζόμενος πως μετά από αυτόν έχω συνάντηση με τον ψυχίατρο  μου να με κοιτάξει, γελάσαμε κι δυο δυνατά, με μια οικειότητα σαν να γνωριζόμασταν από χρόνια, εμείς που πρώτη φορά συναντιόμασταν από τόσο κοντά.

Εκείνη η μέρα θα μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μου για όλη μου τη ζωή, για το βάρος των στιγμών και τις σκληρές αλήθειες που ειπώθηκαν.

Κι εκείνη την ημέρα, ο Αλέξης Τσίπρας ανέβηκε πολλά σκαλοπάτια στη συνείδησή μου.

Κι όταν κάποτε γράψω ένα βιβλίο για αυτές τις 30 μέρες που έζησα (η αμοιβή που μου υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας για τη συμμετοχή μου στην προσπάθεια), θα έχω την ευκαιρία να γίνω πιο σαφής.

Η καμπάνια ξεκίνησε με μια σκληρή διαπίστωση: «ότι και να γίνει είσαι τελειωμένος».

Ήταν εξάλλου απόλυτα αντιληπτό από τον ίδιο πως το ιδανικότερο σενάριο σε αυτές τις εκλογές για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν να επαναλάβει το ποσοστό του Μαΐου κι αν κέρδιζε και καμιά μονάδα θα ανοίγαμε σαμπάνιες.

Η άβυσσος ήταν εντούτοις ορατή από εκεί που είμασταν. Ο κίνδυνος ο ΣΥΡΙΖΑ να καταρρεύσει και να χάσει περισσότερες από 5-6 μονάδες καταγράφηκε στην πρώτη μετεκλογική δημοσκόπηση μας, όπου το ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ έδειχνε να κινείται στο 14-15%.

Ο πιο βατός στόχος, λοιπόν, ήταν να έχουμε διαχειρίσιμες απώλειες. Να χάσει ο ΣΥΡΙΖΑ κανά δυο μονάδες από τον Μάιο, ώστε να παραμείνει το αδιαμφισβήτητο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο κύριος κορμός της προοδευτικής παράταξης.

Αστειευόμενοι ονομάσαμε αυτήν την στρατηγική «Δουνκέρκη»!

Για όσους δεν πηγαίνει το μυαλό τους, η εκκένωση της Δουνκέρκης, ήταν η εκκένωση περικυκλωμένων από τους Γερμανούς βρετανικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, από τις παραλίες και το λιμάνι της Δουνκέρκης, στα βόρεια της Γαλλίας το 1940.

Όπως και ο βρετανικός στρατός που είχε περικυκλωθεί στη Δουνκέρκη και κινδύνευε να εξοντωθεί ή να αιχμαλωτισθεί, και χρειαζόταν να διασωθεί και να μεταφερθεί σε ασφαλέστερα εδάφη έτσι και ο κύριος όγκος των εκλογικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να διασωθεί προκειμένου το κόμμα να είναι σε θέση να δώσει στο μέλλον νέες εκλογικές μάχες από θέση αξιωματικής αντιπολίτευσης. Από την άποψη αυτή, ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε στις εκλογές του Ιουνίου κάτι όχι τόσο αυτονόητο.

Όποιος είδε από κοντά τον Αλέξη Τσίπρα να διεξάγει αυτήν την εκλογική καμπάνια, μπορεί να αισθάνεται τυχερός, πως είδε μια συγκλονιστική για τα ανθρώπινα μεγέθη προσπάθεια.

Ήταν τόσο συγκλονιστικός, που με γέμιζε ταυτόχρονα με συναισθήματα συγκίνησης, θαυμασμού αλλά και ανησυχίας.

Μήπως το πρόγραμμα ήταν υπερβολικά βαρύ;

Μήπως του ζητούσαμε να ξεπεράσει τα ανθρώπινα όρια αντοχής πηγαίνοντας κάθε μέρα σε δύο-τρεις πόλεις, διασχίζοντας ατέλειωτα χιλιόμετρα για να συναντήσει πολίτες και να συνομιλήσει μαζί τους;

Κι όλα αυτά με καταπονημένο το στελεχιακό δυναμικό, σε κλίμα κατήφειας και ηθικό καταρρακωμένο, με περιορισμένους πόρους ασύγκριτα μικρότερους σε σχέση με την αυτοκρατορία που λέγεται ΝΔ.

Κι όμως, ο Τσίπρας γκρίνιαζε όταν το πρόγραμμα του δεν ήταν γεμάτο. Μην αφήνετε κενά φώναζε στους ανθρώπους που οργάνωναν τις περιοδείες του. Είχα αρχίσει να ανησυχώ πραγματικά. Άξιζε πραγματικά όλο αυτό, για μια-δυο μονάδες πάνω ή κάτω;

Άξιζε πραγματικά όλο αυτό, λοιπόν; Συχνά αναρωτιόμουν κι εγώ ο ίδιος για τον εαυτό μου. Στις χαμένες μάχες, σου έρχονται τέτοιες  μαύρες σκέψεις. Η μόνη συνταγή είναι να προχωράς και να συνεχίζεις να πολεμάς.

Ο Αλέξης το έκανε αυτό με έναν τρόπο που σπάνια συναντά κανείς, κι ήταν πραγματικά χαρά μου που «πολέμησα» στις γραμμές του, όσες γρατσουνιές κι αν αποκόμισα. 

Αν κάτι ένιωσα βαθιά όλο αυτόν τον καιρό είναι  πως ο Τσίπρας αγάπησε και αγαπά τον ΣΥΡΙΖΑ με όλο του το είναι, σαν παιδί του.

Κι ίσως να γίνω υπερβολικός, αν πω πως δεν πιστεύω πως κανείς άλλος θα αγαπήσει τόσο πολύ τον ΣΥΡΙΖΑ όσο τον αγάπησε ο Αλέξης.

Αν άξιζε τον κόπο λοιπόν όλο αυτό, είναι για να ξέρει και το τελευταίο μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και ο τελευταίος ψηφοφόρος του πως ο Αλέξης τα έδωσε όλα, σε αυτή τη μάχη. Αν άξιζε όλο αυτό λοιπόν είναι για να μην αισθανθεί κανένα μέλος ή φίλος του κόμματος πως ο Αλέξης λιποτάκτησε ή φοβήθηκε.

Αντιμετώπισε γενναία τη μοίρα του, όπως οι γενναίοι μόνο ξέρουν.

Όπως όλοι οι χαρισματικοί ηγέτες, ο Αλέξης Τσίπρας συνομιλεί με την Ιστορία μέσω του ενστίκτου του.

Κι η απόφαση του να αποσυρθεί από την ηγεσία του κόμματος ήταν σημάδι αυτού του ενστίκτου να αντιλαμβάνεται τη θέση του μέσα στην εκάστοτε ιστορική συγκυρία.

Από χθες που ανακοίνωσε την παραίτηση του και τις επόμενες μέρες πολλοί αποχαιρετισμοί και πολιτικοί επικήδειοι γράφτηκαν και θα γραφτούν για τον Αλέξη Τσίπρα. 

Είτε από φίλους είτε από αντιπάλους, είτε γνήσιοι είτε υποκριτικοί, είτε από λύπη είτε από χαρά, χιλιάδες άνθρωποι σπεύδουν να καταθέσουν την άποψη τους για τον ηγέτη Αλέξη Τσίπρα.

Μια συμβουλή μόνο: ας μην βιαστούν να βάλουν όλες τις λέξεις τους σε αυτόν τον αποχαιρετισμό, σε αυτόν τον πολιτικό επικήδειο, ας κρατήσουν και μερικές στην άκρη. Μπορεί -ποιος ξέρει- μια μέρα να χρειαστεί να ξαναγράψουν κάτι παρόμοιο για τον Αλέξη. Ας μην ειπωθούν όλα τώρα!