Νένα Χρονοπούλου: Μέχρι σήμερα μόνο ο θάνατος με νίκησε… κανένας άλλος. Η αναπηρία έγινε πια φίλη μου

23:18 24/12/2022 - Πηγή: TheCaller

Σε μια συνέντευξη, περισσότερο εκ βαθέων εξομολόγηση, στην εφημερίδα «Espresso» η ηθοποιός Νένα Χρονοπούλου αναφέρεται στο όραμά της για τα ΑμεΑ παιδιά και τη σχέση της με τον 18χρονο γιο της, Χρήστο, με αφορμή την κυκλοφορία του νέου της παιδικού-διδακτικού βιβλίου με τίτλο «Είμαι παιδί, είμαι άγγελος και ήρθα να σε διδάξω».

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα της συνέντευξης:

Γιατί το βιβλίο σου πρέπει να υπάρχει σε κάθε σπίτι οικογένειας με μικρά παιδιά;

«Το βιβλίο αυτό είναι μια αγκαλιά γνώσης και

ασφάλειας για τα παιδιά, γι’ αυτό και μπορεί να αγγίξει κάθε παιδική ψυχή και να τη φωτίσει με αλήθεια, σεβασμό και γνώση πάνω σε ό,τι θα κληθεί να γνωρίσει και να αντιμετωπίσει.

Τα παιδιά μας, τυπικά ή μη, δυστυχώς καθημερινά καλούνται να αντιμετωπίσουν τη δραματική εξέλιξη του εκφοβισμού από πολύ μικρά.

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου μπορούν να μάθουν να ξεχωρίζουν συμπεριφορές, έτσι ώστε να είναι έτοιμα να προστατεύσουν τον εαυτό τους».

Ο δικός σου άγγελος, ο Χρήστος, τι σου έχει διδάξει όλα αυτά τα χρόνια;

«Υπομονή, ελπίδα και φως. Ακόμα και όταν το βλέπεις να μπαίνει από τη χαραμάδα».

Ποια ήταν τα συναισθήματά σου την πρώτη φορά που συνειδητοποίησες πως το «διαφορετικό» παιδί σου θα χρειαστεί φροντίδα για όλη του τη ζωή;

«Δεν υπάρχει πρώτη φορά – κάθε φορά που κοιτάζω ένα παιδί, όχι μόνο το δικό μου, νιώθω ακριβώς το ίδιο:

Πως κάποια στιγμή στη ζωή του θα νιώσει το απότομο κόψιμο του «ομφάλιου λώρου», και τότε… αρχίζουν τα δύσκολα σε όλα τα παιδιά, ακόμα και στους ενήλικες.

Γι’ αυτό προσπαθούμε με τον Τάσο καθημερινά για τη βελτίωση της καθημερινότητας ειδικά των παιδιών με αναπηρία. Γιατί το αύριο δίχως τους γονείς τους, δυστυχώς, είναι ‘’αιματηρό’’».

Πώς αντιμετώπισες τις στιγμές που «λύγισες» στη διάρκεια του μακροχρόνιου αγώνα σου;

«Με υπομονή, ελπίδα και αντίδραση. Όταν κλάψω από παράπονο και βαθύ πόνο για κάτι, μετά του θυμώνω και ξυπνάει μέσα μου η αντίδραση.

«Όχι εσύ» του λέω… «εγώ θα σε νικήσω». Και ξεκινάει η μάχη. Μέχρι σήμερα μόνο ο θάνατος με νίκησε… κανένας άλλος. Η αναπηρία έγινε πια φίλη μου».