Παραστατίδης στο Π.Σ. ΠΑΣΟΚ: Δεν εμπνέουμε σύντροφοι -Το θέμα της ηγεσίας έχει τεθεί, δεν αντέχουμε μέχρι το 2025

20:26 19/6/2024 - Πηγή: TheCaller

Αιχμές τόσο κατά του Νίκου Ανδρουλάκη όσο και κατά των υποψήφιων «δελφίνων» για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, άφησε ο βουλευτής Κιλκίς Στέφανος Παραστατίδης.

Ο κ. Παραστατίδης κατά την τοποθέτησή του στην κοινή συνεδρίαση Πολιτικού Συμβουλίου και Κοινοβουλευτικής Ομάδας, σημείωσε πως παρότι το θέμα ηγεσίας δεν τέθηκε με τον καλύτερο τρόπο, εντούτοις «δεν αντέχουμε μέχρι το 2025».

Ο βουλευτής Κιλκίς ζήτησε να προηγηθεί μία πολιτική διαδικασία και στην συνέχεια το κόμμα να

οδηγηθεί με ομαλό τρόπο σε κάλπες.

Μάλιστα υπογράμμισε αναφερόμενος στα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών πως «δεν εμπνέουμε σύντροφοι».

Ολόκληρη η παρέμβαση του Στέφανου Παραστατίδη

Αυτές τις μέρες ακούγεται συνέχεια μία φράση: «Να μιλήσουμε στα όργανα».
Και ακούγεται λίγο περίεργη, κάπως αρχαϊκή ίσως σε κάποιους.
Γιατί στα όργανα; Είναι μήπως κάποιο κατάλοιπο κομμουνιστικής νοοτροπίας; Όχι.
Τα όργανα έχουν σημασία. Εκφράζουν την αντίληψή μας για την πολιτική.
Ότι ανήκουμε σε ένα σύνολο και πρέπει αυτό το σύνολο να το υπηρετούμε.
Το «θα μιλήσω στα όργανα» σημαίνει ότι πιστεύουμε ότι η πολιτική δεν πρέπει να ‘ναι γεμάτη αυτοαναφορικότητα.
Ότι εδώ έχουμε ένα κόμμα, μία συλλογικότητα.
Όλοι μαζί το έχουμε.
Και όλοι μαζί μπορούμε ή να το ζημιώσουμε ή να το ανορθώσουμε.
(*Ιστορική ευθύνη)
Τοποθετούμαι σήμερα εδώ, συναισθανόμενος τη μεγάλη ιστορική ευθύνη που μου αναλογεί, απέναντι σε ένα χώρο που υπηρέτησε τον πολίτη, άλλαξε την Ελλάδα, καλυτέρεψε τις ζωές μας.
Έναν χώρο που υπηρέτησα με συνέπεια.
Κουνώντας πέρα δώθε τη σημαία με τον πράσινο ήλιο ως παιδί.
Ψηφίζοντας την πρώτη μου φορά με την ιδιότητα του πολίτη.
Στηρίζοντας επί πολλά χρόνια ως απλό μέλος.
Συμμετέχοντας σε τομείς, στην κεντρική επιτροπή, στο πολιτικό συμβούλιο, στη Βουλή.
Περπατώντας βήμα-βήμα στον ορίζοντα του συλλογικού, με συντροφικότητα και σεβασμό.
Κρατώ, κρατάμε όλοι μας, στα χέρια μας μία σκυτάλη.
Χαραγμένη από τους αγώνες των παλαιοτέρων συντρόφων μας, με την ευθύνη να την παραδώσουμε και να παραμείνουμε περήφανοι, για όσα είμαστε, για όσα κάναμε.
( * δεν εμπνέουμε, σύντροφοι )
Θέλω λοιπόν να είμαι ευθύς. Δυσάρεστος μα ευθύς: αυτό που μας λείπει σήμερα, αυτό που έχουμε χάσει στο δρόμο, είναι η πολιτική, η πραγματική πολιτική.
Είμαστε ένα κόμμα που σέβεται τη δημοκρατία και τους θεσμούς, διατυπώνει τον ορθό λόγο, δεν εκθέτει τα μέλη του με τις απόψεις του, τεκμηριώνει τις προτάσεις του, προτάσσει το εθνικό συμφέρον. Και δεν είναι ασήμαντα αυτά.
Όμως, δεν εμπνέουμε, σύντροφοι. Λείπουν οι φρέσκιες ιδέες, η κοινωνική όσμωση, η κινηματική δράση, η συλλογική αντίληψη, η μεγάλη ματιά.
Απουσιάζουν οι ορίζουσες και οι συντεταγμένες που οριοθετούν το ιδεολογικό και πολιτικό περιεχόμενο, τις κοινωνικές μας αναφορές , τις διαιρέσεις και τις συγκρούσεις μας.
Ακολουθούμε, δεν ηγούμαστε.
Σε ό,τι δε αφορά τη συλλογική μας λειτουργία
υπερέχουν οι προσωπικές ατζέντες, όχι η παραταξιακή συνείδηση
επικρατεί το πολιτικό κουτσομπολιό, όχι οι ιδεολογικές ζυμώσεις.
Κυριαρχούν οι ίντριγκες, όχι η συλλογική προσπάθεια.
Πλεονάζουν τα εσωκομματικά μαχαιρώματα, όχι η αλληλεγγύη.
Λείπουν οι σφιγμένες γροθιές του αγώνα, περισσεύουν τα σηκωμένα δάχτυλα που δείχνουμε ο ένας στον άλλο.
Δεν μπορούμε να προχωρήσουμε έτσι, σύντροφοι. Είναι αδιέξοδο. Χρειάζεται να τα δούμε όλα ξανά από την αρχή.
Και να τα δούμε με ειλικρίνεια και ευθύτητα.
Να αναδείξουμε τα κακώς κείμενα, να ασκήσουμε κριτική, να θέσουμε όλα τα ζητήματα στο τραπέζι, περιλαμβάνοντας πάντα και τους εαυτούς μας.
Και βεβαίως να είμαστε αυστηροί, τολμηροί.
Όμως οφείλουμε να το κάνουμε με λόγο πολιτικό, με τρόπο θεσμικό.
Διότι σε κανέναν δεν αξίζει μία απαξιωτική στάση.
Γιατί αύριο πρέπει να είμαστε όλοι ξανά μαζί, ενωμένοι, όχι στα λόγια και στα συνθήματα, αλλά στην πράξη.
(*Εκλογικός απολογισμός)
Είμαστε σήμερα εδώ πρωτίστως για να κάνουμε έναν απολογισμό.
Να αξιολογήσουμε το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Πετύχαμε; Αποτύχαμε; Κάτι ενδιάμεσο;
Αν δει κανείς το αποτέλεσμα με αριθμητικούς όρους, θα απαντήσει ναι, ανεβάσαμε τα ποσοστά μας.
Αν δει κανείς το αποτέλεσμα με συγκριτικούς όρους, θα απαντήσει επίσης ναι, διότι οι ανταγωνιστές μας έχασαν.
Αν όμως δει κανείς το αποτέλεσμα στη βάση των πολιτικών μας προσδοκιών, η απάντηση είναι ΟΧΙ.
Επιτυχημένο αποτέλεσμα για μας είναι αυτό που δημιουργεί ένα στιβαρό σκαλοπάτι για έναν μεγαλύτερο στόχο.
Κι ο στόχος αυτός είναι ένας. Ήταν πάντα ένας. Η νίκη της παράταξης στις επόμενες εθνικές εκλογές.
Όχι για τις υπουργικές καρέκλες. Αλλά για να εφαρμόσουμε πολιτικές που θα βελτιώνουν τις ζωές των Ελλήνων. Για να σταματήσουμε ένα κλίμα διάχυτης παρακμής.
Δεν θέλουμε να είμαστε συμπλήρωμα κάποιας άλλης κυβέρνησης. Θέλουμε να ορίσουμε την κυβέρνηση.
(* ανοιχτό, θεσμικό κόμμα)
Η θεσμική λειτουργία ενός κόμματος δεν είναι απλώς ένα κοινότοπο αίτημα.Διασφαλίζει τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη εντός του κόμματος.
Και επιπρόσθετα, την αξιοπιστία. Και κατά συνέπεια τη σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ μας.
Αξιοπιστία σημαίνει, όταν μιλάμε για κράτος δικαίου εκτός των κομματικών τειχών, να έχουμε και ένα κόμμα δικαίου εντός.
Αν, για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ έχει 42 υποψήφιους ευρωβουλευτές, εκ των οποίων η πλειοψηφία θυσίασε χρόνο και χρήματα που δεν είχε, γυρίζοντας ολόκληρη τη χώρα, γνωρίζοντας ότι δεν θα εκλεγεί, και η Χαριλάου Τρικούπη δεν υποστήριξε τον κάθε υποψήφιο από τους 42 με ίσους όρους, τότε δεν έχουμε κόμμα δικαίου.
Ούτε βεβαίως αξιοπιστία. Και κατά συνέπεια ούτε εμπιστοσύνη.
Εμείς θέλουμε ένα ανοιχτό, θεσμικό κόμμα. Συνέχεται με αυτό που είπα για την αξιοπιστία.
Δεν το έχουμε σήμερα.
Υποβιβάστηκαν ποιοτικά και ποσοτικά οι συμμετοχικές και ανοιχτές διαδικασίες.
Απουσίασε ο διάλογος μέσα στα θεσμικά όργανα.
Πώς θα μας εμπιστευτεί ο κόσμος όταν μιλάμε για ανοιχτό κόμμα και θεσμική λειτουργία, ενώ τα όργανα δεν έχουν συνεδριάσει ουσιαστικά για πολλούς μήνες;
Όμως, ακόμη και αν αποκτήσουμε ένα ισχυρό θεσμικό κόμμα σήμερα, ούτε αυτό θα είναι αρκετό.
Χρειάζεται αλλαγή στον τρόπο λειτουργίας. Να αφουγκραστούμε το νέο κόσμο στον οποίο ζούμε.
Έναν κόσμο χωρισμένο στα δύο, έναν κόσμο στον οποίο δεν μπορούμε απλώς να πούμε ότι οι νέοι απουσιάζουν πολιτικά γιατί λείπουν από τη συνάθροιση στο καφενείο. Γιατί το δικό τους καφενείο βρίσκεται στο κινητό τους τηλέφωνο.
Και πρέπει να ενώσουμε αυτούς τους δύο κόσμους.
Αυτό προσπάθησα και προσπαθήσαμε να κάνουμε με την προεκλογική μου καμπάνια στο Κιλκίς.
Να φέρουμε το καφενείο στο κινητό και το κινητό στο καφενείο.
Να φέρουμε τους πολίτες ξανά κοντά, μέσα από μία νέα, πιο οριζόντια λειτουργία· με τη δημιουργία δικτύων στην κοινωνία, στους χώρους δουλειάς, παντού.
Θυμίζω ότι έχουμε ένα πανίσχυρο σύστημα εξουσίας απέναντί μας. Το σύστημα εξουσίας της ΝΔ και του κ. Μητσοτάκη.
Εμένα, και νομίζω τους συντριπτικά περισσότερους από μας, μας ενδιαφέρει όχι να συνεργαστούμε με αυτό το σύστημα, να συμβάλουμε στα μερεμέτια κάποιας μίζερης διαχείρισης, αλλά να το ανατρέψουμε.
Και χρειαζόμαστε βοήθεια για να το ανατρέψουμε.
Χρειάζεται να απευθυνθούμε σε ανθρώπους από την κοινωνία, σε ανθρώπους που πρόσκεινται σ’ εμάς αλλά δεν έχουμε λειτουργήσει τόσο ανοιχτά ώστε να τους δώσουμε χώρο έκφρασης συμμετοχής, προσφοράς.
Η νέα συλλογική μας προσπάθεια πρέπει να έχει το βλέμμα στραμμένο σε αυτούς.
Να προσελκύσουμε και να αξιοποιήσουμε το πιο πλούσιο ανθρώπινο δυναμικό που διαθέτει η χώρα: το δυναμικό της κεντροαριστεράς. Δεν μπορούμε να βλέπουμε ανθρώπους που ξεκίνησαν 25 χρονών να γίνονται 50 και να περιμένουν πότε θα μπορέσουν να προσφέρουν στο δημόσιο βίο.
Να ρίξουμε τα τείχη και να δώσουμε χώρο σε δημιουργικούς ανθρώπους, παραγωγικό δυναμικό, νέους ανθρώπους, που μένουν εκτός επειδή ασφυκτιούν από επετηρίδες, ιεραρχίες και μηχανισμούς.
Χρειαζόμαστε μια παράταξη όσο πιο ευρεία για να κερδίσουμε και να αλλάξουμε τις ζωές των ανθρώπων.
( * Ηγεσία)
Η δημόσια συζήτηση που άνοιξε αφορά και την ηγεσία.
Για μένα οι έμμεσες και λανθάνουσες δηλώσεις παρουσίας σε μία μη προκηρυχθείσα (ακόμη) μάχη ηγεσίας που επισπεύδοντες δημοσίευσαν, ανάρτησαν, κοινοποίησαν, δεν είναι συμβατές με τις αρχές και την κουλτούρα του ΠΑΣΟΚ.
Δημιουργήθηκε στην κοινή γνώμη μία εικόνα “εφόδου” που εντείνει την απαξίωση. Έχουμε πληρώσει ως χώρος τέτοιες εικόνες στο παρελθόν.
Θα πρέπει να αξιολογηθεί λοιπόν η σημερινή ηγεσία;
Απαντάω ανεπιφύλακτα, ναι.
Θα πρέπει αυτό να γίνει με τον απολύτως καταστατικό τρόπο, δηλαδή το φθινόπωρο του 2025; – Νομίζω ότι αυτό δεν είναι βιώσιμο και πρέπει να αξιολογήσουμε τις νέες συνθήκες που έχουμε μπροστά μας.
Και με βάση αυτές, τα αρμόδια καταστατικά όργανα να πάρουν τις αποφάσεις τους.
Το ζήτημα ηγεσίας έχει τεθεί. Ακόμη και με τον λάθος τρόπο.
Δεν μπορούμε πλέον να κάνουμε ότι δεν το βλέπουμε.
Ούτε μπορούμε να συρόμαστε.
Μήπως όμως πάλι θα πρέπει να γίνει άμεσα; Να στήσουμε αύριο μία κάλπη; Να τρέξουμε άρον άρον να ψηφίσουμε; Να φορτώνουμε τα πάντα στον εκάστοτε πρόεδρο και να αναζητούμε τον επόμενο σωτήρα;
Καμία εκλογική διαδικασία, εφόσον δεν προηγηθεί μία πολιτική διαδικασία, δεν θα μας βγάλει από το σημερινό αδιέξοδο.
Τα μέλη και οι φίλοι του κόμματος εκλέγουν δημοκρατικά τον πρόεδρο.
Όμως, η προσφυγή στην κάλπη, χωρίς καμία άλλη θεσμική διαμεσολάβηση μετά από ένα εκλογικό αποτέλεσμα, παραπέμπει στην λειτουργία ενός οργανισμού ασπόνδυλου.
Με αυτό τον τρόπο παγιώνεται η κουλτούρα του αρχηγικού κόμματος, η οποία αναπαράγεται με την νομιμοποιητική ισχύ της λαϊκής ψήφου.
Έχει σημασία να διατυπωθεί η ανάγκη για μία ανοιχτή, κομματική συνδιάσκεψη, ενδεχομένως αφού προηγηθούν αντίστοιχες περιφερειακές, που θα δώσει και θα δώσουν τη δυνατότητα να παρουσιαστούν και να συζητηθούν ανταγωνιστικά πολιτικά σχέδια για το μέλλον του κόμματος και της χώρας .
Και να δοθεί η δυνατότητα στα μέλη του κόμματος, τον Πρόεδρο και όσους φιλοδοξούν να ασκήσουν ηγεσία, με ένα περισσότερο συντεταγμένο και πολιτικά συνεκτικό τρόπο να παρουσιάσουν το δικό τους πολιτικό σχέδιο και να προσφύγουμε στη λαϊκή νομιμοποίηση.
Να συναντηθούμε στην κονίστρα των ιδεών και όχι στην πασαρέλα καλλιστείων προσώπων. Αυτός πρέπει να είναι ο γνώμονας της διαδικασίας.
(*Να ηγηθούμε· και όχι να ακολουθούμε)
Συντρόφισσες και σύντροφοι, τίποτα δεν μπορεί να γίνει χωρίς πολιτικό σχέδιο
Υπάρχει ένα ζήτημα με τον τρόπο που τοποθετούμαστε στον πολιτικό διάλογο.
Οι παρεμβάσεις μας είναι αποσπασματικές.
Χρειαζόμαστε ένα πολιτικό σχέδιο που θα είναι ένα νήμα για όλα αυτά που λέμε.
Όχι απλώς ένα άθροισμα από «ναι» και «όχι». Το νήμα είναι αυτό που θα καθορίσει και τα «ναι» και τα «όχι» μας.
Να σταματήσουμε να συρόμαστε στα διλήμματα που μας βάζουν άλλοι.
Να θέσουμε εμείς την ατζέντα.
Να ηγηθούμε και όχι να ακολουθούμε.
Χρειαζόμαστε την επαναϊδεολογικοποίηση της δημόσιας συζήτησης. Να ορίσουμε ξανά σήμερα τι είναι προοδευτικό.
Ζούμε προφανώς σε μια εποχή υποχώρησης των ιδεών και επικράτησης όχι απλώς της εικόνας, αλλά του βίντεο των λίγων δευτερολέπτων.
Όμως εμείς πιστεύουμε και στον λόγο και στις ιδέες.
Πρέπει λοιπόν να βάλουμε τις ιδέες μπροστά και να ανταγωνιστούμε την lifestyle αντίληψη.
Να την νικήσουμε με τρόπο οραματικό, με τρόπο που θα συνεγείρει, χωρίς να αγνοεί μια νέα πραγματικότητα
Η συζήτηση που επικεντρώνει στον έναν, σε κάποιον αντι- είναι λάθος. Προφανώς τα πρόσωπα συμπυκνώνουν κατευθύνσεις και στάσεις. Αλλά χρειαζόμαστε και όλα αυτά που προανέφερα για να πετύχουμε:
Και πολιτικό σχέδιο. Και ιδέες.
Και άρνηση ψευδών διλημμάτων και πρόταξη της δικής μας ατζέντας.
Και αξιοπιστία και αλλαγή παραδείγματος.
Και θεσμική λειτουργία.
Και άνοιγμα στην κοινωνία.
Και ριζοσπαστική άρνηση να συνδιαλλαγούμε.
Και συλλογική λειτουργία και ηγεσία για να τα πετύχουμε όλα αυτά.
Όλοι μαζί, όχι κάποιος με λευκή επιταγή
Σε αυτή τη μάχη δεν περισσεύει κανείς.
Και οφείλουμε να τη δούμε με τόλμη και γενναιότητα.
Να πάρουμε όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες,
να τολμήσουμε τις υπερβάσεις που απαιτούνται,
Για τη συγκρότηση μίας μεγάλης προοδευτικής παράταξης
Ισχυρής, ανατρεπτικής, πλειοψηφικής,
Που θα νικήσει στις επόμενες εθνικές εκλογές.
(*Κατακλείδα)
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
δεν υπήρξαμε ποτέ θιασώτες του εύκολου.
Ούτε υποταχθήκαμε στη μοίρα, στο πεπρωμένο.
Δεν υπάρχει μοίρα του κόμματος. Όπως δεν υπάρχει μοίρα και νομοτέλεια της χώρας. Στο χέρι μας είναι να τα αλλάξουμε όλα. Με σχέδιο και αυτοπεποίθηση. Όπως κάναμε πάντα.
Συντρόφισσες και σύντροφοι, δεν ηττηθήκαμε. Όχι ακόμη, ευτυχώς.
Για να ηττηθούμε θα πρέπει να ηττηθούν οι ιδέες μας.
Θα πρέπει να πάψει η κοινωνία να αιτείται έναν πιο δίκαιο κόσμο, έναν πιο ελεύθερο κόσμο, έναν πιο συμπεριληπτικό κόσμο.
Και η κοινωνία δεν έχει πάψει να ονειρεύεται.
Ζητάει όμως να γίνουμε τώρα η φωνή της.
Αυτή είναι η δική μας ευθύνη.
Και θα την αναλάβουμε εξ ολοκλήρου.