Τα… παραθύρια των νόμων έβγαλαν τον Λιγνάδη!

10:16 14/7/2022 - Πηγή: TheCaller

Όλη η κοινωνία βρίζει από χτες τους δικαστές, αλλά κανείς δεν σκέφτηκε ότι η Βουλή ψηφίζει τους νόμους, που ναι, πολλές φορές είναι εκτρώματα! Ούτε καν οι αστυνόμοι, ΜΟΝΟ οι νόμοι…

Αν οι κατάρες, τα αναθέματα αλλά και οι βρισιές που «έπεσαν» χτες μετά την απόφαση του δικαστηρίου να αναστείλει την ποινή της δωδεκαετούς φυλάκισης στον Δημήτρη Λιγνάδη μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης σε δεύτερο βαθμό ήταν δεκάρες σε έναν γιγάντιο κουμπαρά, θα είχε μαζευτεί ένα τρομακτικό ποσόν!

Γιατί τρομακτικές ήταν και

οι αντιδράσεις του κόσμου από όλο το φάσμα της κοινωνίας. Η συντριπτική πλειοψηφία καταφέρθηκε κατά των δικαστών, θεωρώντας τους υπεύθυνους «για την απόφαση έκτρωμα».

Μάλιστα στις περισσότερες αναρτήσεις, κυριαρχούσε η ίδια φράση:

«Ντράπηκε και η ντροπή».

Όλοι επικαλούνταν το περί δικαίου αίσθημα, που ερχόταν σε ευθεία αντίθεση με την απόφαση να αφεθεί ελεύθερος ο Δημήτρης Λιγνάδης ως την εκδίκαση της υπόθεσης στο εφετείο.

Τι είναι λοιπόν αυτό το περί δικαίου αίσθημα;

Πρόκειται για το σύνολο των κανόνων, γραπτών ή άγραφων, που ρυθμίζουν την κοινωνική ζωή, τις σχέσεις μεταξύ ιδιωτών αλλά και μεταξύ ιδιωτών και κράτους. Με άλλα λόγια, αυτό που είναι σύμφωνο με τις αρχές της ηθικής και της δικαιοσύνης.

Ξεκάθαρο αυτό.

Όμως υπάρχει και ένα αλλά, και το αλιεύουμε από το κείμενο του Κώστα Σταμάτη, καθηγητή Νομικής Σχολής, Τομέας Ιστορίας, Φιλοσοφίας και Κοινωνιολογίας του Δικαίου.

«Η δοξασία του κοινού περί δικαίου αισθήματος αποκλείεται από το οπτικό πεδίο του νομικώς σκέπτεσθαι (legal reasoning). Ο λόγος είναι ότι η επίκληση αυτή είναι παντελώς ανήμπορη να εισφέρει κάτι άξιο λόγου για την απαιτούμενη ορθολογική έδραση των νομικών μας κρίσεων. Ακόμη χειρότερα, μπορεί να οδηγήσει τη δικανική κρίση σε επικίνδυνη ατραπό, εις βάρος της ουσιαστικής απονομής δικαιοσύνης»

Λέει και κάτι ακόμα ο καθηγητής κι όχι για την υπόθεση Λιγνάδη αλλά για ΚΑΘΕ θέμα που φτάνει στη δικαιοσύνη.

«Ο δικαστής οφείλει να προσβλέπει στην ορθότητα της δικανικής του κρίσης και όχι σε λαοφιλή απήχησή της στην κοινή γνώμη. Ο δικαστικός λειτουργός μοχθεί, για να ορθοτομεί, όχι για να γίνεται αρεστός σε δεδομένο ακροατήριο ή στο πλήθος»

Δεν χρειάζεται ΚΑΝ… μετάφραση. Ο δικαστής δεν μπορεί να αποφασίζει έτσι ΩΣΤΕ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΑΡΕΣΤΟΣ.

Πάμε ξανά στην υπόθεση που ξεσήκωσε από χτες θύελλα αντιδράσεων μετά την απόφαση του δικαστηρίου για αναστολή μέχρι να γίνει το εφετείο.

Είναι δηλαδή ΤΡΕΛΟΙ να αποφασίσουν μεν δωδεκαετή φυλάκιση για δύο βιασμούς αλλά να στείλουν τον βιαστή σπίτι του μέχρι να πάμε στον δεύτερο βαθμό;

Είναι αστοιχείωτοι; Είναι κατευθυνόμενοι; Γιατί αυτά λέγονται από χτες και ακόμα χειρότερα που δεν γράφονται!

Η «αλβαβήτα» των δικαστών έχει μπούσουλα –βασίζεται δηλαδή- ΜΟΝΟ στην ερμηνεία του νόμου. Μόνο.

Και τους νόμους δεν τους φτιάχνουν εκείνοι, απλώς τους τηρούν ως οφείλουν.

Βιαστής ο Λιγνάδης; Μάλιστα. Με κατάρες; Με κατάρες. Επαίσχυντες οι πράξεις του; Ναι είπε το δικαστήριο.

ΑΛΛΑ, αλλά. Είδαν και διάβασαν τον ΙΣΧΥΟΝΤΑ νόμο και συγκεκριμένα το άρθρο 497 παράγραφος 8 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.

Τι μας λέει ο νόμος, που δεν ακούει βρισιές και κατάρες; ΥΠΟΧΡΕΩΝΕΙ τους δικαστές και τα δικαστήρια να αποφασίζουν υποχρεωτικά την αναστολή εκτέλεσης της ποινής όταν ο κατηγορούμενος που καταδικάστηκε:

*Έχει μόνιμη και γνωστή κατοικία στην Ελλάδα.

*Δεν είναι ύποπτος φυγής.

*Δεν έχει προετοιμάσει τη φυγή του στο εξωτερικό.

*Δεν είναι φυγόποινος.

*Δεν είναι φυγόδικος.

*Δεν έχει καταδικαστεί για κακούργημα.

Αυτός ο νόμος λοιπόν έστειλε τον Λιγνάδη σπίτι του. Όχι οι δικαστές.

Ο κόσμος μπορεί να βρίζει, απόλυτα λογικό. Όχι όμως οι πολιτικοί. Εκείνοι ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μη γνωρίζουν. Και τι έπρεπε να γνωρίζουν;

Ότι η σχετική τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα έγινε τον Ιούλιο του 2019 στην οποία συμπεριλαμβάνονταν ευνοϊκότερες ρυθμίσεις για όσους έχουν διαπράξει αξιόποινες πράξεις σεξουαλικής φύσεως όπως τη μείωση στα δεκαπέντε χρόνια του ορίου ανηλικότητας για τον κακουργηματικό χαρακτήρα της αποπλάνησης. Δηλαδή η σεξουαλική επαφή ενηλίκου με ένα παιδί μεταξύ δεκατεσσάρων και δεκαπέντε χρόνων προβλεπόταν να διώκεται ως πλημμέλημα! Με την εκ νέου τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα το φθινόπωρο του 2021, έγινε πιο αυστηρό το πλαίσιο για τα εγκλήματα που αφορούν ανήλικους ενώ πλέον προβλέπεται, για πρώτη φορά, και η περίπτωση βιασμού σε βάρος ανηλίκου με ποινή την ισόβια κάθειρξη.

Έτσι έχουν τα πράγματα κι αυτό έκαναν οι δικαστές. Εφάρμοσαν τον νόμο.

Όσο για αποφάσεις, τόσο η ποινή όσο και ανασταλτικός χαρακτήρας της μέχρι το εφετείο, εμπίπτουν χρονικά στις προ των τελευταίων τροποποιήσεων διατάξεις.

Άρχισε λοιπόν να βρίζει ο κόσμος και να αλληλοβρίζονται τα κόμματα.

Άλλο όμως θα έπρεπε να απασχολήσει. Ποιοι φτιάχνουν τους νόμους, που ναι, πολλές φορές είναι εκτρώματα; Όχι πάντως οι δικαστές!

Οι επιτροπές σοφών, οι νομοπαρασκευαστικές ομάδες, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι φτιάχνουν τους νόμους που περνούν από τη Βουλή. Τόσο απλά.

Ναι, εξοργίζεται ο κόσμος. Δικαίως εξανίσταται γιατί υπάρχουν κραυγαλέες ακρότητες.

Αλλά ας δούμε την ουσία. Η Βουλή αποφασίζει, η Βουλή «υπογράφει» τους νόμους κι αυτή δεσμεύει τους δικαστές.